Nowa Wielka Przepowiednia (4)

(Mam nadzieję, że domyśliliście się, że potwory, sposoby na zabicie Uranosa itp. wymyśliłam sama. Wszystko to jest wymyślone przeze mnie, nie ma tego w mitologii itp. I gdyby coś, to nie wiem jaka jest odległość między Hollywood i Kalifornią, ale uznajmy, że bardzo duża, ok.?)

Jechaliśmy do Perdido Beach pociągiem. Była to daleka droga. Z Hollywood do Californii? I jak tu przez tyle przesiadek, tyle czasu nie spotkać pewnych niefajnych gości?

Natrafiliśmy na potwory jednak jeszcze szybciej niż przypuszczaliśmy. Na pierwszej przesiadce.

***

Byliśmy padnięci. Jechaliśmy pociągiem pospiesznym prawie 5 godzin. Pierwszą przesiadkę mieliśmy zaliczyć o 3 nad ranem, a w niektórych pociągach po prostu nie da się odpocząć, albo da się bardzo słabo odpocząć. Z bardzo zaspanymi twarzami ruszyliśmy w stronę kasy kupić następne bilety. Jak szliśmy w stronę kasy, wszyscy odwracali wzrok w stronę nieziemsko pięknej Brodget. A właśnie… ciekawe czemu nie wygląda na zaspaną?

– Idźcie na peron 14, dzieci. Wasz pociąg niedługo odjeżdża. – powiedziała kobieta w kasie.

Zaczęliśmy iść w stronę pociągów. Spojrzałam na Bridget. Często patrzę w jej stronę, żeby zauważyć jak najwięcej podejrzanych jej cech. Teraz Bi była uśmiechnięta. Ciekawe co ją tak cieszyło.

Nagle Billy gwałtownie przystanął. Spojrzeliśmy na niego zdziwieni.

– Byłem kiedyś na tej stacji. Całkiem niedawno. Tu jest 12, a nie 14 peronów. – powiedział Billy. Pewnie gdybyśmy nie byli tak zmęczeni to zauważyłby to od razu.

– Pewnie chodziło jej o ten 12 – stwierdziła Sara. Mówiąc szczerze to zaczynałam ją coraz bardziej lubić. Na obozie uważałam ją za nachała, a teraz rozumiem czemu domek Hekate tak ją lubi. Po prostu trzeba ją bliżej poznać. Potrafi być naprawdę zabawna.

Sara nie jest przykładem piękna. Ale nie jest brzydka. Może i nie jest najwyższa, ma chyba gdzieś tak z 163 cm wzrostu, jest blada, ale  jej włosy są moim zdaniem bardzo ładne. Kręcone, Brązowe, gęste i mocne. Czego można bardziej chcieć od włosów? Ja mam może i całkiem łany blond gdzieś tak do połowy pleców, ale mam włosy mniej gęste niż Sara. Z osobowości Sara jest naprawdę spoko. Co prawda nigdy jej nie poproszę o radę w dobieraniu ubrań, ale to tylko szczegół.  No bo sorry, ale jak można założyć pomarańczową bluzkę obozową, bladoróżowe buty, kanarkowo żółte spodnie w głowy jakichś stworków (które mi aż za bardzo przypominają teletubisie) i do tego bluzę w wyblakły i tak blady fioletowy kolor?! Ostatni krzyk mody to za małe określenie!

Ale wróćmy do naszej rozmowy.

– Myślę, że mądrzej będzie pójść do kasjerki tamtej i się upewnić, o czym ona mówiła. Znaczy który peron miała na myśli. – powiedziałam.

Więc wróciliśmy szybko do holu, bo podobno niedługo miał odjechać nasz pociąg.

Do naszej kasjerki nikt nie stał w kolejce.

– Przepraszamy, ale tu nie ma 14 peronu. Z którego więc odjeżdża nasz pociąg? – zapytał Chris.

Kasjerka uśmiechnęła się dobrodusznie.

– Oczywiście, że jest tu 14 peron. Zaprowadzę was, dzieci.

Coś mi tu nie grało, ale zmęczenie mówiło: nie myśl za wiele, bo i tak już się zmęczyłaś, więc poszłam za kasjerką razem z resztą.

Coraz bardziej zaczynałam się niepokoić. Szliśmy w stronę, w której nie było żadnych peronów, a przynajmniej tak mi się wydawało. Wyszliśmy na dwór. Wyglądało to jak…odludzie.

– Proszę pani, czy idziemy w dobrą stronę? Wydawało mi się, że wszystkie perony są w przeciwnym kierunku. – powiedziałam.

Kasjerka znowu uśmiechnęła się dobrodusznie i rzekła:

– Oczywiście, że idziemy w złą stronę, JULIO JACKSON!!!

Ostatnie słowa były przeraźliwym rykiem. Wtedy kasjerka zaczęła się przemieniać.  Język jakby w nią wsiąkł, a zęby zwiększyły się dziesięciokrotnie. Oczy zmieniły barwę na krwistoczerwoną i również powiększyły się. Z niskiej staruszki powstał przeraźliwy potwór na ponad 3 metry.

Zapominając o zmęczeniu stanęliśmy do walki. Zaczęliśmy ciąć i równocześnie unikać potwora. Miałam wrażenie, że Kampe to w porównaniu z nim łagodny i domowy szczeniaczek do głaskania dla małych dzieci. Zęby w zetknięciu z naszym ciałem  na pewno równałyby się przecięciem na pół. I wtedy jakiś instynkt kazał mi obrócić głowę w prawo i spojrzeć w górę.

Zobaczyłam Bridget, która skoczyła na grzbiet potwora. Machnęła ręką i w już miała przy sobie sztylet. Zbliżyła swoje usta do ogromnego ucha potwora i coś szepnęła, po czym przebiła sztyletem chyba kark tego czegoś. ,,Zwierzę” zawyło, stanęło na dwóch tylnych łapach i przewróciło się  martwe. Leciało prosto na mnie. A ja stałam jak sparaliżowana. Jakim cudem ta Bridget wskoczyła z gracją i uśmiechem na potwora, który liczył sobie ponad 3 metry i była taka radosna, skoro w każdej chwili któreś z nas mogło zginąć?! Muszę jak najszybciej coś z tym zrobić.

Potwór by mnie przygniótł całym swoim ciałem, gdyby nie szybka reakcja Jasona. Odciągnął mnie na bok, ale potwór zdążył zahaczyć o moją rękę pazurami. Poczułam straszny ból, jakbym znowu dostała w kończynę jadem Kampe. Ale nie zemdlałam. Co było jeszcze gorsze, bo dalej czułam ból.

– O nie Julia, nie, nie… – jęczał syn Apolla.

– Na co czekasz?! Lecz ją! – krzyknął spanikowany Billy.

– Nie mogę. Ta ręka… ona… ona nadaje się już tylko do amputacji. – szepnął Jason.

Przez zamglone oczy zobaczyłam uśmiechniętą Brigdet. Matko, co musi się stać, by ona nie miała dobrego humoru?!

– Przestańcie się mazać. Nic nie jest stracone. – powiedziała.