Beauty (Prolog)

– Beauty. Chyba wiem, skąd masz to przezwisko.
– Wiesz o mnie wszystko.
– Jesteś pewna?
-Teraz… tak. Tak, wiesz wszystko. Ale ja nie wiem o tobie praktycznie nic.
– Nieprawda.
-Prawda.
– Nieprawda. Wiesz więcej, niż jakakolwiek inna śmiertelniczka.
– Nie wierzę ci… Chociaż… To prawda?
-Prawda. Kocham cię.
-….
-Beauty?
– Kocham cię.

Stała na pustej scenie- absolutnie pustej, bo i cały teatr był pusty . Było tak późno, że wszystkie tancerki już wyszły, a dyrektor skończył już dawno. Pochyliła się i włączyła
magnetofon.
Prolog.
Ostrożnie odgięła puentę i stanęła na palcach. Zeskakiwała z jednej nogi na drugą. W pewnym momencie zamknęła oczy. Nie potrzebowała do tańca akurat tego zmysłu. W tej czerni roztopiła się w muzyce, w kolejnym ruchu, w subtelnym pieczeniu mięśni, w cichym skrzypieniu desek parkietu. To wszystko było takie znajome, takie pełne i w każdym calu doskonałe…
Doskonała.
Zawsze chciała być doskonała. Idealna. Jeszcze jeden ruch, jeszcze jeden obrót, jeszcze jedno pile…
Czemu czuje dłonie na talii… Czyje ręce ja podnoszą… Kto ją okręca… Kogo usta muskają jej policzek… Kto przesuwa ręką po jej plecach… Dlaczego nie tańczy już sama? I czy to
ważne… Jest doskonała… To jest doskonałe.
Zaraz. Ej, zaraz!
Otworzyła oczy. Przestała tańczyć.
Stała na scenie…
… sama.
– Halo? Czy ktoś tu jest?- zawołała podniesionym ze strachu głosem.- Wariuję.- mruknęła już ciszej.- Po prostu wariuję. Przepracowuję się… Ach.
Wyłączyła muzykę i zeszła ze sceny, żeby się przebrać. Obróciła się jeden ostatni raz.
Wciąż czuła te dłonie. I dreszcze przebiegał jej po plecach.
-Halo?- jej alt odbił się od ścian i wrócił jako echo: Halo, alo, lo, o….

Jakby to pięć Annabelli pytało, nie jedna.
– Halo? Alo? Lo? O?
Żadnej odpowiedzi.
Wyszła.
A jakby z cienie wynurzył się wysoki mężczyzna o blond włosach i złotych oczach.
-Jestem.