Perłowe łzy (Prolog)

Łzy Selene, płynęły po jej policzkach nie pohamowanie. Jej srebrne oczy traciły swój niezwykły blask z każdą z perłowych łez. Ale ona się tym nie martwiła, wręcz chciała żeby stały się zwykłe, szare, bo z utratą ich blasku, z niej spadła by klątwa, ale to było niemożliwe. Jednak  wiedziała też, że łzy, nawet  te perłowe na nic się nie zdadzą, bo nie mogą przywrócić mu życia…

Klęczała nad jego ciałem, a po jej policzkach płynęły łzy, z boku lała się krew, nad jej głową grzmiały błyskawice, które próbowały jej dosięgnąć, ale ona była w swym żywiole. Noc nakryła ją swymi ciemnymi skrzydłami, kryjąc przed gniewem pana niebios…

Pięć dni wcześnie poznała słowa swej klątwy, przypieczętowując jednocześnie swoje przeznaczenie. Nie spodziewać się jednak, że los będzie aż tak okrutny.

Srebrne oczy były jedynym co świeciło  w ciemnościach, gdy czarna chmura zakryła księżyc, ale ich blask zaczął gasnąć. Dziewczyna padła z wycieńczenia, z jej boku nieustannie sączyła się srebrno-złota krew…