75% (5)

– Angela… – usłyszałam, że ktoś puka do drzwi.

– Tak? – ziewnęłam.

– Nie udało mi się ich powstrzymać. Dionizos, Chejron i tamta dwójka herosów idą w stronę pałacu. – powiedział wchodząc do komnaty. – Uciekaj.

– Myślę, że się zasiedziałam. – mruknęłam i spojrzałam na nogę.

Zapomniałam jej na noc opatrzyć, więc na prześcieradle widniała wielka, złota plama. Podniosłam się z łóżka.

– Hadesie! – usłyszeliśmy Dionizosa. – Jesteśmy na dole. Mógłbyś z nami porozmawiać?

– Teraz zamek pewnie jest pilnowany. Przebież się i wtop w tłum. – szepnął Hades i zniknął.

Pstryknęłam palcami. Zmieniłam się w brudną zjawę ubraną w łachmany. Na prawdę wyglądałam na martwą. Wyglądałam jak te służące w zamku. Rana pod łachmanami była owinięta czystym bandażem. Zeszłam do komnaty Hadesa. Za pomocą magii przeszłam przez ścianę, żeby wyglądać jak duch. Chwilę rozmawiali o mnie i o tym, że uciekłam.

– Ty! – Dionizos pokazał mnie palcem. – Oprowadź nas po pokojach.

Kiwnęłam tylko głową, bo wiedziałam, że służba Hadesa się nie odzywa. Zaprowadziłam ich korytarzem do każdej komnaty. Otwierałam przed nimi wszystkie sypialnie i czekałam, aż ją sprawdzili. Doszliśmy do mojej dawnej komnaty. Plecak i  Omegę ukryłam wcześniej w tajnym schowku na korytarzu. Percy wszedł do pokoju. Zaczął się rozglądać. Zajrzał do szafy, pod łózko i na łóżko…

– Ktoś tu był. – stwierdził. – Patrzcie.

Zdjął z łóżka zakrwawione prześcieradło. Zakrwawione na złoto, oczywiście.

– Hadesie! Wytłumaczysz to? – krzyknął Dionizos głośno.

Hades zmaterializował się tuż koło nas i zaczął się wykręcać.

– Tak. Zraniłem się…

– Nie kłam już! Gdzie ona jest? – spytał bóg wina. – Powiem wszystko Zeusowi i reszcie.

Hades się zmieszał. Zastanawiał się nad tym czy mnie wyda. Wiedziałam jednak, że tego nie zrobi, dlatego sama przestałam się ukrywać.

– No, ale dlaczego Zeus miałby coś mu zrobić? W końcu to moja decyzja, nie? – powiedziałam.

– Angela? – spytała Annabeth.

– Jak dla was, pani McLevis. – pstryknęłam palcami i zmieniłam się. – To na razie.

W moich rękach pojawiła się Omega i plecak.

– Wujku, to ja ją chyba zostawię u matki. Ludzie się zdziwią gdy ją zobaczą. – mruknęłam, pokazując psa (pół ogar? Ogaro-cerber?)

– Bierz ją i uciekaj! – krzyknął Hades.

– Taaa… Właśnie. – odwróciłam się na pięcie i próbowałam ruszyć.

Oczywiście miałam skrępowaną nogę. Nie żeby mnie to zdziwiło. W końcu dzień wcześniej stało się to samo. Zaskoczeniem dla mnie było to, że nikt nie próbował mnie złapać. Może czekali na moją reakcję, albo coś?

– Chyba już to przerabialiśmy, nie? – przewróciłam oczami.

Wyjęłam z kieszeni miecz i przecięłam winorośl, przy okazji przecinając sobie skórę na nodze. Syknęłam z bólu.

– Do widzenia. – mruknęłam.

Jednak Dionizos złapał mnie za ramię.

– A idź się utop w Styksie. – warknęłam.

Przewrócił tylko oczami.

