Herosowe Życie (5)

Spotkanie

Z dedykacją dla osób z forum, które mnie wspierały w trudnych chwilach.

Spakowanie się zajęło mi 3 minuty. Wziąłem do plecaka trochę ambrozji, ciuchów i prezenty od ojczulka. Wyszedłem przed domek i dołączyłem do innych jadących na misję. Trochę zmieniliśmy plany i jechałem ja, satyr Grover, Percy Jackson i Annabeth. Clarisse leżała w szpitalu polowym, po tym, jak z nią zerwałem i nie ręczyła za siebie. To było w obronie własnej, nie patrzcie tak na mnie. Szef Ochrony miał zawieźć nas na dworzec i wpakować do pociągu jadącego na lotnisko. W samolocie Annabeth powiedziała, że lecimy do Warszawy, a potem do małej wsi Wojsławice.

– O kurde – powiedziałem – Tam mieszka największy egzorcysta Europy!

– Nie jest tak źle, pewnie to tylko postać fikcyjna

Nie skomentowałem. Lot dłużył się niemiłosiernie. Nagle Percy krzyknął:

– jak się porozumiemy? Nie znamy polskiego!

– ja znam. Moja mama była Polką. Dlatego dołączyłem, a Chejron się zgodził

– yyyy… – wykrztusił Grover

– o! Doskonale powiedziane! – powiedziałem – za 2 godziny będziemy w Warszawie

Kiedy dolecieliśmy, wsiedliśmy w pociąg do Lublina. Miał on 45 minut opóźnienia, ale nie będę narzekał. W tym kraju tak jest. Trzeba się przyzwyczaić.

Z Lublina pojechaliśmy pekaesem do Wojsławic. Po opuszczeniu pojazdu najpierw dostrzegliśmy dwa nieprzytomne indywidua, potem kolejne w pobliskiej knajpie. Nie byliśmy pewni, czy dobrze trafiliśmy. Nagle usłyszeliśmy za sobą gruby, przepity głos:

– A wy co?! Też przyjechaliście do Wędrowycza?! Jak ten pisarz zaczął pisać, wszyscy tutaj tylko po to przyjeżdżają! A wy czego chcecie?!

Odwróciliśmy się. Siedział tam na pięknym koniu staruszek w mundurze. Wyjąkałem:

– czy… to… pan?…

– Tak! Jestem Semen Omelajn Korczaszko i pytam się co ty robicie!?