Charlotte i Nate (3)

Nate:

Po 2 godzinach przekonywania mnie o prawdziwości mitologii (wśród moich prób przekonania jej, że wizyta u psychiatry bardzo by jej się przydała) byłem gotowy uwierzyć we wszystko. Kolejne 2 godziny zajęło jej przekonywanie mnie bym przyłączył się do ich głupawej armii.

-No dobra…

-Yes!!!- Zaczęła skakać i mało nie rzuciła mi się na szyję. Na szczęście w porę się opanowała.

-Dobra, zobaczymy czy potwory naprawdę Cię słuchają, a potem skoczymy do obozu herosów poszpiegować i zobaczyć czy znajdzie się ktoś, kogo można by przeciągnąć na naszą stronę!

-Nie za szybko z tymi planami?

-A skąd! A tak przy okazji jeszcze Ci się nie przedstawiłam. Jestem Erin Zuersten, córka Hadesa, 1 generał w zbrojnej kampanii przeciw bogom.- Pociągnęła mnie za rękę. Przebiegliśmy parę korytarzy i dobiegliśmy do czegoś w deseń gigantycznej areny. Miała wielkość lotniska i po brzegi była wypełniona potworami.

-Mamy 5 takich baz w stanach, 3 w europie i 2 w Azji.- Wycofała się.- Rozkaż im wstać.

-Eeee… Rozkazuję wam wstać.

-Głośniej.

-Rozkazuję wam wstać!?- Potwory obrzuciły mnie spojrzeniem w stylu ,,a wal się człowieku”.

-Nie wiem jak to się robi, ale jakieś gesty, odpowiedni ton głosu, WIĘKSZE zaangażowanie?- Skupiłem się i wyciągnąłem rękę do przodu. Poczułem elektryczność w powietrzu.

-Rozkazuję wam wstać.- Powiedziałem stanowczo. Potwory wstały. Erin podbiegła do mnie.

-Świetnie!!! Wiesz pojedziemy teraz do obozu herosów.

-Po co? To chyba nasi wrogowie.

-My to wiemy, a oni nie.- Ponownie złapała moją dłoń i pociągnęła mnie ze sobą. Wepchnęła mnie do samochodu. Usadowiła się obok mnie (nie pytajcie co było kierowcą) i ruszyliśmy.

***

Charlotte:

– To naprawdę wygląda niebezpiecznie, ale co ja mam z tym wspólnego? Dla mnie cudem jest, że jeszcze nie oszalałam, widząc nauczyciela, jako pół konia, bez obrazy- zwróciłam się do Chejrona.

– Ty nie rozumiesz powagi sytuacji, prawda?- spytał.

– Chejronie, spokojnie, dziewczyna dopiero dziś się dowiedziała o świecie mitologii, jest niesamowicie silna, pamiętasz jak ja się zachowywałem, jak tu trafiłem?- spytał Ryan, który uparł się, żeby zostać ze mną.

– Pamiętamy panie Moste- odezwał się Pan D., który jak się przed chwilką dowiedziałam, to tak naprawdę Dionizos, robiący za dyrka obozu.

– Ale ta…przepowiednia jest taka…zawiła, skąd wiecie, że to o mnie chodzi?

Chejron zaczął recytować jeszcze raz:

Jak Zeus Kronosa tak on ojca swego

Uratować pana niebios może tylko niebieskooka zwyciężczyni

Przed długowłosym synem, którego słuchają potwory

Od paru decyzji zależy zagłada lub zbawienie

Śmierć lub uwielbienie…

– Nikt, oprócz ciebie, z domku Nike nie ma niebieskich oczu, nawet osoby, które przyjeżdżają na lato.

– Ale ja..nie…- westchnęłam- czego ode mnie chcecie?

– Nie możemy dopuścić do wojny, dlatego trzeba znaleźć tego syna Zeusa i namówić go na przejście na naszą stronę.

– I jak mniemam, ja mam mu przemówić do rozsądku?

– Tak, ale najpierw musimy go namierzyć, na razie zostaniesz w obozie i będziesz ćwiczyć sztuki walki.

***

Tak, mniej więcej minął mi tydzień. Nic tylko machałam mieczem albo strzelałam z łuku.

Ogółem nudy i tyle… aż do dziś.

