Lady of Shadow (1)

„Masz pełne prawo do pięknego życia…” Selena Gomez „Who Says”

ANNABETH:

Przyjrzałam się dziewczynie uważnie- nie przypominała mi Persefony. To znaczy… Tak, ale nie letnią, radosną Persefonę. Raczej tą czarną i złą panią podziemia- Królową Krainy Cienia.

-Ale skąd masz pewność?- zapytała Atena.- To raczej niezbyt możliwe.

Dziewczyna wzięła głęboki oddech jakby próbowała nie wybuchnąć na moją matkę.

– Mam pewność- powiedziała, takim tonem jakby właśnie przemawiała do dwuletniego dziecka, a nie-bogini mądrości. Następnie otworzyła tarczę (która jeszcze przed chwilą była zegarkiem). Przyjrzałam się wzorom na tarczy- znak Persefony.

-Ale to by znaczyło…- zaczęła moja mama.

-…Że jestem jedenastą córką Persefony- moja mama wydawała się przerażona słowami dziewczyny.-  Tą Przeklętą.

Posejdon podszedł do niej i uśmiechnął się.

– Widzę, że moja bratowa dobrze cię wyszkoliła.

Dziewczyna się roześmiała.

– Tak, chyba tak. Jakoś sobie poradziłam.

– Percy, Annabeth czy oprowadzicie Selene po naszym obozie?

– Ale ja jeszcze nie skończyłam z nimi rozmawiać – zaprotestowała Atena.

– Dobrze. Skończysz później, ale najpierw ja z tobą porozmawiam.

Moja matka westchnęła, ale poszła za Posejdonem.

-Chodźmy- powiedziałam do dziewczyny.

PERCY:

Oprowadziliśmy nową po obozie i zabraliśmy do Chejrona.

Gdy zobaczył dziewczynę uśmiechnął się promiennie.

-Selene, miło cię widzieć! Percy, Annebeth na trening- poleciła nam, po czym zwrócił się do Selene.- Danny pokaże ci nasz obóz.

Uśmiechnąłem się mimowolnie bo wiedziałem co chłopak zaraz powie- nie znosi bowiem zdrobnienia swojego imienia.

SELENE:

Z kanapy wstał wysoki chłopak. Uderzyło mnie to w jaki sposób był przystojny- miał brązowe włosy i niebieskie oczy. Był wysoki. Nosił ciemne jeansy i niebieską koszulkę z napisem „ALL I LOVE IS…”.

– Jestem Danniel- uśmiechnął się do mnie. Po czym zapytał Chejrona:- Do jakiego domku?

-Do domku Persefony.

Chłopak spojrzał na mnie zaintrygowany. Wyszliśmy z domku i ruszyliśmy w stronę domków.

-Wiesz o tym, że ten domek nie był zamieszkiwany od ponad stu lat.

– Mhm…

– I, że zaraz będą o tobie plotkować.

– I co z tego?- zapytałam

– to mi się podoba. Nie obchodzi cię co powiedzą inni.

– Liczy się tylko moje zdanie- powiedziałam.- a tak w ogóle to ja jestem Selene.

– Wiem. Wiem też, że jesteś córką Persefony.

– A ty?

– Co ja?

-Czyim jesteś dzieckiem?

– Zeusa

– No, tak. To wiele wyjaśnia…

– Co na przykład?- zapytał, nagle z wielką ciekawością.- Niebywały urok osobisty?- podsunął.

Roześmiałam się. Był uroczy, przystojny, miły i do tego zabawny …

Ideał– pomyślałam. Ale wtedy mi się przypomniały słowa zaklęcia. Przepowiedni. MOJEJ KLĄTWY…

***

-To tu- chłopak uśmiechnął się do mnie wyrywając mnie z zamyślenia. – tak w ogóle to już wiem dlaczego Chejron kazał mi tu sprzątnąć i pościelić łóżko. A twoja mama przysłała mnóstwo  wypasionego sprzętu. W tym momencie  masz lepszy domek niż dzieciaki Hermesa.

– Cieszę się…- weszłam powoli do domku. Domek naprawdę był super. Ściany pomalowane na szaro, podłogi  wyłożone drewnem,  meble w czarnym kolorze.  W saloniku stała sofa, telewizor i biurko z moim laptopem (tak jest na nim znak Persefony). W sypialni stało kilka łóżek, jedno było pościelone (najbliżej okna), w szafie były już moje ciuchy. Na biurku w pokoju stała moja kasetka z biżuterią i DVD. Podeszłam do okna. Widok mnie zdziwił. Nie był to bowiem las obozowy w stronę, którego okno było zwrócone lecz był to ogród. Ogród Persefony, ten z Hadesu. Uśmiechnęłam się. Rozejrzałam się dookoła siebie. Było idealnie. I całkiem jak w moim domu.

– Jak w Hadesie – powiedziałam do Danniela.

Chłopak zrobił zdziwioną minę.

– Ja tam mieszkałam- wyjaśniłam. – wychowała mnie moja prawdziwa  matka.

CDN