Nelly (2)

Tym, razem dedykacja jest dla tych, którzy pomogli mi, czyli dla: Filio, Adiego i dla Zwiadowcy Halta.

Była gruba , miała blond włosy do ramion, piegowaty nos, a oczy wyglądały jak małe czarne paciorki. Ubrana była dość staroświecko- długa spódnica, biała bluzka i duże czarne korale. Obok niej stały dwa małe pieski.

– Witaj w domu Nelly  – powiedziała i się uśmiechnęła. Jej uśmiech był duży jak banan.

– Dzień dobry – odpowiedziałam z uśmiechem.

– Masz ochotę na spacer?

– Wie pani ja jeszcze się nie rozpakowałam i… i chciałam to zrobić.

– Ależ moje dziecko, nic się nie martw. Już cię rozpakowałam – odpowiedziała moja nowa opiekunka.

Rozpromieniłam się serdecznie.

– W takim razie możemy iść i… dziękuję!!  – powiedziałam.

Właśnie miałam iść do góry, po płaszcz gdy odezwał się Jacob.

– Ekchem… nie chciałbym się wtrącać, ale Nelly właśnie spadła z drzewa i nie powinna się za bardzo przemęczać – wtrącił się. Spiorunowałam go wzrokiem, był zazdrosny, byłam tego pewna.

– W takim razie poszukam jej jakiegoś lekarstwa w mojej yy … apteczce – zaproponowała moja opiekunka.

– Nie, naprawdę ona nie potrzebuje lekarstwa proszę pani – wtrącił się znów Jacob. Nadepnęłam mu na but, odwrócił się, ale nic nie powiedział.

-Och, jak ją boli to potrzebuje. Prawda kochanie? – zwróciła się do mnie, a ja jak głupia kiwałam ochoczo głową.

– Ona potrzebuje tylko poleżeć w łóżku – Jacob chwycił mnie za rękę i zaczął ciągnąć mnie na górę, próbowałam się wyrwać, ale wciąż miałam za mało siły.

– Co ty sobie wyobrażasz ?! – wrzasnęłam, gdy zamknął za nami drzwi.

– Nie mogę uwierzyć, że to ty nią jesteś! O bogowie – powiedział Jacob – Ty nic nie rozumiesz – wskazał na mnie palcem.

– Ja, ja – zająkałam się.

– Pakuj swoje manatki i idziemy!!

– To znaczy co? -zapytałam się.

– No.. – zająkał się – spakuj swoje majtki, staniki, bluzki , spodnie i takie różne.

Zaczerwienił się.

– Nie o to mi chodziło!!!! – odpowiedziałam – Gdzie idziemy?

– Wszystko w swoim czasie, wszystko w swoim czasie  – zaczął mamrotać. – Na co się gapisz pakuj się!

Zaczełam się pakować, spakowałam wszystko do walizki i już chciałam zejść na dół.

– Co robisz?! – zapytał Jacob jak już naciskałam klamkę, odwórciłam się na pięcie.

– No idę do naszej opiekunki, to jakaś niespodzianka co nie?

– Nie, ona o niczym nie wie. Idziemy sami!!!!

– Czyś ty oszalał? Przed chwilą zdobyłam dom, rodzinę a ty chcesz mi to wszystko odebrać?! – że złościłam się.

– Nel, uspokój się! Chodź wychodzimy – otworzył okno. Czy on oszalał?! Mam skakać z pierwszego piętra, ta jasne od razu może, zapiszę  mu jeszcze testament. Jacob wyjął z plecaka linę przywiązał ją  do łóżka i kazał mi schodzić, ale najpierw zrzucił moją walizkę. W tym  czasie usłyszeliśmy kroki, zawahałam się trzymając line, a Jacob popchnął mnie lekko.

-Ej

– Prędzej, prędzej –poganiał mnie.

– Raz kozie śmierć – powiedziałam i zaczęłam schodzić, czułam jednak mimo całej złości, że on ma rację.  Jacob schodził zaraz po mnie. Gdy zeszłam wrzasnął :

-Biegnij – więc puściłam się biegiem. Walizka strasznie mnie obciążała, a i tak trudno się biegło w deszczu, rozejrzałam się nerwowo. Kontener na śmieci pomyślałam, szybko wrzuciłam ją do kontenera.

Moja walizka i kontener to nie było dobre połączenie, ale Jacob cały czas wrzeszczał „biegnij” albo coś w stylu „czerwona taksówka wejdź do czerwonej taksówki” to wszystko nie miało sensu, w Nowym Yorku nie ma czerwonych taksówek!! Wypadłam prosto z ciemnej uliczki na postój taxi i rzeczywiście stała tam czerwona taksówka . Odczytałam bez problemu napis „Wyporzyczalnia taksówek Bogów”, bez chwili wahania otworzyłam  drzwiczki i wpadłam do środka. Siedział tam facet po czterdziestce z długą brązową brodą i to na wózku inwalidzkim (siedzenie było wyjęte), kierowcą był może trzydziestolatek w czapeczce i koziej bródce, a z tyłu siedział jakiś chłopak z czarnymi włosami, na jego kolanach siedziała dziewczyna blondi, mieli może siedemnaście lat.

– Groverze możemy już ruszać  – powiedział ten z brodą.

– yyy tak Chejronie – odpowiedział „Grover”. Chejron ? Grover ? Co za dziwaczne imiona ciekawe jak nazywała się ta blondi i ten drugi.

– A Jackob ? – zapytałam.

– On sobie poradzi – odparł niepewnym głosem „Chejron”.

– Nie poradzi sobie zostajemy – powiedziałam, a oni dziwne, że posłuchali – a Chejron i Grover to jakieś pseudonimy?

– Nie to są imiona.

Teraz zaczęło do mnie wszystko docierać. Nie zdziwiło mnie jak wpadłam do czerwonej taksówki, a oni rozmawiali ze mną jak ze starą kumpelą, nie zdziwiło mnie to, że w środku Nowego Yorku pojawia się czerwona taksówka, a na dodatek z napisem „Wyporzyczalnia samochodów bogów”. To wszystko nie miało sensu. Siedziało obok mnie ciacho, tylko jedyna trudność polegała na tym, że na jego kolanach siedziała blondi co jakiś czas całując  go w usta. Może ja mam strasznego pecha? Dostaję dom, tracę dom, dostaję przyjaciela i go tracę, widzę Ciacho, ale nie mogę go poderwać bo na jego kolanach siedzi blondi, a na dodatek patrzyła na mnie jakby chciała obrócić mnie w pył.