Przygody zakochanych herosów (11) KONIEC

Percy:

W moim umyśle widziałem setki wydarzeń. Biały błysk, pierwszy pocałunek z Annabeth, widok odgryzionej ręki i nogi…

Ogromny ból w głowie przyprawiał mnie od mdłości. Nie pamiętam co się stało oprócz błysku światła …

Gdzie ja jestem?

Otworzyłem oczy i spostrzegłem, że leże w łóżku. Ciepłym, wygodnym, pachnącym truskawkami łóżku. Ono było prawdziwe! Nade mną pochylała się anielska twarzyczka Annabeth. Była idealnie czysta, jej włosy błyszczały oślepiającym blaskiem, a w jej oczach dojrzeć można było radość.

-Gdzie ja…- próbowałem się podnieść, ale poczułem kłucie w piersi i opadłem na poduszki.

Annabeth delikatnie głaskała moją twarz i szepnęła mi do ucha.

-Jesteś w obozie. Już bezpieczny – jej głos był bardzo ciepły.

-A ja myślałem, że jestem w raju – wydusiłem z siebie słabo. Chwyciłem jej dłoń i mocno do siebie dociskałem.

Annabeth uśmiechnęła się do mnie promiennie. Czułem jak w brzuchu coś mi się przekręca. To jej uśmiech… działał na mnie lecznico. Może mógłbym teraz wstać i…

Ręka dziewczyny powstrzymała mnie przed jakimkolwiek ruchem.

– Odpoczywaj… Wyjaśnię ci wszystko. Zapewne jesteś ciekawy…

Skinąłem głową.

-A kto by nie był?  Opowiadaj wszystko…

-Więc po tym jak zemdlałeś pojawili się bogowie. Atena i Posejdon. Nie widziałam za dużo, ale pokonali Arachne… Następnie przywieźli nas tutaj i uleczyli… w większości ciebie…

Wiedziałem o czym mówi. Spojrzałem na swoją rękę i nogę. Były na swoim miejscu. Tak jakby nic się im nigdy nie stało.

-Bosko –powiedziałem z entuzjazmem – Który dzisiaj jest?

Annabeth wydęła wargi i posłała mi niepewne spojrzenie.

-Leżałeś nieprzytomny tydzień. Gdyby nie rodzice to na pewno już byśmy nie żyli…

-Co? Ale niedługo będzie ślub i trzeba się przygotować i…

-Nie będzie żadnego ślubu – powiedział twardo męski głos.

Uniosłem głowę i spostrzegłem tatę w hawajskiej koszuli, krótkich spodenkach i trójzębie w ręku. Obok niego stała Atena w białej bluzce i krótkich dżinsowych spodenkach.

-Och… Hej tato – odpowiedziałem słabo. Czułem, że nie stać mnie na nic lepszego. Jestem zbyt wykończony.

-Witaj synu – skłonił głowę w moim kierunku – Witaj Annabeth – skłonił się do dziewczyny siedzącej obok mojego łóżka.

Annabeth wstała i delikatnie przyklękła co zapewne miało świadczyć o powitaniu boga.

Atena razem z Posejdonem podeszli do nas.

-Ślub się nie odbędzie – stwierdziła hardo Atena – Zeus zobaczywszy, że razem wyruszyliśmy wam na pomoc stwierdził, że nie musicie brać ślubu. Widzi, że w obliczu zagrożenia potrafimy współdziałać.

Posejdon i Atena spojrzeli na siebie ciepło. Nie widziałem nigdy żeby tak na siebie patrzyli. To było dla mnie nienormalne. JAK MÓJ OJCIEC I ATENA MOGĄ SIĘ LUBIĆ? Czy ja na pewno nie śpię? To wszystko jakiś chory sen!

Atena jakby wyczytała moje myśli

-To nie jest złudzenie – powiedziała spokojnie – Musieliśmy działać razem by uratować nasze dzieci.

-Czy bogom nie wolno wspomagać herosów? –zapytałem

Posejdon skinął głową

-Owszem nie wolno. Ale to była sytuacja wyjątkowa. Jesteś wybawcą Olimpu, a więc Zeus przymknął oko na to.

Uśmiechnąłem się wbrew swojej woli i opadłem na poduszki zmęczony. To są niezwykłe wakacje.

***************

Minęło już tyle czasu, że mogłem swobodnie poruszać się. Jednak nie byłem do końca zdrowy więc musiała mnie wspierać Annabeth. Chodziła za mną jak cień. Zawsze mi pomagała w najprostszej rzeczy. Poczułem się niezręcznie. W końcu nie byłem aż tak chory by dziewczyna mi pomagała aż tak.

-Hej Annie! Daj na luz! Nie będziesz za mnie robić wszystkiego ! – powiedziałem któregoś dnia.

-Powinnam cię wspierać …

-Masz rację, powinniśmy się wspierać. Ale nie aż tak! W końcu ślub odwołany! Tyrezjasz nie miał racji! – zaperzyłem się

Annabeth wydała z siebie głośny świst.

-Wiesz… Wróżby Tyrezjasza zawsze się sprawdzają.

Opadły mi ręce. To nie możliwe!

-Ale przecież pokonaliśmy Arachne i… Zeus odpuścił nam ten ślub! – podniosłem głos.

Annabeth zerknęła na mnie z ukosa.

-Nie rozumiesz Percy. Wróżby wypowiedziane przez niego zawsze się sprawdzają. Nie ważne jak się toczy akcja. Nie ważne co się stanie. One i tak się sprawdzą!

-A jak wyjaśnisz ten fakt, że ocalili nas bogowie, a nie ja sam? – rzekłem.

