Arachne III (18)

Zgłosiłam się na ochotnika na nocną wartę. Tak, wiem, pewnie stukacie się teraz w czoła i myślicie „Co za debilka!”, ale tak jest lepiej- mam motywację. Jeśli zasnę, skopie mnie nie tylko mój własny mózg, ale też potwory i Clarisse. A uwierzcie mi, zadawane przez córkę Aresa ciosy naprawdę bolą. Tak więc włóczę się na odcinku jakichś pięćdziesięciu metrów i staram się nie połknąć muchy podczas ziewania. W dzień jeszcze jakoś się trzymałam, ale teraz oczy mi się kleją i mam wielką ochotę na wycieczkę do krainy Morfeusza. No… w sumie nic dziwnego… Nie spałam ile? Na pewno z osiemnaście godzin… A odwiedzin w Koszmarkowie Wielkim nie można nazwać odpoczynkiem- wprost przeciwnie, po przebudzeniu byłam jeszcze bardziej zmęczona, niż przed położeniem się do łóżka, a gdy szłam na śniadanie, nogi miałam jak z ołowiu. Więc wychodzi jeszcze dłużej…

W tę i z powrotem, w tę i z powrotem, w tę i z powrotem…

Dotykam każdego mijanego drzewa i krzaka, moje dłonie poruszają się jakby kierowała nimi obca osoba. Komputer. Maszyna.

Wszystko, co nie jest mną.

Wyciągam z kieszeni kawałek sznurka i próbuję przypomnieć sobie jak najbardziej skomplikowany węzeł. Muszę się skupić. Muszę! Inaczej pozostanę w tym stanie już na zawsze, zawieszona pomiędzy istnieniem, a nieistnieniem…

Świat spłaszczył się, stracił  trzeci wymiar. Wszystko jest nierealne, jakbym oglądała to przez dziury w masce własnej twarzy. Dźwięki są przytłumione, zapachy niewyraźne. Jedynym, co czuję naprawdę jest ból. Ból stóp porozcinanych na kamieniach i szyszkach. Ból rozharatanej twarzy. Ból palców, nogi, głowy i każdej części ciała, jaką będziecie sobie w stanie wyobrazić.

I ból psychiczny. Ból serca…

Może kiedy indziej miałabym siłę, by z tym walczyć, ale nie dziś. Dziś poddaję się melancholii i poczuciu beznadziei.

Nikt mnie nie lubi. Nic nie umiem. Niczego nie potrafię. Jestem słaba, głupia, brzydka i do bani…

Jak w transie zaczynam wiązać dobrze znany węzeł. Noga za nogą, krok za krokiem podążam do celu.

Wspinam się na drzewo i przywiązuję drugi koniec sznurka do grubej gałęzi jakieś cztery metry nad ziemią. Przychodzi mi to zaskakująco łatwo…

Zakładam pętlę na szyję i przygotowuję się do skoku…

Pochylam się do przodu, moje buty zaczynają się ślizgać…

-Pa pa.- mówię i mocno się odbijam.

„Ciekawe, gdzie wyląduję?”- zastanawiam się, słysząc ostatni w życiu świst.