Nigdy nie trać nadziei

Od autorki: To moje pierwsze opowiadanie tutaj. Przepraszam, że takie długie, ale mam nadzieję, że wam się spodoba 😉

„Nigdy nie trać nadziei”

 Nazywam się Juliet Rame i liczę sobie 12 lat. Mieszkam w Vancouver w Kanadzie. Jeszcze niedawno byłam zupełnie normalna. Uczyłam się świetnie, a jedynym przedmiotem, którego nie znosiłam było wychowanie fizyczne. Żaden materiał na herosa, prawda? Najzwyklejsza nastolatka. Byłoby tak gdyby nie to, że widziałam gałęzie, wzory na drzwiach i chmury układające się na kształt okropnych oblicz potworów. Tam gdzie wszyscy słyszeli krzyki, ja nasłuchiwałam pięknego śpiewu. Uwielbiałam bić się z innym dziećmi na miecze (kije) i strzelać z łuku. Poza tym od zawsze chciałam być inna… Przynajmniej natura obdarzyła mnie choć trochę wyróżniającym się wyglądem. W sumie niektórzy ludzie gdyby mnie zobaczyli pomyśleliby „dziwaczka”. Mimo to podoba mi się moja jasna karnacja, na którą nakładam odrobinę białego fluidu; brązowe, kręcone włosy; oczy niewiadomego koloru, gdyż są szare, niebieskie i zielone zarazem; czarna koszulka z ulubionym hard rockowym zespołem, czarne dżinsy, glany i pieszczocha z ćwiekami.

Moja najlepsza przyjaciółka ma na imię Tiara. Wysoka, szczupła blondynka z brązowymi oczyma. Jest dokładnym przeciwieństwem mnie. Mimo, iż nakłada grubą tapetę, to jako jedyna w szkole mnie toleruje. Nie papla sekretów, za to doradza jeśli mam problem.

Był właśnie dzień szkolnych zawodów sportowych. Nie uczestniczyłam w tym, ale szłam tam by pokibicować Tiarze.

Tego dnia wstałam wcześniej, umyłam się, ubrałam się i pobiegłam do kuchni. Gdy już zjadłam śniadanie naciągnęłam glany i narzuciłam bluzę.

-Wychodzę!- krzyknęłam i trzasnęłam drzwiami.

Szybko popędziłam do szkoły. W drodze miałam wrażenie, że ktoś mnie obserwuje. Na szczeście gdy dotarłam do szkoły przywitała mnie Tiara.

-Jesteś gotowa?- zapytałam.

-Jak najbardziej!- odpowiedziała uśmiechnięta.- W końcu biegi to moja pasja.

-Powodzenia!- rzuciła i odbiegłam.

Na trybunach większość miejsc już była zajęta, lecz jakieś znalazłam. Usiadłam i pomachałam do przyjaciółki. Kątem oka dostrzegłam ludzi idących w moim kierunku. Był to Nico i jego kumpel.

Niedobrze!

Słówko o Nico Di Angelo:

Ma 14 lat i jestem w nim zakochana. W ogóle nie zwraca na mnie uwagi. Poza tym jest miły i mądry.

Więc w moją stronę zmierzali Nico i jego kumpel Jack. Chwyciłam się za głowę. Jak znam moje włosy, wyglądałam jak wariatka ze szpitala psychiatrycznego. Następnie stanęli i rozglądali się. Zapewne chcieli znaleźć inne miejsce. Nico rzucił mi pogardliwe spojrzenie. Pewnie potwierdził moje przypuszczenia. Właśnie mieli usiąść, lecz Jack zawołał.

-Widzę dwa krzesła na dole.

-Chodźmy więc- Nico odpowiedział.

Odwrócili się i odeszli dostojnym krokiem, a ja odetchnęłam z ulgą.

Wtedy rozległ się gwizd i zawodniczki wystartowały. Klaskałam i dopingowałam. Spostrzegłam, że na trasie działo się się coś dziwnego. Angelika biegnie nienaturalnie szybko a Tiara rozpaczliwie próbuje ją dogonić. Najbardziej przerażające jednak, było to, że ta pierwsza cały czas wzrok skierowany miała na mnie. Poczułam się nieswojo, więc zeszłam z trybun, żeby pozbyć się tego uczucia. Kątem oka ujrzałam zmierzającą w moją stronę Angelikę i Nica biegnącego za nią. Popędziłam jak najszybciej, lecz błyskawicznie straciłam siły i upadłam.

-Feme- Nico szepnął.

Angelika nie wyglądała już jak ona. Dziewczyna była potworem. Miała tyle oczu, języków i uszu, ile piór.

Widziałam jak chłopak wyciąga miecz i przeszywa nim Angelikę.

Zamknęłam oczy i zemdlałam.