Percy i Annabeth – Moja Własna Historia

z dedykacją dla Mojej przyjaciółki Uli oraz Piper i gabumon1

Percy:

Rano obudziły mnie promienie słońca, które wpadały przez okno do mojego pokoju. To już dzisiaj, nareszcie – pomyślałem.

– Percy, pora wstawać! Chyba nie chcesz opuścić pierwszego dnia obozu, co!? – krzyczała moja mama, śmiejąc się.

Natychmiast poderwałem się na równe nogi

i popędziłem do łazienki. W biegu krzyknąłem do mamy:

– Dzień dobry!

W odpowiedzi zaczęła się śmiać, naprawdę nie wiem,

o co jej chodzi, przecież zachowuję się normalnie, prawda? A fakt, że już nie mogę doczekać się, kiedy znów będę na obozie, nie ma znaczenia, co nie? Dobra, już koniec tych rozmyślań, idę coś zjeść. Gdy wszedłem do kuchni, zapytałem się mamy:

– Co na śniadanie? Cześć Paul! – dodałem, zauważając mojego ojczyma.

– Cześć Percy – odpowiedział Paul.

– Niebieska jajecznica, twoja ulubiona – odpowiedziała mi mama.

Czy już wspomniałem, jak ja ją kocham?

– Dzięki mamo, kochana jesteś – uśmiechnąłem się do niej.

W międzyczasie Paul oznajmił, że wychodzi, bo musi coś ważnego załatwić. Ciekawe co?

– Wiem synku, wiem. No jak, pewnie już nie możesz doczekać się obozu, co? – zapytała

– No tak, oczywiście!

– Pewnie stęskniłeś się za znajomymi – oznajmiła.

– Tak – odparłem.

Jej ton głosu był jakiś podejrzany, tak jakby chciała się  o coś zapytać, ale nie była pewna, jak zareaguję.

– No… to… hmmm – zaczęła

Widać było, że boi się powiedzieć to, co ma zamiar, ale widać też było, że jest bardzo ciekawa, co na to powiem.

– No… to… jak ci się… układa z Annabeth – powiedziała w końcu bardzo niepewnie, lecz z lekkim uśmiechem na twarzy.

– No ale w jakim sensie? – zapytałem

– No wiesz przecież – spojrzała na mnie wymownym wzrokiem.

Poczułem, że się rumienię. Prawda, wiedziałem, co ma na myśli, ale miałem też nadzieję, że chodzi jednak       o coś innego.

– Mamo! – powiedziałem z wyrzutem – Annabeth to moja przyjaciółka, więc nie wiem, o co ci chodzi – dodałem. Wiem, skłamałem, no ale co miałem zrobić? Jednak to pytanie mnie dręczyło, na samo wspomnienie o Ann czułem ciepło w sercu i lekkie zawstydzenie. Szczerze powiedziawszy, już nie mogłem się doczekać, kiedy znów ją zobaczę. Z rozmyślań wyrwała mnie mama.

– No dobrze, skoro tak mówisz, to pewnie tak jest – powiedziała.

– Ale ja i tak swoje wiem – dodała ciszej. Pewnie myślała, że tego nie usłyszałem. Potem uśmiechnęła się do mnie w sposób, który wprawił mnie w zakłopotanie. Właśnie miałem coś odpowiedzieć, kiedy zadzwonił dzwonek do drzwi. Kto u diabła może o tej porze do nas przyjść? Na Paula jeszcze za szybko. Chcąc nie chcąc poszedłem otworzyć. Kiedy otworzyłem, ktoś się na mnie rzucił, przytulając mocno. A tym kimś …

                                                                 CDN