Charlotte i Nate (7)

Nate:

Chyba spacer podziałał na Ryana bo na śniadaniu patrzył tęsknie w stronę Erin. Charlotte nie zwracała na niego uwagi mi za to posłała promienny uśmiech. Odwzajemniłem się tym samym. Pan D. wstał z krzesła i zawołał:

-Dziś po południu bitwa o sztandar: domki Hermesa, Nike, Ateny, Hekate, Dionizosa, Hadesa i sam nie wiem, które kontra domki Aresa, Afrodyty, Apolla, Hypnosa i myślicie, że ja to spamiętam!? Na tablicy jest dokładna lista.- Z opowieści Erin wynikało, że bitwa o sztandar to taka próbna bitwa. Musimy zdobyć sztandar przeciwnika. Będę walczył z Ryanem, dzieciakami Aresa i Afrodyty! Czyli moimi największymi wrogami. Problem był taki no, że byłem tylko na 3 treningach walki i nie szła mi za bardzo dobrze. Poprosiłem więc Erin żeby pomogła mi znaleźć odpowiednią zbroje. Córka Hadesa owszem znalazła coś na mnie, ale i tak nie do końca pasujące. W nie wygodnej zbroi podszedłem do Charlotte. Zaciśniętymi piąstkami patrzyła na Ryana, który ostrzył swój miecz. Erin mrugnęła do mnie, a następnie podeszła do syna Hypnosa. Rzuciła mu zniewalający uśmiech. Chłopak zrobił anielską minkę. Niemal widziałem jak serce wali mu w piersi. Córka Hadesa zarzuciła włosami smagając go po twarzy i odeszła zostawiając go z natchnioną, rozanieloną miną.

-Głupek.- Mruknęła Charlotte

-Też tak uważam.

-Ona to twoja przyjaciółka, prawda?

-Tak.

-Nie boli Cię to?

-To tylko przyjaciółka, choć sądzę, że mogła znaleźć kogoś lepszego.

-Ona podobno jest… no po prostu nie przyjazna.

-Zależy dla kogo. Fajnie, że nasze domki są w jednej drużynie, nie?

-Tak, wygramy na bank.

***

Charlotte:

Jeny! Jaki ten Ryan jest… podły, chamski i… no… Bezczelny!

Nienawidzę go!

– Kto ci dobrał tą zbroję?

– Eee… Erin.

– Za duża- powiedziałam. Uśmiechnął się.

– No więc dobrze- Chejron stał okrążony drużynami- bez zbędnych słów, START!

– Znasz zasady?- spytałam biegnącego obok mnie Nate’a.

– Yyy…

– Chodzi o to, że trzeba sztandar wroga przenieść na naszą stronę strumyka…  no i nie dać się zabić- mrugnęłam do niego i ruszyłam zostawiając go w tyle.

***

Nate:

Bitwa trwała, a ja najwyraźniej zgubiłem się w lesie. Chciało mi się pić. W pewnym momencie zauważyłem strumyk. Podbiegłem do niego i schyliłem się. Wypiłem trochę wody. Podniosłem głowę i po drugiej stronie strumienia ujrzałem sztandar wroga! Podbiegłem do niego i już miałem go chwycić. Kiedy ktoś skoczył mi na plecy. To była córka Aresa, która tak bardzo chciała zrobić mi fryzurkę. Po chwili z krzaków wyłoniły się też inne dzieci Aresa i Ryan z złośliwym wyszczerzem. Otoczyli mnie.

-Teraz zginiesz w nieszczęśliwym wypadku, głupku.- Powiedział syn Hypnosa.- Zgarnąłeś mi dziewczynę z przed nosa i flirtowałeś z Erin.

-Nie flirtowałem z Erin idioto!

-Nie będziesz miał ich dwóch! Są moje!- Ten kolo oszalał.

-Ogarnij się!  To, że Cię nikt nie chce to nie moja sprawa.

-Mnie nikt nie chce.

