Arachne III (14)

Jestem na dachu domku Hermesa. W dzień blacha byłaby przyjemnie ciepła, może nawet gorąca, ale o szóstej rano jest przeraźliwie zimna i oczywiście mokra, więc po paru minutach część ciała na której siedzę robi się przemarznięta i obolała. Nie rusza mnie to. Jestem zajęta. Myślę.

Układam puzzle zdarzeń. Wypadki, przypadki i wpadki po kolei wskakują na swoje miejsca. Co chwilę przypominam sobie nowe fakty: moje wrzaski, krzyki, piski, recytacje i śpiewy. Czasem działo się coś dziwnego, czasem było normalnie, ale… Jeśli targały mną bardzo, bardzo silne emocje, mój głos wyprawiał nienaturalne rzeczy.

Przez lata albo to ignorowałam, albo wmawiałam sobie, że to tylko zbiegi okoliczności, albo jakimś dziwnym trafem w ciągu kilku dni o wszystkim zapominałam… Ogólnie nigdy się nad tym nie zastanawiałam. Ale teraz użyłam tego świadomie. I wcale mnie to nie cieszyło.

Mogłabym zamienić głos w broń. Mogłabym przy jego pomocy leczyć ludzi. Ale co się stanie, jeśli mój dar wymknie się spod kontroli? Nie chciałabym przypadkowo zrobić komuś krzywdy… A co jeśli to już się stało? Jeśli Allan się nie obudzi? Byłam pewna, że śpi, sprawdziłam, ale… No cóż, byłam zirytowana i zmęczona. Nadal jestem. Ale moje złe samopoczucie w żadnym wypadku nie upoważnia mnie do robienia krzywdy przyjacielowi…

-O kurczaki ziemniaki!- mówię cicho, bo zdaję sobie sprawę z czegoś jeszcze, chyba nawet bardziej szokującego niż poprzednie „rewelacje” dotyczące mocy dźwięków.

Przez cały czas w myślach nazywałam Allana „moim przyjacielem”!

OK., w tym momencie prawdopodobnie większość osób wzrusza ramionami i myśli: „Przecież to normalne!”. Może dla większości osób rzeczywiście takie jest. Ale przypominam, że ja nie nazywam się „Większość Osób”. Jakby ktoś nie wiedział: jestem Arachne. Moje zaufanie zdobywa się latami, bo w stosunku do dziewięćdziesięciu pięciu procent ludzi jestem, w najlepszym wypadku, podejrzliwa (a w najgorszym- agresywna). Zbyt dużo przeszłam i mam zbyt wielu wrogów, by pozwolić sobie na nieuwagę. Ufam dzieciom i to wszystko. One do mnie lgną, a ja nie jestem w stanie podejrzewać malucha o nic gorszego od kradzieży ciasteczka…

Ale nigdy nie miałam przyjaciela. Wszyscy, z wyjątkiem przedszkolaków, trzymali się ode mnie z daleka, bojąc się, że ich kopnę. I w sumie mieli rację.

Gdy przybyłam do Obozu nareszcie ktoś mnie zaakceptował. Jeszcze nie można było użyć słowa „polubił”, ale przynajmniej nie byłam tak bardzo wyobcowana. Dzieciaki od Aresa chciały ze mną ćwiczyć, bo nie padałam na ziemię po trzech ciosach, tylko zaciekle walczyłam. Robiłam wszystko co się dało, by wygrać (choć zwykle mi się nie udawało), więc byłam dla nich bardzo atrakcyjnym workiem treningowym.

Ale nadal nie „przyjaciółką” czy choćby „kumpelą” lub „”ziomalką”. Tylko żywym manekinem.

A teraz wszystko jest inaczej. Jest ktoś, komu mogę powiedzieć wszystko. I co więcej: komu chcę wszystko powiedzieć.

A przecież nie znaliśmy się długo. Zanim jakieś psychole mnie stąd zabrały i umieściły w Las Vegas w ogóle nie przejmowałam się Allanem. A teraz się o niego martwię, staram się mu pomagać i gadam z nim. Chociaż dziś zachowywał się dość dziwnie- w jednaj chwili był bliski łez, a w następnej walił mnie w mordę i się wydzierał.

Ale przynajmniej nie uciekał na mój widok i nie wyzywał mnie od najgorszych.

