Serce Gai (2)

Gratuluję, jak ktoś przebrnął przez moje wcześniejsze wypociny, które moim zdaniem były do niczego. Mam nadzieję, że ten rozdział będzie ciekawszy, bo nareszcie zacznie się coś dziać.

Pozdrawiam

Boginka

Rozdział drugi: Mumia wybiera się na nasze party

Na balu był cały obóz oprócz córek Afrodyty, które zrobiły wielkie wejście. Spotkałam Silenę i Beckendorfa, Trawisa i Connora Hoodów z jakimiś bliźniaczkami od Ateny oraz Annabeth z Percy’m. Ten ostatni wtrącił swoje 3 grosze.

–  Cześć siostruś, wyglądasz jak córka Afrodyty.

– A ty zachowujesz się jak Apollo – odgryzłam się, po czym spoliczkowałam go.

– Może jednak jak córka Aresa – jęknął.

– Chodźmy – powiedziałam do Willa, po czym oddaliliśmy się bliżej morza.

– Zatańczysz?

– Niech będzie – gdy tylko weszliśmy na parkiet ktoś włączył powolny taniec dla zakochanych par, a z głośników rozległ się głos Percy’ego:

– Ten utwór dedykuję mojej siostrze Roksanie! – w tej chwili światło z reflektora padło na mnie i Willa. Poczerwieniałam ze złości i puściłam mu zabójcze spojrzenie, chyba najlepsze. Przecież nikt w obozie nie wie jakie jest moje pełne imię!!!

– Zabiję go!!! – powiedziałam do Willa. – I nie zatańczę z tobą dopuki to – wskazałam ręką na głośnik – się nie skończy. Przykro mi.

– Teraz ja też go zabiję. A przy okazji, naprawdę masz na imię Roksana? – wysłałam mu moje drugie zabójcze spojrzenie i poszłam w stronę morza. Will za mną. Siedzieliśmy w milczeniu. Zamknęłam oczy i odetchnęłam świeżym powietrzem, a ten idiota próbował mnie pocałować. Przed wysłaniem go w podróż na wściekłym hipokampie powstrzymało mnie zamieszanie przy scenie. Szybko pobiegłam w tamtą stronę. Nagle wszystko ucichło.

Na środku stała Wyrocznia i zwracając się do mnie wypowiedziała tę przepowiednię:

Siódemka herosów na misję wyruszy,

Przewagę tytana jak szkło pokruszy,

W mrokach dżungli Serce Gai* odzyska,

Gdzie największa rzeka świata wytryska,

Aby nie zobaczyć Olimpu zgliszczy,

Wielką broń z Ziemi zniszczy.

– Zwołuję zebranie grupowych, natychmiast! – krzyknął Chejron, a wezwani powlekli się za nim w stronę Wielkiego Domu.