Difference (4)

2 tygodnie i 5 dni od zniknięcia Chrisa.

Z Niną Vanessą Blackburn przyjaźnię się. Znamy się krótko, ale odkryłyśmy, że wiele nas łączy i się w wielu sprawach zgadzamy. Według niej sen mógł oznaczać, że ktoś jest w niebezpieczeństwie. Nie mam pojęcia co z tym zrobić. Iść do Diona? Albo do Chejrona? Nie.

Stoję boso, na jakiś kamieniach. Woda czasami kapie na moją głowę. Nagle oświeca się pochodnia i przede mną jest lustro. W lustrze zamiast siebie, widzę Chris’a, który leży gdzieś w lesie nieprzytomny. Obraz w lustrze zaczyna się zamazywać, a na końcu widzę jakąś postać, która biegnie i próbuje wziąć na ręce Chris’a. Potem słyszę głos – jakby 100 noży ocierało się o tablicę – Dzięki mnie możesz dowiedzieć się, gdzie jest Twój przyjaciel. Rozważ tą decyzję.

Tyle. Budzę się cała zlana potem, przestraszona. Ten głos. Aż przeszły mnie ciary.

-Cholera! Trening!

Jest 12! Nie zdążę. Co tam. Raz nie pójdę, nic się nie stanie. No może nie pierwszy raz. Ale to się wytnie. Wstałam, poszłam się umyć i ubrać + pomalować. Nie miałam co robić, więc chciałam iść na plażę. Chciałam, gdyby nie to, że Dion stał cały czerwony na werandzie WD, a obok niego chłopak z ciemnymi włosami i blondynka. Byli starsi ode mnie i to dużo. Postanowiłam tam iść, ale chód zamienił się w bieg. Wbiegłam na werandę.

-Panie D. ! Proszę się uspokoić. Do 10 i to już.

Dionizos wyliczył, a ja postanowiłam trochę pomęczyć ”nowych”.

-Kim jesteście? – pytanie prosto z mostu.

-Nie ważne. – odpowiedział czarny.

-Ależ ważne! – ryknął Pan D.

-To jest pana córka? – zapytała blondynka.

-Ejj! Ja miałam zadawać pytania. Nie jestem córką Pana D. Dlaczego wkurzacie dyrektora obozu i o co  w ogóle chodzi?

Blondynka zaczęła mi się bacznie przyglądać. Potem zrobiła wielkie oczy.

-Popatrz. Przecież … Jakim cudem? – ostatnie zdanie było skierowane do Pana D.

-Nie wiem kogo jest córką. Ale na pewno nie jego.

-No właśnie. To by było niemożliwe. Mój tata nie był homoseksualistą.

-Był? – znowu czarny.

-Nie żyje, glonomóżdżku. – odpowiedziała blondynka. Nie. Ona przypomina mojego tatę!

-Jesteś córką Ateny?

-Tak.

-Glonomóżdżek. Posejdon?

-Owszem.

-Już wiem. Percy i Annabeth. Znam was z opowieści moich kumpli.

-Travis i Connor. – wyjaśnił z jadem Dion.

-O bracia Hood. – oczy Percy’ego rozbłysły.

-Nie ma ich już … – powiedziałam smutno.

-Przykro mi z powodu Twojego przyjaciela …

-Yhm. Dionizosie, mogę już odprowadzić gości do domków?

-Powinni spać w Wielkim Domu.

-Zróbmy wyjątek. Prooszę. – jeśli moje słodkie oczka nie podziałają, utopię się w oceanie.

-Nie patrz tak na mnie. Zgadzam się.

-Dziękuję! To znaczy dziękujemy. To chodźcie.

Odeszliśmy kawałek od WD.

-Jakim cudem nazwałaś tego dupka Dionizosem i nie zamienił Cię w winorośl?

-Gram z nim w remika i czasami pozwalam wygrać. Poza tym mówię do niego z szacunkiem, nie kłócę się z nim, nie wkurzam go. Mnie i Ninę lubi z obozu, nie licząc swoich dzieci. – Chris. Pan D. też go znosił, czego nie dodałam.

-A ta cała Nina jest określona?

-Nie, myślę nad Nyks i Iris.

-A może Dionizos?

-Mój i jej tata nie byli gejami. – odpowiedziałam z przekąsem.

-No tak.

-Wydaje mi się, że ta dziewczyna jest mądrzejsza od Ciebie, Percy.

-Nie! To nie jego wina, że czasami nie rozumie. Ja lubię logiczne myślenie, tak jak ty. Mój tatuś był synem Ateny.