-Spokój!- Zawołała dziewczyna od Aresa.- Zapłaciłeś nam śpioszku to wykończymy gnojka, ale błagam żadnych miłosnych sprzeczek. Co my jesteśmy? Dzieciaki od Afrodyty?

-Zapłaciłeś im by mnie załatwili?!

-Tak, mieli to zrobić w nocy za jakimś drzewem, ale że jest bitwa o sztandar zrobią to teraz.

-Ja też Cię nie lubię, ale że aż tak?- Skinął głową.

-Załatwcie tego gnoja!- Rzucili się na mnie. Ktoś mnie popchnął, a potem kopnął. Chciałem dobyć miecza, ale wytrącili mi go z ręki. Dziewczyna z uśmiechem na ustach zrobiła widowiskowy kopniak wymierzony we mnie. Czułem, że coś pękło gdy walnąłem o drzewo. Poczułem ból na policzku. Ktoś przed chwilą go rozciął. Spróbowałem wstać. Ledwo trzymałem się na nogach. Nad brzuchem odczuwałem porażający ból. Kolejny cios mieczem. Zrobiłem unik i trafił w ramię. Spłynęła krew.

-Dość tej zabawy!- Darł się Ryan. Kolejne ciosy były mocniejsze. Dostałem w brzuch. Przebiło zbroję. Próbowałem unikać. Kopniak w nogi przewrócił mnie. Kolejny odgłos pękania. Już nie mogłem się podnieść. Zobaczyłem nad sobą miecz. Zaraz będzie po wszystkim. Nie! Jam jest Nate Garter. Poczułem energię. W córkę Aresa trafił piorun. Wstałem mimo bólu. Pomiędzy dzieci boga wojny trafił kolejny piorun. Z krzykiem uciekły. Spojrzałem na Ryana. On rzucił mi krótkie spojrzenie i wziął nogi za pas. Stałem chwilę i osunąłem się na ziemię.

-Nate! Nate!- Słyszałem krzyki anioła. Anioł pochylił się nade mną. Ujrzałem jeszcze piorun nad moją głową.

-Charlotte…- I zapanowała ciemność

***

Charlotte:

Brak mi słów.

Jak mogłam go kochać?

Teraz moje serce wypełniała czysta nienawiść do tego… tej… ŚWINI! No!

– Załatwcie tego gnoja!- wydarł się ten… głupek.

Cała banda herosów rzuciła się na Nate’a.

Serce mi stanęło.

– Nate…- szepnęłam.

Chciałam się rzucić na ratunek, wydłubać oczy temu chamowi, ale oplotły mnie wielkie łapska.

– Puszczaj!- zaczęłam się szarpać, a wtedy ogromna, brudna łapa zakryła mi usta.

– Spokojnie księżniczko, zaraz będzie po wszystkim- to był ten… no… Lawrenc od Aresa. Szarpałam się, ale przestalam kiedy usłyszałam CHRUP! Nate wpadł na drzewo. Krzyknęłam „Nate” ale spod wielgachnej łapy słychać było tylko pisk.

Z oczu zaczęły mi lecieć strużki łez. Cięli, bili, kopali. Nie mogłam na to patrzeć.

Wierzgnęłam nogą do tyłu i trafiłam tego bydlaka w bolące miejsce.

Skulił się, wyjął miecz i już się zamachnął. Ale powstrzymała go błyskawica.

Piorun, który walnął w jego siostrę. Potem kolejne. Spojrzał przerażony na mnie i uciekł. Odwróciłam się. Nate leżał nieruchomo na ziemi. Nie było śladu po Ryanie i jego zgrai. Podbiegłam do chłopaka.

– Charlotte…- powiedział słabym głosem i zamknął oczy.

– Nie! Nie! Otwieraj oczy! Już!- łzy z moich oczu kapały na jego twarz.

– Nate, proszę!- teraz wyłam jak syrena alarmowa.