Zapieram się mocniej podeszwami butów i z westchnieniem ulgi przechodzę z pozycji siedzącej do leżącej. Nie mam bluzy, a blacha jest chłodna i wiem, że będzie mnie przez to kiedyś bolał kręgosłup. Ale mam to gdzieś, bo żeby w którymś momencie zachorować będę musiała najpierw do tego momentu dożyć. Co jest mało prawdopodobne…

Przymykam oczy, by słońce mnie nie raziło i podkładam ręce pod głowę. Pozwalam, by ołowiana fala zmęczenia zalała moje członki. Jest mi tak dobrze, że mogłabym leżeć tu całą wieczność…

Pas czerwieni na tle czerni

I w tym właśnie momencie rozlega się krzyk przerażonego chłopca:

-Ratunku!!!

Podrywam się gwałtownie. Zbyt gwałtownie. Tracę oparcie i zjeżdżam w dół po pochyłym dachu. Odwracam się na brzuch i rozpaczliwie czepiam się krawędzi blachy, ale osiągam tylko tyle, że na moich palcach przybywa rozcięć. Jakimś cudem udaje mi się zawisnąć na plastikowej rynnie, ale prawie natychmiast ją puszczam, inaczej mogłaby się urwać i zlecieć wraz ze mną.

Nawet nie mam czasu przygotować się psychicznie na upadek- żadnego „oo” jak w kreskówkach, gdy Kaczor Donald przez chwilę stoi w powietrzu, zanim dotrze do niego, że pod stopami nie ma gruntu… Nie, ja po prostu uderzam o ziemię, a moje łydki eksplodują fajerwerkami rwącego bólu. Nogi uginają się pode mną, opadam na kolana i mocno walę głową w ścianę. Auuu! Kolejny raz w to samo miejsce!

Chcę zakląć, ale nie bardzo mi wychodzi- zamiast tego z moich ust wyrywa się długi jęk. Opierając się o domek, macham w powietrzu stopami, najpierw jedną, potem drugą, by bolało choć odrobinę mniej, ale z lasu dobiega kolejny krzyk, więc zmuszam się do biegu.

Za każdym razem, gdy mój but uderza o ziemię mam wrażenie, że coś w mojej głowie podskakuje. Robi mi się niedobrze. Mój błędnik szaleje, bieg po prostej jest ponad moje siły. Po kilkunastu metrach wpadam na drzewo, którego nie zdołałam wyminąć. Opieram się o pień i dyszę ciężko, z całych sił starając się nie zwymiotować.

Niefajnie. Bardzo niefajnie.

Pluję żółcią, mój żołądek nie ma się czego pozbyć, więc funduje mi tortury w postaci suchych torsji.

O kurde. O kurde.

Zginam się wpół. Zaczynam drżeć. Przed moimi oczami przesuwaj się czarne plamy.

Nie. Nie!

Wokół mnie jest tylko ciemność, ale nawet nie mając żadnych punktów odniesienia wiem, że ta ciemność wiruje…

Ja piertenteguję! Jestem potrzebna! To, że moje ciało chce się poddać nie znaczy, że mu wolno.

-Wypad!- szepczę z trudem, a potem mówię głośniej- Wynocha! Wyjazd! WON!

Dźwigam się z ziemi, karuzela, w którą zmienił się świat powoli zwalnia. Spycham niemoc jeszcze głębiej, zamykam w wyimaginowanej klatce na dnie duszy. Czuję, że się szarpie, próbując odzyskać nade mną władzę. Napiera na nieistniejące kraty, chce wyłamać nieistniejący zamek, a z jej nieistniejącego gardła wyrywa się nieistniejący krzyk. Nieistniejący, ale przerażający.

Moje skronie pulsują bólem, ale trzymam się na nogach dość pewnie. Powoli dociera do mnie, jak niemądrze postąpiłam, biegnąc do lasu na złamanie karku. Zamiast tego powinnam była postawi na nogi cały obóz. Głupia, głupia, głupia! Gdybym się tak nie śpieszyła, to prawdopodobnie nie zleciałabym z dachu i nie rąbnęłabym się w ten mój pusty łeb. Bo uderzenie najwyraźniej mi zaszkodziło. Nigdy nie piłam piwa ani innego tego typu świństwa, ale widziałam dostatecznie wielu meneli i ćpunów by wiedzieć, że zachowywałam się bardzo podobnie. No, może tylko było mi mniej wesoło.

