Śmierć (5)

– Lethal, masz czas do jutra, by się zastanowić, z kim udasz się na misję – mówi Chejron.

– Dobrze – odpowiadam.

Wracam do domku, żeby się spakować. Cały czas myślę, kogo powinnam ze sobą wziąć, to po pierwsze. A po drugie, co oznacza „głos cywilizacji”. Mam zupełną pustkę w głowie. Chodzę w kółko po domku. Wezmę Daniela. Kogo tu jeszcze? Może Kamila, syna Ateny. Zaraz, skąd on pochodzi. Jaki to był kraj? Mam, Polska. Daniel i Kamil. A co z przepowiednią? Głowa mnie boli. Mam już dosyć myślenia na dzisiaj. Idę spać. Sen przychodzi szybko  nic go nie przerywa.

Wstaje, pierwsze co robię po umyciu i ubraniu się, to idę do Chejrona.

– Hmm, Daniel i Kamil. Wiesz, że muszą się zgodzić?

– Tak, wiem.

– Idź, masz godzinę.

Najpierw wracam do domku, po drodze spotykam Daniela, ma ze sobą łuk i plecak.

– Skąd wiedziałeś? – pytam.

– Po prostu. Kto jeszcze z nami idzie?

– Kamil

– Ok.

Kamil siedzi przed swoim domkiem.

– Zgoda – odpowiada, zanim jeszcze zdążyłam zapytać.

– Za pół godziny, przy sośnie. Je idę do zbrojowni – oznajmiam.

***

– Jak mogłeś się zgodzić z nią iść? – krzyczy Lana.

– Normalnie – odpowiada jej Daniel.

– Co Cię z nią łączy?

– Przyjaźń. Nie wiem.

– Jak to nie wiesz? – pyta wściekła Lana.

– Po prostu nie wiem. Nie rozumiem o co robisz awanturę?

– idziecie razem na misję. A poza tym więcej czasu ostatnio spędzasz z nią, niż ze mną, a to ja jestem twoją dziewczyną.

– Lana, zrywam z tobą – mówi Daniel.

– Co?

– Mam dość tej twojej chorobliwej zazdrości.

***

                – Nie mam pojęcia, od czego mamy zacząć – mówię.

– Może powinniśmy zacząć, od rozszyfrowania słów „głos cywilizacji” – proponuje Daniel.

– A jak myślisz, co robiłam odkąd usłyszałam przepowiednię? – rzucam wściekła.

Spoglądam na Kamila, może on ma jakiś pomysł.

– Potrzebuję jeszcze trochę czasu – oznajmia.

Dwadzieścia minut temu opuściliśmy Obóz, idziemy przez Nowy Jork. Mijamy kiosk, zatrzymuje się i kupuje gazetę.

– Media, to jest to – mówi Kamil.

– Co? – pyta Daniel.

– Głos cywilizacji, to media – tłumaczy, syn Ateny.

Szybko przeglądam gazetę, którą kupiłam, na trzeciej stronie znajduje ciekawy artykuł.

Całym światem wstrząsnęła wiadomość o tajemniczym morderstwie popełnionym w San Francisco.

                Ofiarą tej strasznej zbrodni, był trzydziestoletni mężczyzna. Sąsiedzi uważali go za naprawdę miłą i niestwarzającą problemów osobę.

                Nic nie wiadomo o mordercy, policja stara się go znaleźć jak najszybciej.

                Zbrodnię tę popełniono w nocy z 10 na 11 lipca. Z tego co nam wiadomo, ofiara zmarła na skutek rany kłutej, zadanej w pierś. Jest to dość zagadkowe, ponieważ nie istnieje nóż, którym można by było zadać taką ranę. Zdaniem policji, w domu ofiary przed śmiercią doszło do walki.

                Policja sprawdza wszystkie ślady, dochodzenie trwa już tydzień…

– Powinniśmy tam pojechać?  – pyta Kamil.

– Tak, powinniśmy – odpowiadam.

Zainteresował mnie szczególnie ten fragment o narzędziu zbrodni.

-A co zrobimy jak już będziemy w San Francisco? – pyta Daniel.

– Jeszcze nie wiem.  Jedziemy na lotnisko – mówię.

