Kości zostały rzucone

Sala, w której dawniej tętniło życie. Gdzie podniesiony głosy, ciche łkania, głośne śmiechy i wesołe rozmowy były codziennością. Niegdyś najpiękniejsze miejsce na świecie.

Dziś ruina.

Dawniej stało tu 12 tronów. Każdy był niepowtarzalny, jedyny w swoim rodzaju. Nie było osoby, której ich widok nie zaparł tchu w piersiach.

Dawniej.

Dziś jest to ciemna, wilgotna i zapleśniała komnata. Króluje tu zapach zgnilizny. Kurz wżera się w skórę. Kamienne ściany są okute potężnymi łańcuchami. Na 2 przeciwległych do siebie wisi zbiór posągów. Nie są one z drewna, nie są one z kamienia. Nie są one też z lodu.

Są to prawdziwi ludzie.

Po jednej stronie znajdują się kobiety. Z drugiej – mężczyźni. Ich twarze są zastygłe w przerażeniu i dumie pomieszanej z wściekłością.

Na ścianie naprzeciwko drzwi znajduje się wielkie okno. Nawet ono nie jest w stanie rozgonić mroku panującego w sali. Za nim rozciąga się widok na miasto, szykującego się do snu. Już wkrótce, a i ono będzie przeszłością.

Zachód. Koniec dnia, początek nocy. Czas, gdy krwistoczerwone słońce kończy swą wędrówkę.

Po raz ostatni.

Jego promienie leniwie wpełzają do komnaty.

Na oświetloną podłogę padają cienie 3 mężczyzn. Ich  rozciągnięte ramiona sprawiają wrażenie, jakby chcieli przytulić niewidzialnych przyjaciół. Złudzenie. W istocie są oni przywieszeni do sufitu. Ich głowy kołyszą się bezwładnie na wietrze. Twarze ich są jak szmaciane lalki – pozbawione wyrazu.

Nie ma tu już 12 tronów. Jest tylko jeden – czarno-złoty. Potężny, gładki i zimny.

Postawiony na prochach swych poprzedników.

Drzwi gwałtownie się otwierają. Do umarłej sali wchodzi nastolatek, dobrze zbudowany, z blizną na pół twarzy dodającej mu postawę awanturnika. Ze złotymi włosami. I oczami.

W ręku trzyma stare, zakurzone pudełko. Drewniane, z jednym połamanym rogiem. Powoli idzie w kierunku tronu, od którego odbija się zachodzące słońce.

Gdy idzie całe pomieszczenie lekko drży. Słychać głośne stukot jego nóg i nierówny oddech.

Zapada cisza. Cisza, którą przerywa skrzypienie otwieranego pudełka. Huk, gdy ciężka klapa opada na kamienny tron.

I lodowaty śmiech, gdy przed nastolatkiem ukazuje się 13 szmacianych laleczek. 13 nadpalonych zwojów papieru. Kilka rodzajów kości do gry. Do wieczka zaś przyczepiona jest drewniana plansza.  Chłopiec z ostrożnością ją wyjmuje. Zdmuchuje stary kurz. Jego oczom ukazują się pojedyncze łacińskie litery, okręgi, i niekończące się linie. Przygląda się im z czułością w oczach. Jego ręce lekko drżą z emocji.

Delikatnie kładzie planszę na tron. Z 13 laleczek tworzy krąg naokoło planszy.

Rozkłada papiery tak, aby żaden na siebie nie zachodził. Na każdym z nich jest zdjęcie i opis osoby. Czarnowłosa dziewczyna w skórzanej kurtce, blondynka o kręconych włosach, chłopcy o elfich twarzach… to tylko część z nich. Wzrokiem szuka tej jednej – tej, która nie powinna już tu być. Czarnowłosy nastolatek o zielonych oczach. Zerka na nazwę zwoju: Perseusz Jackson.

Przez chwilę wpatruje się w zdjęcie chłopaka. Głupiec. Nie ma czegoś takiego jak litość. Żaden wojownik nie może się zawahać. Nie w czasie walki.

Jego wzrok spoczął na najbliższej laleczce. Wyglądała jak wiking: w ciężkiej masce z ostrymi rogami, w ciemnym płaszczy z wielkim trójzębem na plecach. Wziął ją do lewej ręki. W prawej zaś trzymał kość. Sześciokątną, zbudowaną z samych nici.

Wypuścił kość z ręki. Ta zaś leniwie potoczyła się po planszy.

Tocząc się robiła setki pętli. W sali słychać było ciche piski, które wydawała kręcąc się raz szybciej, to znowu wolniej. Aż w końcu się zatrzymała. Chłopiec przypatrywał się jednemu oczku, które zaczęło się jarzyć złotym światłem. Laleczka w jego ręce zaczęła się palić. Nie czuł tego. Uśmiechał się, gdy na jego oczach spalała się karta ze zdjęciem Percy’ego.

Kości zostały rzucone.