Kwiat życia (Prolog)

Zbiega ze schodów na uliczki Olimpu, aby jak najszybciej znaleźć się w domu. Nawet nie zauważa, jak znad przeciwka idą Artemida i Apollo. Ten drugi zaś szybko uskakuje na bok pędzącej kobiecie i mówi:     

– Gdzie tak pędzisz Afrodyto?

Ona zatrzymuje się i odwraca się do niego. Dopiero teraz zauważają w jej rękach  dziewczynkę o blond włosach i morsko-zielonych oczach zawiniętą w niebieski kocyk.

– To twoja córka?- pyta ją Artemida.

– Niekoniecznie.

– A więc czyja?

– Nie mogę wam powiedzieć, bo się spieszę do własnego domu.

– Może cię podwieźć.- pyta Apollo.

– Bardzo chętnie.

– Lepiej pojadę z wami.- mówi Artemida.

– Jak sobie chcesz siostrzyczko.

– Nie nazywaj mnie tak.

– Dobrze siostrzyczko.- brat  uśmiecha się do niej, a ona  przewraca oczami i ruszają do samochodu.

Wsiadają i samochód rusza. Przez chwilę jest krępująca cisza, którą przerywa bóg słońca:

– Jaka śliczna.

– Wiem – odpowiada bogini miłości.

– Opowiesz nam w końcu skąd ją masz?- pyta Artemida

– Niech wam będzie – i zaczyna opowiadać nie mówiąc kim są jej rodzice. W między czasie spogląda na śpiącą już dziewczynkę. Gdy kończy bogini  łowów prawie, że krzyczy:

– Co zrobiłaś!?

– A rodzice? Kim są jej rodzice?- pyta Apollo.

– Jej rodzicami są…