– Odsunąć się!!!- krzyczał Chejron. Targał za sobą dwójkę dzieciaków. Jedną, czarnowłosą dziewczynę. I chłopaka, o blond włosach, które wyglądały, jakby pokłócił się z fryzjerem podczas strzyżenia. Tylko tyle widziałam, bo głowy mięli spuszczone.

– Pomóżmy im- powiedział Ryan i rzucił się w stronę centaura.

Ruszyłam za nim. Ryan podniósł dziewczynę, a ja chłopaka oparłam o ramię i ruszyliśmy w stronę szpitala.

Położyliśmy ich na łóżkach.

– Ryan, chodź na chwilę!- wykrzyknął Chejron.

– Już idę- i zostałam sama z nowymi.

Przyjrzałam się uważniej chłopakowi. Skąd ja go znam? Dziewczyna była jakaś dziwna, ale ten chłopak…

– Hej!- zaczęłam pstrykać palcami nad jego twarzą. Dziwne, miał szramę na twarzy, która wyglądała tak, jakby zrobił ją sobie specjalnie.

***

Nate:

Wysiedliśmy z samochodu przed jakimś wzgórzem zaczęliśmy się wspinać. Erin wyjęła miecz cięła się w rękę i w nogę. Potem zamaszystym ruchem przejechała mi ostrzem po policzku. Krwią z miecza natarła nasze ubrania.

-Ej!- Walnęła mnie tym żelastwem w rękę. Krew trysnęła.

-Cicho, potwory nas zaatakowały.

Doszliśmy do jakiejś kamiennej bramy. Erin jak gdyby nigdy nic przeszła przez nią.

-No chodź!- Nie pewnie przez nią przeszedłem. Widząc moje powolne kroczki złapała mnie za rękę i pociągnęła. W towarzystwie Erin często ląduje się na ziemi. Już przyzwyczaiłem się do ciągnięcia i popychania. I nagle z za zakrętu wyskoczył centaur!

-Aaaaaa!!!

-Uspokój się idioto to Chejron.

-Erin! Gdzieś ty była? Co się stało?

-Ja jestem grzeczniutka. Poszłam tylko po mojego kolegę Nate’a. Zaatakowały nas potwory.  – Zaczęła udawać, że płacze.  Chejron zmierzył nas surowym spojrzeniem i pociągnął za nadgarstki. Jeszcze trochę, a nie będę mógł ruszać palcami. Pociągnął nas w tłum jakiś dzieciaków wrzeszcząc:

-Odsunąć się!!!- I zobaczyłem ją. Charlotte Woner.

-Pomóżmy im!- Krzyknął jakiś kolo. Natychmiast opuściłem wzrok. Podeszła do mnie i pomogła mi stanąć. Podniosłem głowę i wyszczerzyłem się w głupawym uśmiechu. Erin ciągle udawała, że płacze.

-Niech ktoś mi pomoże! Boli mnie nóżka!- Ja ciągle szczerzyłem się do Charlotte. Jakiś chłopak wziął wrzeszczącą Erin. Oczywiście te wrzaski były udawane. Zaprowadzili nas do jakiegoś szpitala i położyli na łóżkach.

– Ryan, chodź na chwilę!- wykrzyknął Chejron.

– Już idę.- I zostaliśmy sami z Charlotte.

-Hej!- Powiedziała pstrykając palcami nad moją głową. Nie odezwałem się. Wpatrywałem się w nią jak w obrazek.- Jak się nazywasz?

-Nate…

-Ja jestem…

-Charlotte Woner.- Przerwałem jej.

-Wolę Charlie. Nate to pełne imię?- Skinąłem głową.

-Na nazwisko mam Garter.

-Auu!!! Przynieś mi ambrozji!!!- Warknęła Erin.

-Już zaraz.- Charlotte wstała i wyszła. Rzuciłem Erin najgorsze z możliwych spojrzeń.

-To był twój pomysł z tymi ,,potworami”.

-Przecież tylko udaje. Zwiałam stąd rok temu. Wróciłam tylko po to by szpiegować. Czyli grać Nacie Garterze.- Obok łóżka stało lusterko. Odwróciłem się i wrzasnąłem. Moje włosy były bardzo okropnie skrócone. Na ukos. W najdłuższym punkcie były takie jak wcześniej, a w najkrótszym sięgały połowy szyi. Dobrze, że tą kobietę-wąż piorun trzasnął. Poza tym były strasznie potargane. Erin nie chciała łaskawie pożyczyć mi szczotki. Po chwili Charlotte wróciła z 2 miskami budyniu.