Percy i Annabeth – Moja Własna Historia (2)

Z dedykacją dla Uli, Piper, Posejdona7, Adriana, Eirene, Myksy i wielu wielu innych, których poznałam ostatnio

Przepraszam, że takie krótkie, ale nie wymyśliłam nic lepszego na zakończenie, ale 3 rozdział wyśle jak najszybciej.

Rozdział 2

Percy:

Kiedy otworzyłem ktoś się na mnie rzucił przytulając mocno, a tym kimś był mój brat Tyson. Tysona już znacie prawda? Jeśli nie, to wam go pokrótce przedstawię. Tyson jest cyklopem, jak i również moim bratem, ponieważ naszym tatą jest Posejdon. Wiecie kto to Posejdon? Taki bóg olimpijski z widelcem z trzema zębami (fachowo Trójzębem) no, wiecie który. No tak więc Tyson to mój „mały” braciszek, opiekuje się nim i zawsze bardzo się cieszę kiedy go widzę. Tak było i tym razem, chociaż prawie mnie udusił, zresztą zawsze tak jest, kiedy się spotykamy po długim czasie. On mnie ściska, a potem ja przez 20 minut ledwo łapię oddech, ale już się przyzwyczaiłem.

– Percy, braciszku tęskniłem za Tobą – oznajmił Tyson.
– Cześć wielkoludzie – odparłem. Ja za tobą też tęskniłem – dodałem z uśmiechem na twarzy.

– Taki się cieszę, że cię widzę. Dzień dobry pani Jackson – dodał zobaczywszy moją mamę

– Dzień dobry Tyson – odpowiedziała uśmiechając się do niego serdecznie. Ale prosiłam Cię, mówi mi Sally albo jeśli chcesz ciociu bo jak mówisz do mnie per pani to czuję się starzej – powiedziała ze śmiechem.

– Dobrze ciociu Sally. Tyson zarumienił się troszeczkę.

– Dobrze Tyson, opowiadaj co tam ciekawego u Ciebie?

– Hmm… no w sumie to nic, wszystko tak samo, pracuję cały czas w kuźni u taty, ale z nim samym się nie widuję – oznajmił z lekkim zawodem w głosie.

– Och, no tak, nie martw się, pewnie jest bardzo zajęty – pocieszyłem go poklepując po ramieniu.

– A no i jeszcze widziałem się z Annabeth.

– Z Annabeth? – spytałem zdziwiony

– No… tak z Annabeth, a co?

– Nie no nic – odparłem. Ale szczerze powiedziawszy byłe zdziwiony, nie żeby Annabeth nie lubiła Tysona czy coś, tylko żeby się z nim spotkać i pogadać, to nie było w jej stylu.

– No więc widziałem się z Annabeth, porozmawialiśmy sobie trochę, wiesz jak kolega z koleżanką.

– A o czym? – zapytałem bardzo, ale to bardzo ponaglającym tonem.

– No… ogólnie o obozie, Groverze, Tobie – w tym momencie zatkał sobie usta ręką i zawstydził się.

– Zaraz, zaraz jak to o Groverze? – zapytałem

– No normalnie o Groverze, o jego roli jako przywódcy dzikiej przyrody itp. Annabeth bardzo się cieszy, że go docenili, a Kalina to już normalnie pęka z dumy – uśmiechnął się.

– No nic dziwnego, też się cieszę, że mam takiego przyjaciela – odparłem. Ale zaraz, zaraz moment, rozmawialiście też o MNIE! – niechcący krzyknąłem ostatnie słowo.

Tyson zaczął wpatrywać się w sufit i powiedział…

                                                           CDN