Spokojnie. Odpięłam zmasakrowaną zbroję. Odpięłam pas z mieczem i wzięłam go na ręce. Delikatnie. Nie był ciężki, ale też nie lekki. Przy okazji zerwałam flagę nieprzyjaciela, rozległa się koncha, a ja z moim przyjacielem na rękach ruszyłam w stronę obozu.

*  *  *

Kiedy dotarłam do obozu, od razu skierowałam się do Wielkiego Domu.

Obozowicze, jak widać, jeszcze są w lesie.

Wbiegłam po schodach, weszłam do środka i skierowałam się w stronę kuchni.

– Halo?- krzyknęłam.

– Czego?- rozległo się z lodówki.

– Chwała bogom, Panie D. proszę, niech mi pan pomoże- patrzyłam na niego napuchniętymi, mokrymi oczami.

– Ale w czym?

Wskazałam na chłopca, którego położyłam na stole. Przyjżał mu się i powiedział.

– Moja droga, nie ja jestem bogiem lekarzy…

– Proszę, proszę!- uklękłam przed nim.

– Chwileczkę- pociągnął łyk coli light i krzyknął- APOLLO!

Kryształki na żyrandolu zabrzęczały.

– Ktoś mnie wołał?- w drzwiach pojawiła się twarz modela.

– Tak- Pan D. wskazał Nate i bez zbędnego słowa, wyszedł.

– Witam, jestem Apollo bóg muzyki…

– Tak, tak, wiem, miło poznać, proszę, zrób coś!- przerwałam mu.

– Dobrze, już, dobrze- podszedł do chłopaka, namaścił mu ręce jakąś maścią i zaczął mówić po cichu zaklęcia.

– Zaraz wracam- powiedziałam i wybiegłam na zewnątrz.

Erin, gdzie ona jest?

Zaczęły nadciągać tłumy z lasu. W rękach nadal trzymałam sztandar wroga.

– Hej łazęgi!- krzyknęłam. Wszyscy się zatrzymali i popatrzyli na mnie.

– Nie przemyślałeś tego, Ryan!- w tłumie wyłapałam blond głowę.

Wszyscy się rozeszli prychając.

Podeszłam do niego.

– Widziałam cię- szepnęłam mu przez ramię- i słyszałam.

Wyjęłam sztylet zza paska i wbiłam go mu w nogę.

– Au!- syknął i się przewrócił.

Rzuciłam się na niego z pięściami. Nagle w pasie oplotły mnie czyjeś ramiona.

– Puszczaj go, wariatko!- krzyknęła dziewczyna.

Zeszłam z tego idioty i spojrzałam na jego wybawicielkę.

– Wiesz co zrobił?- Erin patrzyła na mnie czarnymi oczami, poprawiając zbroje tego samego koloru.

– Prawie zabił Nate- kopnęłam go jeszcze w brzuch i ruszyłam w stronę Wielkiego Domu.

*  *  *

– Gdzie on jest?- spytałam Apolla, który popijał kawę.

– W domku Hermesa, leży i odpoczywa, ale nie…- nie usłyszałam bo wybiegłam na zewnątrz i ruszyłam do domku nr 11.

– Hej- przywitałam się. Było pusto. Pewnie wszyscy siedzą na obiedzie.

Nate nie wyglądał dobrze, ale też nie wyglądał źle.

– Cześć- powiedział słabo.

Nie miał gipsu. Apollo musiał zdziałać cud.

– Przepraszam- pisnęłam i znowu zaczęłam płakać.

– Spokojnie- powiedział.

Uklękłam koło niego.

– Wiesz co? Wbiłam mu nóż w nogę.

– Naprawdę?- wysilił się na słaby uśmiech.

– Tak i zabrałam im sztandar, wygraliśmy!

Znowu się uśmiechnął. Wyglądał bardzo słabo.

– Śpij- powiedziałam i pocałowałam go. Delikatnie. Tak jak kropelka deszczu.

Posłałam mu jeszcze uśmiech i wyszłam na zewnątrz.