Nelly

Z dedykacją dla wszystkich Herosów (czyli  dla przynajmniej połowy blogowiczów 😀 ).

Zostałam adoptowana ! – wrzasnęłam na cały budynek, gdy nasza opiekunka mi to oznajmiła. Wszystkie dzieci spojrzały na mnie z zazdrością. Tylko mój przyjaciel Jacob, spojrzał na mnie smutno swoimi brązowymi oczami, jakbym właśnie umarła. Nie wytrzymałam tego spojrzenia, wyszłam   z tego pokoju, przeszłam przez następny, zbiegłam po schodach i wyszłam przez frontowe drzwi, nie chciałam tego przyznać, ale płakałam, łzy ciekły mi po policzku przeszłam przez ogród. Wspięłam się na drzewo, usiadłam w jego koronie i rozbeczałam się na dobre. Nie wiem jak mogłam go opuścić, znaliśmy się zaledwie od roku. A ja już uważałam go za przyjaciela mojego życia. Bez niego nie odejdę postanowiłam, jego rodzice zginęli w wypadku samochodowym. Nigdy nie chciałam o tym mówić, ale moi też. Nagle usłyszałam jakiś szelest, spojrzałam w dół i zobaczyłam Jacoba, otarłam oczy, a on powiedział:

– Ta pani, która adoptowała ciebie, adoptowała też mnie z …. – dalszej części nie usłyszałam.

Zleciałam z drzewa. Ze szczęścia. On będzie ze mną mieszkał !!!! Łup, moja głową walnęła w trawę, zemdlałam. Ostatnie co usłyszałam to jak wrzeszczy: Nelly!!

********

Obudziłam się w jakimś cudzym łóżku, a na dodatek w cudzym pokoju. Pokój miał wystrój surowy,

Dwa małe biureczka, dwa stare (skrzypiące !!) łóżka, jedna szafa i mały kredens oprócz tego na podłodze znajdował się dywanik koloru ciemnego pastela, zresztą jak wszystko w tym pokoju.

Kap, kap, kap, kap deszcz walił o szybę. Monotone, kap kap, kap. Drzwi się zaczęły powoli otwierać. W drzwiach pojawił się Jackob.

-Nic ci nie jest ? Dobrze się czujesz ? – zapytał.

Pokiwałam ponuro głową.

-Gdzie jesteśmy ? –zapytałam.

-Ah… to nasz nowy dom – wskazał na pokój ręką i na ogród wylany betonem. – chodź poznasz naszą nową opiekunkę – po czym dodał cicho coś czego nie usłyszałam. Wstałam z łóżka, a on poprowadził mnie przez hol, a później weszliśmy do jadalni tam stała moja nowa opiekunka.