Śmiertelna rzeczywistość

Odłożyłam pogryzioną szczoteczkę do zębów do wyszczerbionego kubka, który stał na małej umywalce. Stara świetlówka przestała na chwilę świecić i znowu się zapaliła z cichym bzz. Przeglądnęłam się w lustrze nad toaletą. Czarna bluzka z długim rękawem opinała moje niemożliwie wychudzone ciało, które przeszło wiele traumatycznych przeżyć zapisanych boleśnie w mojej pamięci.

Za pięć minut przed moim „domem” miał stanąć szkolny autobus. Chodziłam do Appelgate School. Szkoły dla dziwnych dzieciaków z domów dziecka, z bolesną przeszłością, lub dla takich z ADHD.

Appelgate School mieści się na Brooklynie. Parszywa okolica tylko wypełnia krajobraz. Naprzeciw budynku szkoły stoi poprawczak, a zaledwie dwieście metrów na wschód jest więzienie obok, którego muszę przechodzić kiedy spóźnię się na autobus czyli dość często.

Był koniec listopada więc w autobusie górowały sportowe i puchowe kurtki, najróżniejszych kolorów. Ja zadowoliłam się zwykłą, czarną kurtką do snowboardu, którą udało mi się kupić za grosze. W środku było ciepło dzięki nowo zakupionej klimatyzacji i ogrzewaniu.

Kiedy wyszliśmy z busa uderzył nas przenikliwy chłód, postawiłam wyżej kołnierz kurtki i schowałam w nim połowę twarzy.

Gmach Appelgate School był w kolorze czekolady. W oknach były zasunięte fioletowe zasłony.

Szkolny korytarz nie miał w sobie nic szczególnego. Podeszłam do rzędu stalowo-szarych szafek po prawej stronie korytarza. Prawie od razu przyczepił się do mnie szkolny oferma- Lean McLevis.

– Cześc.- powiedział uśmiechając się idiotycznie.

– Czego chcesz Lean?

– Niczego. Chciałem tylko się o coś zapytać.

– No?

– Pouczysz mnie chemii?

– Lean. Powtarzam Ci to po raz ostatni. Nie potrzebujesz pomocy z chemii, a jeśli już to ja na pewno Ci w tym nie pomogę.- powiedziałam i trzasnęłam górnymi drzwiczkami szafki.

W szkole miałam tylko jednego przyjaciela, nazywał się Jet Fredric.

– Cześć, Gwen.- przywitał mnie szkolny dowcipniś.

– Heloł, Jet.- takie powitanie stosowałam od pojawienia się w szkole tak zwanych pokemonów.

– Napisałaś to wypracowanie na historię?- spytał, machając mi zapisaną kartką przed nosem.

– Oczywiście.- wyciągnęłam pracę z torby.

Jet był to zwykły nastolatek. Miał kręcone, orzechowe włosy; czekoladowe oczy i skórę koloru kawy z mlekiem. Normalnie cud, miód i orzeszki! Zwykle nosił wojskową kurtkę, szare wytarte jeansy i dziurawe trampki, ale to była prawie zima więc miał na nogach stare glany. Nauczyciele nazywali go „nadworny błazen”, bo cały czas wycinał komuś numery i opowiadał kawały. No i tylko jemu nie przeszkadzało to, że mieszkam w domu dziecka.

– Oj, widzę, że glanioki Ci się rozsypują. Mógłbyś coś z nimi zrobić!- krzyknęłam.

– Oj tam, oj tam! Nie ważne…- mruknął wpatrując się w moje zadanie.- Chciało Ci się tyle pisać?! Tu jest jakieś pięć stron!

– Przecież to nie dużo! A poza tym temat był ciekawy!

– Taa. Bardzo! „Podaj przykłady zachowań bogów olimpijskich wobec magicznych stworzeń występujących w mitologii greckiej.” Zacytował temat wypracowania.