Musimy czekać godzinę, ponieważ samolot ma opóźnienie. Rozglądam się. Daniel i Kamil rozmawiają. Moją uwagę zwraca pewien mężczyzna. Włosy ma w kompletnym nieładzie, jakby ich nie ścinał i nie mył od dłuższego czasu. Ubranie, brudne i pogniecione. Zauważa, że go obserwuje, patrzy mi w oczy. Wstrzymuje oddech,  to co widzę w jego oczach napawa mnie strachem, obłęd, szaleństwo.  Mężczyzna uśmiecha się złowieszczo, odwracam wzrok.

***

                W samolocie siedzę cicho i patrzę przez okno. Ten mężczyzna, którego obserwowałam na lotnisku, prześladuje mnie w myślach, gdy tylko zamykam oczy, widzę jego twarz. Lot nie trwa znowu aż tak długo, wychodzimy z lotniska. Dobrą chwilę zajmuje nam złapanie taksówki. Kamil podaje mu adres, pomijając numer domu. Dziwi mnie to, że zatrzymujemy się w dosyć bogatej dzielnicy. Szybko znaleźliśmy dom, o który nam chodziło. Jest otoczony taśmą policyjną.

– I co teraz? – pyta Daniel.

– Musimy wejść do środka – odpowiada mu Kamil.

Ja tymczasem podchodzę do płotu. Z dziesięć minut zajmuje mi przejście na drugą stronę. Odwracam się, Kamil i Daniel kłócą się.

– Pośpieszcie się – mówię do nich i rozglądam się na boki, w obawie, że ktoś nas może zobaczyć.

Zdziwili się trochę i przeszli przez ten głupi płot, szybciej niż ja. Szukamy jakiegoś drugiego wejścia do domu.

– Czego tu chcecie? – pyta ktoś.

Zatrzymujemy się gwałtownie. Osoba za naszymi plecami, powtarza pytanie, odwracamy się. Naszym oczom ukazuje się ośmiolatek, gotowy do bójki.

– Nie jesteście z policji – mówi chłopiec.

– Nie – odpowiadam i mam nadzieję, że w tym przypadku szczerość się opłaci.

– Chcecie zobaczyć, gdzie zabito mojego tatę?

– Tak – odpowiada mu Kamil.

– Po co? – pyta wściekły malec.

– Zainteresował nas pewien artykuł w gazecie … – zaczyna Daniel.

Mały nagle wybucha płaczem, podchodzę do niego.

– Co się stało?

– Ja widziałem, jak on zabił mojego tatę.

– Jaki on?

– Taki dziwny, brudny był, miał pogniecione ubranie.

– Jak go zabił? – wiem, że nie powinnam zadawać dzieciakowi takich pytań, ale musiałam.

– Oni najpierw walczyli, a w pewnym momencie, on kopnął tatę i przebił go takim czymś – wskazuje na mój miecz i odsuwa się ode mnie.

– Spokojnie, nic Ci nie zrobię – uspokajam go – On, mówił coś dziwnego?

Chłopiec zmarszczył brwi.

– O jakiś bogach, więzieniu, obozie. O gdy już zabił tatę, powiedział, że zostały jeszcze dwie osoby.

– A mówił gdzie?

– Chyba to był kraj na p.

– Jak sobie przypomnisz, to powiedz.  Jak masz na imię? – pytam.

– Chris. A ty?

– Lethal.  A ci chłopacy, co przyszli ze mną to Daniel i Kamil – wskazuje na chłopaków, którzy wychodzili z domu.

Dają Chrisowi coś do jedzenia i picia. Odchodzimy na bok.

– I co? – pytam.

– On musiał być herosem – oznajmia Kamil.

– Znaleźliśmy miecz – uzupełnia Daniel.

– Kto mógł w taki sposób zabić herosa? – pytam ponownie.

– Tylko inny heros, nie ma innej opcji – mówi Kamil.

– Dlaczego to zrobił? – zastanawiam się.

– Ten ktoś, mógł mieć różne motywy – stwierdza syn Ateny.

– Zemsta, na przykład – mówi Daniel.

Zaczynają wyliczać, ale ich nie słucham, za rękaw ciągnie mnie Chris.

– Przypomniałem sobie.

– I co?

– On mówił o Polsce.

– A co z chłopakiem? – pyta Kamil

– Musimy zabrać go ze sobą – odpowiadam stanowczo, gdyby któryś z nich chciałby mi się sprzeciwić.