Przepowiednia Apollona (3)

Od autorki: Ostatnio Apollo pokarał mnie brakiem weny i wiary w siebie… Nie do końca wiem co zrobiłam, ale wena powoli wraca;-)

.

-Nina? Co powiedziała Ci twoja matka?

Ogień z ogniska wyskoczył aż pod sufit.

A moja zastępczyni zacisnęła dłonie w pięści.

-Nie, wasza sprawa. – mruknęła groźnie. – I jeżeli Wam życie miłe to…

-Nin, uspokój się. – powiedział Wade i podszedł do niej.

Nagle miejsce, w którym Wade chciał stanąć zapłonęło ogromnym ogniem.

A Wade miał poparzoną rękę.

-Czy ty go poparzyłaś?! – wydarłam się na nią.

-Może. – powiedziała.

Chłopak wyjął swoją butelkę coca-coli i napił się trochę.

-Jest Ok. – powiedział.

-Nina? Postradałaś zmysły? – spytałam.

-Odwalcie się! Superheroska i syn Posejdona. Pięknie się dobraliście… – powiedziała i odeszła szybkim krokiem.

-Kto idzie na rozeznanie? – spytała głośno Kate.

Ja i Alien podniosłyśmy ręce.

-Super. Jeszcze dzisiaj nie umrę. – stwierdziła. – Za dziesięć minut zbiórka!

Poszłam do mojego namiotu, by się przygotować.

Wzięłam moją magiczną bransoletkę i założyłam napierśnik. Zabrałam też miecz i tarczę, która była nieco podniszczona.

Po paru minutach wzięłam łyk nektaru i wyszłam z namiotu.

-Dobra, gotowe na kolejne mordy w życiu?

Potaknęłam, a chwilę później Alien zrobiła to samo.

Nie mogłam przestać myśleć o dzisiejszym zachowaniu Niny. Dlaczego była taka agresywna?

Właśnie skręciliśmy piąty raz. Gdyby nie Kate to pewnie byśmy się zgubiły.

-Dzięki Kat. – powiedziałam.

-Za co? – spytała po chwili.

-Bo wiesz, codziennie chodzisz na zwiady, a wcale nie musisz.

-Ale wy daliście mi szansę, by nie zwariować. – odpowiedziała zamyślona.

Uśmiechnęłam się.

Naglę zerwałam się, bo poczułam ostrze miecza na plecach.

Przeciwnik nie wiedział kim jestem.

Dziewczyny odwróciły się i zobaczyły gromy w moich oczach.

-Nie! – wrzasnęła Alien, ale mój wróg już leżał porażony błyskawicą.

Wzięłam wdech i powoli się odwróciłam.

Na ziemi leżał chłopiec, który był osobą, którą najmniej spodziewałam się zobaczyć na ziemi…

CDN