– No ciekawy!

– A co to w ogóle są magiczne stworzenia?! Czy jednorożce się do nich zaliczają?! Takie z tęczową grzywą i ogonkiem.- powiedział i zrobił słodkie oczy.- Musiałem użyć gogli (czyt. Google) żeby się czegoś dowiedzieć!

– Na serio? Przecież to było łatwe! I nie, jednorożce się nie zaliczają, nie występowały w mitologii greckiej.

– Przecież wiem, to był sarkazm…- odpowiedział z obrażoną miną.

– Tak, tak wie. Zawsze to powtarzasz!

Wybuchnęliśmy śmiechem i pognaliśmy na historię, równo z dzwonkiem.

Nauczyciel przedmiotu, który jest uważany za najnudniejszy, miał około sześćdziesiątki, burzę siwych włosów, okrągłe okulary a la Harry Potter, zawsze obecny krawat i pomarszczoną twarz. Jednak na jego lekcjach nigdy nie było nudno. Zawsze opowiadał ciekawe historie. Wsypaliśmy się do klasy i usiedliśmy na swoich miejscach.

Na dzisiejszej lekcji czytaliśmy prace domowe. Profesor wyszukiwał w nich błędy jak radar. W każdym wypracowaniu odnajdywał coś co mijało się z prawdą i zwracał uwagę czytającemu. W każdym, każdym, tylko nie moim. Czytając swoje zadanie nie słyszałam żadnych uwag ani wtrąceń.

– Dobrze…eee… Jambell szóstka. Jesteś jedyną dumą klasy. Siadaj.- powiedział i wpisał ocenę do dziennika.

Usiadłam do ławki i spojrzałam na Jet’a, który wyszczerzył zęby i podniósł oba kciuki do góry.

Lekcje się skończyły i jak zwykle szliśmy z Jet’em do domu drogą obok więzienia. Przechodząc przed żelazną bramą usłyszeliśmy nienaturalny chrzęst i stukot jakby coś próbowało się wydostać. Przystanęliśmy. Potem to „coś” zaczęło walić w metal tworząc głębokie wgniecenia i rycząc wściekle.

– Co to było?- szepnęłam, ściskając Jet’a za ramię.

– Nie m-mam poj-jęcia. –powiedział drżącym głosem.

Kątem oka zauważyłam, że trzyma się kurczowo kieszeni.

Ziemia zaczęła drżeć, a brama wygięła się w naszą stronę.

– Może uciekniemy?- spytałam

– Taaak… Dobry pomysł.

Zaczęliśmy biec, po paru metrach mur więzienia eksplodował. Odłamki cegły poleciały w każdą stronę. W odpowiedzi włączył się alarm i zaświeciły się czerwone światła. Rozległ się mrożący krew w żyłach ryk. Odwróciłam głowę i zobaczyłam potwora. Wyglądał jak dwu-metrowy facet z futrem na klacie, w białych gaciach i z wielkimi, łaciatymi rogami. Jego dłonie były wielkości mojej głowy.

Oczy zaświeciły się wściekle na czerwono kiedy tylko ujrzał.

– O bogowie! O bogowie! O bogowie!- powtarzał cały czas Jet.- Dlaczego to on?! Dlaczego?! Gwenny, co widzisz?!

– Wielkiego kolesia z futrem i rogami.- sapałam.

– Nie! To nie może być prawda!

– Niedobrze?- spytałam.

– I to cholernie!

Nie zwalnialiśmy. Minotaur był jakieś dziesięć metrów za nami. Skręciliśmy i to był błąd. Ulica kończyła się ceglanym murem o wysokości piętnastu metrów. Wpadliśmy na ścianę i zwróciliśmy się w stronę potwora. Popatrzyłam mu prosto w ślepia. Oczy mnie zapiekły, czaszkę przeszył ból, serce zatrzymało się na parę sekund i zamgliło mi wzrok.