– Puść mnie ty winochłonie! – syknęłam i próbowałam się wyrwać.

– To dla twojego dobra! – krzyknął Percy.

– A zatkaj się ty glonie, bo zamienię cię w szczura.

– Angela… – próbowała Ann.

– Jeżeli zaraz się nie zatkasz to wyślę cię na Syberię i pozwolę zjeść Yeti.

– Angelo, co się z tobą stało? – szepnął Chejron. – Co z tego, że wszyscy się dowiedzieli? Skąd wiesz, że cię nie zaakceptują.

– Zaraz się na prawdę wkurzę! – wrzasnęłam.

– A zwiążcie ją. – wzruszył ramionami Dionizos. – I zakneblujcie.

– Eeeeej! Bez takich!

Zamknęłam oczy. Kiedy je otworzyłam byłam w jakimś zatłoczonym mieście.

– What the hell? – rozejrzałam się.

Byłam zdezorientowana. W końcu przed chwilą Dionizos chciał mnie związać i zakneblować, a teraz stoję na środku ulicy z plecakiem na ramieniu i psem na smyczy.  Zmrużyłam oczy i w oddali zobaczyłam wieże Eiffla.

– O cholera… Przeniosło mnie do Paryża! – otworzyłam usta.

Przeszukałam kieszenie. Znalazłam dużo pieniędzy różnych walut. Miałam 157 euro, 69 dolarów, 87 funtów i wiele innych. Uśmiechnęłam się.

Nie minęła godzina, a ja załatwiłam już sobie miesięczny nocleg w hotelu, darmowe jedzenie, zapisałam się do szkoły i zorganizowałam sobie podręczniki na nowy rok.

„Czyżby wszystko wracało do normy?” myślałam dość często.

Rozłożyłam się na łóżku w moim pokoju i włączyłam telewizor.

– Zanim nas zaatakował chciałaś mi coś powiedzieć. – usłyszałam.

– Kocham cię. – powiedziała kobieta z ekranu do faceta.

– Ja ciebie też.

– Bue! Masakra! – wrzasnęłam i przełączyłam kanał.

Na ekranie właśnie pokazał się tytuł filmu. „Dziewczyny z St. Trinian’s”. Nie zbyt to do mnie przemawiało, albowiem myślałam, że będzie to jakieś nudnawe romansidło… Ale zaczekałam. Jakaś dziewczyna jechała samochodem z ojcem. Zobaczyli napis na tabliczce „St. Trinian’s, szkoła dla młodych dam” a obok powieszona była czaszka z nożem wbitym w kość. Uśmiechnęłam się. Całokształt filmu bardzo podobał i w niektórych momentach śmiałam się do łez. Usłyszałam ciche pukanie do drzwi.

– Panienko Jones?

– Tak?

Oczywiście, ze zmieniłam nazwisko! I udawałam córkę Norah Jones. Dlatego dostałam tańszy pokój.

– Dzwonił ojciec panienki. Chce się z panienką zobaczyć za godzinę. Prosił, żebym nic nie mówił, ale ma pani prawo wiedzieć. – powiedział przez drzwi.

– Ojciec? – szepnęłam. – Nie pozwalam mu.

Byłam pewna, że ktoś mnie śledzi. W końcu Norah Jones nie ma żadnego dziecka… Myślałam, że to Dionizos lub Chejron przyjdą do hotelu. Musiałam uciekać. Wrzuciłam swoje rzeczy z powrotem do walizki i z Omegą na smyczy wyszłam z pokoju.

– Wrócę za godzinę. Idę z moją najukochańszą na spacerek. – skłamałam na recepcji.

Wyszłam z hotelu i szłam przez pół godziny bez celu. W końcu wplątałam się w jakąś ślepą uliczkę. Na ziemi leżał ranny chłopak. Był nieprzytomny, ubrany w stare i brudne ubrania. Podeszłam do niego. Po chwili chłopak otworzył oczy i złapał mnie za ramię.

