Lady of Shadow (Epilog)

Od autorki: dedykuję ten rozdział Myksie i hadesikowi13 oraz ClarissXD

Persefona siedziała w swoim ogrodzie w Hadesie i patrzyła w fontannę. W tafli wody odbijały się zdarzenia z imprezy. Właśnie widziała jak Atena oznajmia córce, że tak musi dokonać wyboru miedzy nią,  a Percy’m.

„Czy ona ma jakieś uczucia?” szepnęła do siebie Królowa podziemia.

Znów spojrzała w tafle wody. Widziała Percy’ego  i Annabeth siedzących na skraju lasku. Przed nimi roztaczało się jezioro. Na niebie świecił księżyc w pełni, a obok niego przelatywały milony meteorytów.

„No tak. Miliony gwiazd spadają” pomyślała pani podziemia. „Córka Nocy” szepnęła prawie bezgłośnie. Dotarł do niej sens tych słów. Nie chodziło o urodzenie się w nocy, lecz o jej instynkt, zachowanie, charakter, uczucia… Uczucia, których Selene brakowało. Choć Persefona doskonale wiedziała, że jej córka gdzieś głęboko w sobie skrywa uczucia, których nikt jej nie pozbawił. Gdy Selene dowiedziała się o swoim przeznaczeniu i o tym, że Zeus zabił jej ojca. Zamknęła się w sobie. Nie robiła nic poza treningami. Jej serce zawsze było nieczułe, ale na jej własne życzenie stało się jak z lodu. Ze stygijskiego lodu. Lodu, który jest wytrzymały na wszystko. Lodu, który się nie topi. Lodu, którego nie można złamać.

A Zeusowi poprzysięgła zemstę. Zemstę tak straszliwą jak się da. Na znak tej przysięgi nacięła krzyż na lewym ramieniu i przysięgła… na Styks. A później się w nim wykąpała. Gdy Persefona o tym myślała jej ręka mimowolnie, powędowała po jej nodze do kolana. Pięty achillesowej Selene.

Pani podziemnego królestwa słyszała o czym rozmawiają Percy i Annabeth.

-Percy- Annabeth podniosła głowę aby spojrzeć na chłopaka.-Ja nie potrafię.

Po jej policzkach zaczęły toczyć się łzy. Ręka syna Posejdona, delikatnie dotknęła jej policzka i starła łzę. Przyciągnął głowę dziewczyny delikatnie do siebie. Blondynka ukryła twarz w jego ramionach.

-Będzie dobrze- szepnął Percy w jej włosy. Córka Ateny odsunęła się od niego, aby móc mu znów patrzeć w oczy. Oczy, w których tonęła…

-Percy ja nie potrafię wybrać jednego z was. Każde z was znaczy dla mnie tak wiele. Chciałabym, aby wróciło tamto lato – szepnęła.- Chciałabym wrócić do twoich szesnastych urodzin. Do dnia, kiedy wszystko się zaczęło.

Percy uśmiechnął się pod nosem.

-A wiesz, że dziś mija dokładnie rok od tamtego pocałunku.

Dziewczyna znów podniosła na niego wzrok, który spuściła aby nie widział, jej smutku i łez.

Uśmiechnęła się do niego.

-Wiem.

–  A wiesz, że tamto były najlepsze urodziny w moim życiu.

– Mimo, że cię pocałowałam- zapytała ze śmiechem, ale zaraz spoważniała- Wiesz, że dziś jest też rocznica śmierci Luka?

Persefona nie wiedziała, jednako, że to wszystko słyszy również jej córka. Selene stała na skraju lasku i przyglądała się tej scenie.

– Tak, pomimo, że mnie pocałowałaś- odpowiedział syn Posejdona, również się śmiejąc. Po chwili spojrzał na dziewczynę już o wiele poważniej. Przyciągnął ją do siebie, tak, że mógł ją bez problemu pocałować.- Zwłaszcza dlatego- szepnął jej do ucha. Dziewczyna zarumieniła się i pocałowała go. Persefona zauważyłą natomiast coś czego nikt inny, nie widział. Z tyłu w lesie, widziała Atenę, która uśmiechnęła się, skinęła głową i zniknęła.

Percy otoczył Annabeth ramieniem, a ta zadrżała. Chłopak zdjął bluzę i zarzucił ją na jej ramiona.

Selene cofnęła się i zauważyła stojącego nieopodal Danniela. Uśmiechnęła się pod nosem i  ruszyła w jego stronę. Podchodząc do niego potknęła się i upadła prosto w ramiona chłopaka. Ten spojrzał jej w oczy, rzucił coś pod nosem i… pocałował Selene. W następnym momencie Selene odepchnęła chłopaka i odeszła

Persefona zerwała się na nogi pognała do pałacu. Wbiegła od Sali tronowej, gdzie Hades rozmawiał z Jessicą.

-On mnie nie Kocha- krzyczała dziewczyna.- nie przyjdą tu

Gdy Persefona wpadła do Sali, bóg podziemia machnął ręką aby dziewczyna znikła.

-Wiem, że ją tu przetrzymujesz- powiedziała znudzona Persefona.

Hades westchnął głęboko i odesłał dziewczynę w asyście dwóch harpii do celi.

-O co chodzi moja droga?- zapytał żonę, nie zważając na błysk mieszającej się wściekłości i strachu w jej oku.

-Klątwa zaczyna się spełniać- powiedziała bogini.

Bóg złapał się za głowę i oddychał ciężko.

-Wezwij Hekate- poradził żonie. I powiadom Artemidę- przykazał żonie.

Kobieta wypadła z sali i pobiegła w stronę iryfonu i nie zdążyła zobaczyć najważniejszego. Srebrnej łzy płynącej po policzku Selene.

Selene natomiast stała w tym czasie na balkonie domku Persefony. Ubrana w swoje ulubione jeansy i rozciągniętą bluzkę i trampki, patrzyła na księżyc i gwiazdy i wyszeptała słowa, które miały przynieść zagładę światu. Słowa, których nigdy wcześniej nie słyszała, a jednak prześladowały ją całe życie.

Jedną śmierć zadano,

Jedno zranienie.

Miłość może przynieść wybawienie

Łzę pierwszą uroni nad ciałem miłości,

Krew złota popłynie w srebrnookiej słabości.

Nocne niebo w jej bólu zapłacze

W krainie cienia piętnem swym naznaczy

Przeznaczenie, śmierć dziewczyna zobaczy.

Księżyc młodej wojowniczki przyjacielem,

Gwiazdy jedynym w niedoli pocieszycielem

Duszę odda przeklęta łowczyni,

Sama stanie się równa z innymi.

Podeszła do huśtawki, usiadła i patrząc na gwiazdy czekała co przyniosą najbliższe dni….