Przygody Emmy

Otworzyłam oczy i obudziłam się znowu w internacie. Znowu pomyłka myślałam, że obudzę się daleko od tego miejsca. Nazywam się Emma i mam 15 lat oraz dysleksję no i ADHD. Wywalano mnie ze wszystkich szkół w okolicy. Trafiłam tu bo spaliłam dom. Mój dom. Nie wiem jak to zrobiłam po prostu wyciągnęłam rękę. Ale w tej szkole też miałam wrogów np. drabinki na sali gimnastycznej zamieniły się w gumę. Wyszłam ubrana w mundurek mojej szkoły, ohydna różowa bluzka z granatową spódnicą i poszłam na kolejne rozpoczęcie roku. Kiedy doszłam do krzesła każdy zdołał mi powiedzieć, że mam bluzkę z lumpeksu. Ale na ostatnim krześle siedział chłopak o oliwkowej cerze i czarnych włosach tak samo jego ubranie było całe czarne. Usiadłam koło niego, a on przyjrzał mi się uważnie.

-Tak wiem mam bluzkę z lumpeksu, a spódniczkę z worka na śmieci- wykrztusiłam z siebie.

-Nareszcie cię znalazłem! Każdy cię szuka- powiedział

-Co? Kto mnie szuka? Nie ważne znowu się ze mnie nabijają to tyle

-Chodź za mną zanim narobisz sobie kłopotów- podał mi rękę. A ja wzięłam ją.

-To jak uciekamy?- zapytałam

-Tak – chłopak uśmiechnął się.- Chodźmy tam, gdzie będziesz bezpieczna.

I wstaliśmy z krzeseł. A razem z nami nauczyciel o francuskim akcencie. Kiedy biegliśmy przez korytarze on biegł za nami.

-Dogania nas- szepnął chłopak. Wcelowałam w zbroję, która stała na każdym korytarzu, a ona ożyła i zaczęła walczyć. Chłopak zmarszczył brwi.

-Jak ty to zrobiłaś?

-Biegnij!

Dotarliśmy na taras, nic nadzwyczajnego. Nasza szkoła była kiedyś zamkiem. Głowa amora, który wisiał nad drzwiami została bez nosa.

-Powiesz mi jak masz na imię czy nie?

-Nazywam się Nicko’di Angelo

CDN