Najgorszy uczestnik Obozu (3)

Komplikacje

Narracja Percy’ego

– Nancy! Nancy! – szukaliśmy jej już dwie godziny i nic – żadnego śladu, nie mówiąc już o kawałku ciała, który świadczyłby, że Nancy została zabita przez potwora. Dobra, dobra – nie życzyłbym jej tego. Chociaż jest naprawdę wredną istotą, miała prawo być przerażona herosowym życiem. Pamiętam jak ja się  czułem pierwszego dnia na Obozie. Ale nie przesadzajmy. Ja nie kopałem w nogi swojego przewodnika, ani nie uciekłem do lasu pierwszego dnia.

– Percy – powiedziała Annabeth  – właśnie wychodzimy poza granice Obozu. Myślisz, że Nancy uciekła z powrotem do Yancy?

– Na pewno próbowała – mruknąłem – poszukajmy jeszcze godzinę, a potem pójdziemy do Chej… – głos zamarł mi w gardle, bo właśnie zobaczyłem leżącą na ziemi postać. Postać o wściekle pomarańczowych włosach. Nad Marchewą pochylała się jakaś obca dziewczyna z mieczem . Podbiegłem do Nancy wyciągając mój zabójczy długopis. Za mną biegła Thalia, ściskająca już w ręku egidę i Annabeth ze sztyletem w  ręce.

Córka Ateny uklękła przy Nancy, a ja wymierzyłem mieczem w nieznajomą dziewczynę. Była wysoka i miała czarne, długie włosy zakrywające prawie całą twarz.

– Co jej zrobiłaś? – spytałem oskarżycielskim tonem. Byłem strasznie wkurzony. Tylko ja mam prawo znęcać się nad Nancy. Nie, to był żart. Do tej pory to ona znęcała się nade mną. Ale gdyby Chejron dowiedział się, że ktoś obcy zaatakował Nancy, byłoby kiepsko.

– Nic jej nie zrobiłam – odwarknęła dziewczyna. Szłam tropem jednego potwora, a ta tutaj – trąciła czubkiem buta Nancy – tak piszczała, że drakaina ją znalazła i chciała zabić. A potem zemdlała. Ale nie martw się – wskazała na kupkę popiołu obok Marchewy – już ją zabiłam.

– A kim ty tak właściwie jesteś? – spytała Thalia, która zdążyła już złożyć egidę i przypatrywała się nowoprzybyłej.

Dziewczyna odrzuciła czarne włosy tak, że wreszcie widać było jej twarz. Była bardzo blada, a jej oczy były barwy węgla.

– Jestem Eliana – powiedziała – córka Hadesa.