Słyszę chrzęst. Ktoś biegnie przez las. Tylko skąd ktoś miałby się tu wziąć o tej porze? Jeszcze nie ma siódmej! Powoli przemieszczam się w kierunku źródła dźwięku. Do wcześniej zarejestrowanych hałasów dochodzi duet sapiąco-warczący. To brzmi jak niedźwiedź. Ale w okolicy Nowego Yorku chyba nie ma niedźwiedzi, prawda? PRAWDA?!

Robię w tył zwrot i zaczynam uciekać. Suche gałęzie zdają się specjalnie wybierać miejsca, w których będą mi najbardziej przeszkadzać, więc co kilka sekund muszę wstawać z ziemi. W końcu stwierdzam, że bieg nie ma sensu- w takim tempie nie uciekłabym nawet ślimakowi. Fajnie byłoby wejść na drzewo, ale, niestety, wspinam się z gracją otyłego hipopotama. A z resztą baribal i tak zaraz wlazłby za mną.

Przeklinam pod nosem ale, prawdopodobnie z powodu nieludzkiej pory, jestem mało kreatywna. Co mi do łba strzeliło, żeby wstawać tak wcześnie?! A może ja w ogóle się nie kładłam?

Pamięć nieco mi szwankuje. Marszczę brwi i natychmiast czuję, że na czole, w okolicy skroni mam pokaźnego guza. Musiałam w coś przywalić i to naprawdę mocno…a tak! No jasne, ściana domku! I chyba coś tam jeszcze… Logiczne myślenie sprawia mi sporą trudność…

Rejestruję ruch. Odwracam się błyskawicznie, w samą porę by zobaczyć, jak z lasu wyłania się piekielny ogar… Zaraz, zaraz… Piekielny ogar?! Przecież nie wyszłam za barierę!

W tym momencie wszystko wskakuje na swoje miejsca. Cała noc wyświetla się w mojej głowie jak przyśpieszony film.

Gdzie jest Andy? Czy…

Nawet w myślach nie jestem w stanie dokończyć, z resztą nie jest to konieczne, bo, wyciągając miecz, kątem oka zauważam małą figurkę w błękitnym polarze przycupniętą na gałęzi sosny jakieś pięć metrów nad ziemią. Uff…

Moje ruchy są powolne i niezdarne, a ogar biega naokoło, próbując mnie zranić. Odwrócenie sytuacji z poprzedniego ranka… W skórze ogromnego psa tkwi kilkanaście błękitnopiórych strzał. Widać, że Andy się bronił. W jego kołczanie znajdowało się chyba około dwudziestu pocisków, więc prawdopodobnie jego łuk jest teraz tylko bezużytecznym kijem. Inaczej w powietrzu byłoby aż czarno od strzał.

Czubek ogona ogromnego psa uderza w bok mojej głowy, dokładnie w siniaka. Ból jest ostry niczym sztylet, czuję się, jakby ktoś kroił mój mózg przy użyciu tępej piły…

Jest mi już właściwie wszystko jedno. Mam dosyć tego wszystkiego. Odkładam miecz i siadam na ziemi, podkurczając nogi i oplatając je ramionami. Przyciskam czoło do kolan i zastygam w oczekiwaniu na śmierć.

Uderzenie w bok wydusza mi powietrze z płuc. Przewracam się na plecy i automatycznie robię świecę, kopiąc ogara w nos, tak mocno, że potwór skowyczy z bólu. No cóż, po tylu latach walki  z całym światem trudno się wyzbyć instynktu samozachowawczego…

Pulsowanie skroni nagle ustaje.

Oczy ogara pałają żądzą mordu. Potwór najwyraźniej jest albo masakrycznie wkurzony, albo masakrycznie głupi, bo pochyla się znowu, prawdopodobnie myśląc sobie po psiemu „Nogi z dupy powyrywam!”. Moje glany znów trafiają w jego nos, tym razem jednak dodatkowo wykorzystuję to by się odepchnąć, zrobić przejście do półszpagatu i stanąć na nogi.

No cóż, chyba Hades będzie musiał jeszcze trochę na mnie poczekać.