-Więc to wszystko wyjaśnia. Wybacz, ale my się udamy do domku Percy’ego.

-Spoko. Ja znikam do Hermesa. Pa!

Nie mogę uwierzyć, że rozmawiałam z legendami wielkiej bitwy, ale jednak. Zapewne większość herosów może mi zazdrościć. Cóż. Kiedy miałam zamiar wejść do domku, zauważyłam Ninę idącą w moją stronę.

-Dlaczego nie było Cię na treningu?

-Zaspałam.

-Rozumiem. Co ty taka radosna?

-Percy i Annabeth. Oni tu są!

-Fajnie …

-Tak też się cieszę, jak na widok kalafiora!

-Szczególnie, że nie lubisz kalafiorów.

-Czepiasz się. Idziemy popływać?

-Jasne!

Po kilku chwilach siedziałyśmy na plaży.

-Tutaj jest tak spokojnie … Lubię to miejsce.

-Zdecydowanie masz rację.

-Jak jest tam na zewnątrz?

-Ha ha. Dlaczego zadajesz mi takie idiotyczne pytanie?

-Bo siedzę tu 6 lat, wyjeżdżając stąd jedynie w przesilenie zimowe. Oprócz tego 3 razy uciekliśmy na pegazach z Chris’em …

-Proszę, nie płacz. Nie wiem kim on był, ale kimś bardzo ważnym dla Ciebie.

-Był moim najlepszym kumplem.

-Jedynym kumplem Mallory.

-Skąd wiesz? – wybałuszyłam oczy. Przez chwilę myślałam, że wylecą z orbit prosto na mój ręcznik.

-Popytałam trochę w czasie, kiedy ty spałaś lub płakałaś za dnia.

-Ta. Minęło 5 dni od kiedy tu jesteś, a ja przy Tobie zapominam o nim. Dziwnie się z tym czuję. Wyobraź sobie, że kiedy Ciebie nie było, płakałam na okrągło. Dziękuję Ci, bo to dzięki Tobie tyle nie płaczę.

-Nie zapominajmy …

-Że ja wiem, że ty wiesz, bo ty nie wiesz, że ja nie wiem?

-Hah dokładnie! A teraz tak na serio – miałam przyjaciółki i nadal mam. Zapewne nie wiedzą co się ze mną dzieje, ale to się wytnie. Nigdy po pięciu dniach znajomości nie byłam pewna, że bardzo lubię kogoś, kogo nie znam i jestem pewna, że będę tęskniła jak już pojadę do taty na rok szkolny …

-Zostawisz mnie samą?

-Będę musiała.

-To nic. Ty wiesz, że ja mam tak samo. Rozumiemy się bez słów. Jesteś moją najlepszą przyjaciółką, Nina.

-Tak się bawimy? No to ja Ci powiem … Ha!

-Ale z Ciebie zbereźnik jest. Jo Ci dom! W tak młodym wieku!

-Ha ha ha! – jej śmiech przypomina lekką mżawkę. Nie mam pojęcia dlaczego tak się dzieje.

-Mall …

-Com?

-Skoro byłaś na Olimpie, to dlaczego nie rozpoznałaś swojej matki?

-Zawsze jest tylko jeden Bóg, przeważnie Zeus. Raczej nie ma szans, żeby Zeus został moją mamusią. – nagle piorun oświetlił niebo, chociaż słońce świeciło. Ach tak. Zeus. – Przepraszam!

-Kogo przepraszasz?

-Zeusa głuptasie.

-Na jego miejscu też bym się wściekła.

-Masz absolutną rację.

Nastąpiła chwila milczenia, po czym (jakimś dziwnym trafem) oby dwie rzuciłyśmy się do wody w jednym czasie. Zbieg okoliczności? Chyba tak. Pływałyśmy, śmiejąc się ciągle. Nikomu to nie przeszkadzało. A bynajmniej tak myślałam.

-Czy ktoś udzielił Tobie pozwolenia o wchodzenie do wody?!

No pięknie. Ale coś jeszcze bardziej mnie zadziwiło. Nina odwróciła się na brzeg tak nagle …

-Shon?! Eric?! Co wy tutaj robicie?!

Nina zaczęła biec w kierunku moich dwóch koszmarów z ulicy wiązów pięć.

-Ty się zadajesz z nią? – odpowiedział wielce inteligentnie Eric.

-Ta ONA ma imię – warknęłam.

-Mallory …

-No właśnie, idź i się utop, i powiedz jak było.

-Shon …

-Ja Ciebie kobieto nie rozumiem. Jak można się z takim kujonem zadawać?

