Lady of Shadow (3)

„ Kochanie tylko powiedz:   ‘tak’ ” Taylor Swift „Love Story”

PERCY:

-O czym ona mówiła?- zapytała zdumiona Thalia.

-Nie wiem- powiedział Danny.- Ale się dowiem. A jak się do wiem, to ci siostra powiem.

Uśmiechnął się do nas promiennie i ruszył w stronę domków.

Nico spojrzał na coś ponad moim ramieniem, uśmiechnął się lekko wstał od stołu i odmaszerował jak zaczarowany.

-Co mu?- zapytałem Thalie. Łowczyni wzruszyła ramionami .

-Zakochał się- usłyszałem znajomy głos nad sobą.- Zjadłeś?

-Jasne. Ja już pójdę- powiedziałem do Thalii .

– Ok, to cześć. Zobaczymy się na ognisku- machnęła do mnie, ale jej wzrok był odległy myślała o czymś, a ja jestem prawie pewny, że wiem o czym myślała.

Wyszliśmy z pawilonu jadalnego i poszliśmy na molo. Usiedliśmy na końcu mocząc nogi w wodzie i zaczęliśmy rozmawiać. Gadaliśmy właściwie o wszystkim i o niczym. Ale to było dla mas normalne. Moglibyśmy tak siedzieć całą wieczność- przytulając się i śmiejąc, ale nagle nad nami pojawiła się Atena. Wzięła głęboki wdech i poprosiła Annabeth ze sobą. Ann zrobiła minę jakby ktoś ja zabijał, ale poszła za matką. A ja zostałem na mostku…

Nagle przyszedł mój ojciec.

– Jesteś z nią szczęśliwy?- zapytał mnie. To pytanie mnie zaskoczyło bo szczerze spodziewałem się raczej jakiejś riposty czy czegoś w tym klimacie.

– Tak- powiedziałem. Spojrzałem ojcu w oczy.- tato… ja ją kocham.

Mój ojciec się zaśmiał.

– Cieszę się synu- powiedział.-I powiem ci, że tak myślałem, zważając na to jaki jesteś z nią szczęśliwy. Przypominasz mi mnie i twoją matkę. Kochasz ja i niczym się nie przejmujesz. Cieszę się, że możesz coś takiego poczuć i macie moje błogosławieństwo,  jeśli Atena się nie zgodzi spróbuję z nią racjonalnie porozmawiać.

– Tato?

– Tak synu?

– Ale nie zatopisz wtedy pół Jersey, prawda?

Mój ojciec parsknął śmiechem.

-Postaram się synu.

ANNABETH:

– Ja tak mogłaś? – krzyczała moja matka.

– Mamo…- próbowałam jej przemówić do rozsądku.

– Ja rozumiem, ze mogłaś się zakochać! Ale w synu tego paskudnego człowieka!

– Mamo…- spróbowałam ponownie.

– Ja wiem- Atena spojrzała na mnie nagle.- ty go nie kochasz. To tylko bunt. Albo jakieś zauroczenie. Koszmarne zauroczenie…

– Mamo! Ja go  kocham!- krzyknęłam w końcu.

– Co? Jak to?

– Po prostu. Ja się zakochałam- uśmiechnęłam się sama do siebie.- Zakochałam się w Percym Jacksonie. – spojrzała na moją matkę triumfalnie.- I będę z nim czy tego chcesz czy nie!- krzyknęłam do mamy i wybiegłam z domku Ateny.

Chwilę później byłam na pomoście, miałam przeczucie, że Percy tam będzie.

I był.

Stał na pomoście i podziwiał zachód słońca. Ruszyłam powoli jego stronę. Podeszłam do niego od tyłu.

-Przydałoby ci się towarzystwo- szepnęłam.- Bo to bardzo romantyczna chwila.

Nie wiem właściwie co zrobił ale po chwili trzymał mnie w ramionach oparty o barierke.

-Annabeth, ja… – zaczął.- Bo… ja…  i ten…- spojrzał mi w oczy. Uśmiechnęłam się. Już wiedziałam o co mu chodzi.

-Ja też cię kocham.

Chłopak uśmiechnął się do mnie i pochylił się do mnie żeby mnie pocałować. Chwilę póżniej spojrzał na mnie.

– Czy twoja mama się zgodziła?- zapytał.

– Nie wiem- wzruszyłam ramionami.

– I mimo to tu jesteś?

– Noooo….

– I nie będzie ci przeszkadzać, że ją to może zdenerwować.

– Percy? Możesz przestać gadać. Bo mamy chyba coś ciekawszego do roboty….

Chłopak przyciągnął mnie do siebie.

-Czy to była jakaś aluzja?- zapytał z figlarnym uśmieszkiem.

Parsknęłam śmiechem.

– Może…

Percy przyciągnął mnie do siebie i zaczął całować.

I muszę powiedzieć, że nie myślałam wtedy o niczym ( co jest dla mnie dużym osiągnięciem), bo mózg mi się lasował. I powiem jeszcze jedno:

To. Było. Cholernie. Romantyczne.

ATENA:

Podeszłam do pomostu. Na jego końcu widziałm moją córkę. Percy Jackson trzymał ją w ramionach i śmiali się. Wyglądała na bardzo szczęśliwą. Oboje wyglądali.

– I co? Zniszczysz to? – zapytał znajomy głos za moimi plecami.  Odwróciłam się i stanęłam twarzą w twarz z Posejdonem.

– A ty?- zapytałam.

– Oczywiście, że nie. Mój syn jest szczęśliwy i to jest dla mnie najważniejsze.

Skinęłam głową.

– Może masz rację- powiedziałam.- Ale nadal nie jestem pewna…

Odwróciłam się na pięcie i odeszłam…