-Jego przepowiednie… są bardzo podchwytliwe. Mogą mieć parę znaczeń. Tyrezjasz powiedział, że tylko mój przyszły mąż może mnie uratować z pułapki. A  jak zapewne pamiętasz to ty mnie odplątałeś z tych pajęczyn. Możliwe, że Tyrezjasz miał na myśli to jako pułapkę – przygryzła wargę – A może coś innego. W każdym razie jego przepowiednia się sprawdziła..

-Nie inaczej – odparł zachrypiały męski głos.

Obróciliśmy się z Annabeth w tym samym czasie i dostrzegliśmy staruszka z długą brodą odzianego w stare łachy. Przed nami stał owy Tyrezjasz…

-Doskonale rozwiązałaś moją zagadkę panienko – mruknął.

Annabeth spojrzała na dziadygę wzrokiem głodnego wilka.

– A więc skoro wszystkie przepowiednie się sprawdzają to znaczy, że…

-… że i tak weźmiecie ślub – dokończył za nią wróżbita – Tak. Wychodzi na to, że tak. Ślub jest wam przeznaczony gołąbeczki. Będziecie żyli razem długo i szczęśliwie! Jak w tych bajkach… będziecie mieli dzieci i…

-DZIECI?! – krzyknąłem.

-Dzieci!? – uradowała się dziewczyna.

-Dzieci – potwierdził – Gromadkę małych śmierdzących brzdąców. Będziecie szczęśliwi i tak dalej…

– To wspaniale – odparła nadal radośnie Annabeth. Rzuciła mi się na szyję i mocno mnie przytuliła.

Tyrezjasz głośno wypluł flegmę na ziemię i poruszył wargami w dziwnym geście. Naprawdę gdy widziałem tego dziadygę chciałem uciec jak najdalej. Z niego jest niezły oblech…

– No dobra… a więc wszystko się ułożyło. Żyjecie, będziecie mieli dzieci, będziecie szczęśliwi i zostaniecie po prawicy waszych rodziców jako… – tutaj zamknął się – Za dużo mówię. Mam naprawdę długi jęzor. Dowiecie się wszystkiego w najbliższym czasie. Ach tak… uważajcie na herosów.

-Dzieci herosów? – zapytaliśmy z Annabeth jednocześnie.

Tyrezjasz podrapał się po brodzie i odszedł chwiejnym krokiem. Wydawał się.. ja wiem? Opity?

– Dzisiaj jest dobry dzień aby zjeść pasztet z szynszyla! – krzyknął nam w odpowiedzi.

-Co za dziwny staruszek – mruknąłem – On jada pasztety z szynszyli?

-No… lepszy jest z kury – odparła dziewczyna.

Rzuciłem jej dziwne spojrzenie, ale uśmiechnąłem się sam do siebie. Miałem zostać mężem Annabeth. Moja przyszłość jest już zapisana. Będę miał gromadkę dzieci i wspaniałą żonę. Czy świat może być lepszy?

Nagle chwyciłem dłoń dziewczyny i mocno ją do siebie docisnąłem.

-Może pani Jackson ma ochotę na małego całusa? – powiedziałem uwodzicielsko.

-Tylko jednego? – zamruczała jak kot – Mam ochotę na wiele więcej!

Nim zdążyłem coś zrobić ona przywarła moje usta do swoich i zaczęła się gonitwa myśli. O niczym tak bardzo nie myślałem jak o całusie z moją ukochaną dziewczyną.  Jej usta były gorące, sprawiały że miałem ochotę wgryźć się w nie i mocno szarpać. Dochodziła do tego ochota na małe figle.

Wolałbym lepiej  nie robić nic nieprzyzwoitego publicznie.

Mocno chwyciłem ją w tali i rękoma masowałem jej plecy. Ona odwdzięczała się muskaniem mojej szyi drobnymi całusami.

Było nam tak wspaniale….

Oczywiście nasze szczęście nie może trwać długo.

-KSIĘŻNICZKA I PERSIU SIEDZĄ NA DRZEWIE I CAŁUJĄ SIĘ! – krzyknął jak dobrze nam znany głos córki Aresa.

Oderwaliśmy się od siebie i speszeni spojrzeliśmy na Clarisse, która cmokała do nas. Obok niej stali roześmiani synowie Hermesa – Connor i Travis Hood’owie.  Jeszcze obok stali Beckendorf i Silena pogrążeni w pocałunkach.

Annabeth posłała dziewczynie groźnie spojrzenie chwyciła najbliższą doniczkę i rzuciła w stronę Clarisse.

Wynik był taki, że córka Aresa leżała znowu nieprzytomna na środku obozu. Bracia Hood najwyraźniej się ucieszyli. Chwycili ją za ręce i zaciągnęli w stronę domku Hermesa.

– Może jej ogolimy brwi?- zaproponował Travis.

-Ogolimy jej jeszcze co innego! – uradował się Connor.

Annabeth pociągnęła mnie za rękę

-Chodź! Sprzedamy nerkę Clarisse na czarnym rynku!

-Och będzie zabawa! – zatarłem szatańsko ręce – To nie jest czasem niedozwolone?

Annabeth udała, że tego nie słyszała i dołączyła do braci Hood. Mieliśmy uważać na dzieci Herosów… ciekawe czy to odnosiło się do nas czy do Clarisse. Jednak Annabeth miała rację z Tyrezjaszem. Jego wróżby są dziwne.

Pobiegłem do swojej dziewczyny i cmoknąłem ją w ucho.

-Mówiłem ci już, że cię kocham?

-Hm… kiedyś – mrugnęła do mnie – Możesz to powiedzieć jeszcze raz?

-Kocham cię…

-Vice versa…

No dobra… dość tych czułości. Razem z Annabeth wzięliśmy się za golenie brwi córce Aresa.

No i tak to wyglądało… żyliśmy długo i szczęśliwie!

KONIEC