– Uciekaj! – krzyknął.

Usłyszałam za sobą kroki. Odwróciłam się w tamtym kierunku. W naszym kierunku szła jakaś kobieta. Ubrana była w strasznie krótką, obcisłą, czerwoną sukienkę z dużym dekoltem i czarne szpilki. Jej długie czarne włosy powiewały na wietrze, a krwiste oczy budziły strach.

– Och, jak miło. – wyszczerzyła pełne usta w uśmiechu ukazując białe kły. Dwa były szczególnie długie. – Sanguis sobie dzisiaj zrobi ucztę.

– Wampirzyca. Super. – syknęłam.

– Och, głupi herosku. Żadna wampirzyca. Nagle skoczyła i znalazła się tuż koło mnie. – Jestem empuzą! – oburzyła się. – Czyli twoją zagładą!

Złapała mnie mocno za ramię i podniosła do góry. Była niesamowicie silna. Jej ostre kły błyszczały w świetle latarni. Byłam jak sparaliżowana. Bałam się. Chłopak podciął empuzie nogi, a ta straciła równowagę. Upadłam na ziemię koło chłopaka. To mnie pobudziło. Wyjęłam z kieszeni scyzoryk i zamieniłam w miecz. Próbowałam choć drasnąć empuzę, ale ona pospiesznie wstała.

– A więc wolisz tak. – wyjęła swój miecz.

Był on czarny i lekko świecił na czerwono. Natarłam na nią. Odepchnęła mój atak, ale ja się nadal starałam.

– Herosko! Twoja krew musi być wyśmienita! Skoro tak walczysz. Będzie dla mnie przyjemnością cię zabić. – warknęła i drasnęła mnie w ramię.

Z małej rany popłynęła złota krew. Kobieta spojrzała na nią z uwielbieniem i oblizała wargi.

– Śmiertelna bogini, czy nieśmiertelny heros? – spytała.

– Bogini. W 75% – powiedziałam z uśmiechem i korzystając z jej rozkojarzenia wbiłam jej miecz w brzuch.

Empuza zamieniła się w kupkę popiołu. Chłopak powoli wstał z ziemi. Był przerażony. Oparł się o ścianę i spojrzał na mnie nieufnie.

– Czym jesteś?

– Jestem osobą. Kimś. – poprawiłam. – Prawie boginią.

– Taką z mitów?

– Tak. Ale to nie mity. Potwory, herosi, boginie i podziemia naprawdę istnieją! Wiem, że trudno ci w to uwierzyć, ale tak jest. Sama jestem w 75% boginią. A ty jesteś herosem. – wyjaśniłam. – Masz rodziców?

– Tylko matkę. – powiedział.

– Masz ADHD i dysleksję?

– Tak.

– A więc jesteś herosem. Nie wiem… Lubisz pływać? – spytałam.

– Nienawidzę.

– A… jesteś agresywny?

– Nie. – powiedział.

– A co lubisz robić? – spytałam.

– Grać na gitarze, śpiewać, malować, grać w teatrze. – stwierdził.

– No właśnie. Masz zadatki na syna Apolla, ale pewności nigdy nie ma. – wzruszyłam ramionami.

Wyjęłam z plecaka łuk i trzy strzały. Podałam chłopakowi. Kazałam mu strzelić dokładnie w sam środek mojej tarczy. Chłopak chwilę się nie zgadzał, ale w końcu to zrobił. Trafił dokładnie, wszystkie. Zebrał strzały i chciał mi oddać.

– Przydadzą ci się jeszcze. Uwierz. To nie pierwszy zamach potworów w twoim życiu. – dałam mu wszystkie swoje strzały.

.

.

Przepraszam za błędy… Mam nadzieję, że wam się podoba. Myślę, że niedługo doprowadzę to opowiadanie do końca. Ale… Pożyjemy, zobaczymy.