-Pozwolę sobie mieć odmienne zdanie. – zawołała jakaś dziewczyna. To nie była zwykła dziewczyna. To była Annabeth.

-A ty to kto? – zapytał z ironią Shon.

-Może tak łagodniej młody, co? – odparł Percy.

-Sam jesteś młody. – no to się zaczyna 3 wojna światowa w wersji a’la Percy vs. Shon. Czyli coś w stylu serce kontra rozum.

-Przeproś Mallory. – zaczęła Annie. Kocham ją i Percy’ego!

-Po moim i Shon’a … – zaczął Eric, ale nie skończył. Z zatoki wystrzeliły dwa słupy wody w kierunku Eric’a i Shon’a.

-Co się dzieje ? – zaczęła moja przyjaciółka.

-To jest Percy i Annabeth. A Eric i Shon to największe cwaniaki w obozie. Są synami Zeusa, dlatego tak szpanują. Od kiedy przyszłam doczepiali się do mnie, a ja do nich.

-Nie znałam ich z tej strony.

-Przeproście.

-Przepraszam!

-Ja też!

No i moi `koledzy` spadli na ziemię.

-Kim jesteś do cholery?!

-Hm. Percy Jackson, syn Posejdona. A to Annabeth Chase, córka Ateny. A ty?

-Pozwól, że ja przedstawię tych dupków. – posłałam im piorunujące spojrzenie, czego się trochę wystraszyli. – Eric i Shon Lalley, synowie Zeusa.

Z czego zaczęłam się śmiać z ich nazwiska. Po chwili dołączył do mnie Percy, Annie i Nina. Za chwilkę Percy się uspokoił, a my dziewczyny miałyśmy dalej głupawkę.

-Jak widzę synowie Zeusa, którzy nie potrafią ciosać piorunami. Dziwne. Thalia potrafi, pomimo długiego treningu.

To był cios poniżej pasa. Chłopacy odeszli, klnąc pod nosem, a my dalej naśmiewaliśmy się z nich. Mój zły humor się ulotnił. Teraz miałam znakomity humor. Ale się ulotnił przed kolacją.

-Taka ważna jesteś, Luisa?

-Witam Nathalie. Jakaś nowa gra? Posługiwanie się naszymi drugimi imionami?

-Spadaj. Wiesz o tym, że bliźniacy Lalley nie dadzą Ci spokoju?

-Od kiedy TY się o MNIE martwisz?

-Nie, ale radzę nie zadzierać Ci z nimi.

-Pff. Mam gdzieś Twoje zdanie.

-Jak tam chcesz. Baju.

Nie wierzę, ale właśnie się na nią zirytowałam. Przecież nic takiego nie powiedziała. Nagle przypomniał mi się on. A następnie pomyślałam o Ninie. Chris, Nina, Chris, Nina, tęcza. Iryfon? No tak! Nie mogę biec aż do zatoki. Jestem przy stajniach. No to idziemy nad strumyk.

Będąc na miejscu wyciągnęłam jedyną złotą drachmę. Znalazłam miejsce, gdzie była lekka mżawka.

-O bogini przyjmij moją ofiarę. – nigdy nie wysyłałam Iryfonu, ale coś mi podpowiadało, że mogę mówić. – Christopher Frank. Gdzie się znajduje?

Pokazał mi się las. Z daleko zobaczyłam postać, a potem iryfon został przerwany.

-Szlak by trafił!

-Który szlak?

-Aa! Bogowie! Nina. Nie strasz ludzi, bo zawału można dostać!

-Przesadzasz ; )

-No właśnie że nie. Idziemy na kolację. Prawda?

-Tak. Przyszłam po Ciebie, aby Ci to zaproponować.

-Skąd wiesz?

-Widziałam jak lecisz w stronę strumienia.

-Aha. Dobra idziemy zanim ktoś nam zajmie miejsce.

-Ok.

Wiecie co było dalej? Zamówiłam jedzenie, picie, tak samo jak Nina. Idziemy do trójnogu złożyć ofiary i jak zawsze – ja pierwsza, za mną Nina i cała zgraja Hermesowych. Wrzuciłam do ognia z tą samą prośbą co zawsze, tylko lekko zmienioną ` Mamuś pomóż mi, zaakceptuj mnie i powiedz mi gdzie jest Chris. Ty na pewno wiesz … `.

Jak zawsze nic się nie stało. Odchodzę zrezygnowana, aby coś zjeść, kiedy wszyscy wstają i patrzą się na coś za mną. Odwracam się i nie wierzę własnym oczom…