75% (4)

– Jakie stawiacie jej zarzuty? – spytał zaspany Chejron.
– Podsłuchuje nas i ma coś wspólnego z bogami. – powiedział Percy.
– Carter? Masz coś do powiedzenia kolegom? – Chejron popatrzył na mnie.
Wiedziałam, że chciał, żebym się przyznała do tego kim jestem.
– Nie. – powiedziałam uparcie.
– Co ty ukrywasz? – nalegała Annabeth.
– Nie przyszło wam do głowy, że ja nie chce nikomu tego powiedzieć?
– Po co go pobiłaś? – spytała Annabeth wskazując Percy’ego.
– Ja? – skłamałam.
– I skąd masz takiego psa? – Percy wskazał na Omegę, która leżała na moich rękach.
Usiadłam na fotelu i postanowiłam, że nic im nie powiem.
– Czy twoim ojcem jest Apollo? – spytał Percy.
– Nie.
– A Hades?
– Nie.
Zadawali jeszcze kilka takich pytań, a ja na każde odpowiadałam nie.
– Jesteś boginią?
– Nie.
– Jesteś herosem?
– Nie.
– Jesteś śmiertelniczką?
– Nie.
– Potworem?
– NIE! – wrzasnęłam. – Przestańcie!
– Kim więc jesteś? – prawie poddała się Annabeth.
– Carter… – powiedział Chejron. – Powiedz im. W końcu to oni cię znaleźli.
– Co? My jej nie znaleźliśmy. Ona jest nowa w Obozie, a my ostatnio przyprowadziliśmy zupełnie inna dziewczynę. – zaprzeczył Percy.
– Niech zgadnę. – powiedziałam. – Angelę McLevis?
– Tak. – zdziwił się.
Parsknęłam śmiechem, ale nic nie powiedziałam.
– Znasz ją? – spytała Ann.
– Ta… – ziewnęłam. – Taka idiotka… Niezbyt lubiana i w ogóle brzydka i głupia jak cholera. – uśmiechnęłam się.
– To co się z nią stało?
– Po prostu znikła. Przestała istnieć. – wzruszyłam ramionami.
– Carter… – powiedział prosząco Chejron. – Powiedz im już.
Przyjrzałam się centaurowi. Nie żartował. Miał kompletnie poważny wyraz twarzy.
– Ale… Wtedy wszystko będzie inaczej. – westchnęłam.
– My nikomu nie powiemy. – powiedziała Ann i dała kuksańca Percy’emu.
– Au.. Tak. Nie powiemy. – przyznał Percy.
– Dobrze. – nabrałam powietrza. – Ja jestem Angela McLevis.
– Co? Ale ona inaczej wyglądała. – zaprzeczył Percy.
– Tak? – spytałam i pstryknęłam palcami.
Natychmiast zmieniłam się w dawną postać. Blond loki znów opadały mi na ramiona, a tęczówki były brązowe. Wróciła moja lekko ciemna karnacja. Rzęsy długi i czarne, lekki makijaż i pełne różowe usta. No i oczywiście wróciły luźne jeansy, za duża bluza i czapka.
– J-j-jak? – wyjąkał Percy.
– Eee… Pytaliście się, czy jestem boginią. Pytaliście się czy jestem heroską. Odpowiedziałam nie. Bo jestem czymś pomiędzy. – powiedziałam.
I powiedziałam im mniej-więcej kim jestem. Powiedziałam o Omedze i wozie słonecznym. Ogółem wszystko. Byli tak zdziwieni, że nawet nie zauważyli kiedy skończyłam mówić.
– Czyli jesteś w 75% boginią? – wydukała Annabeth.
– No. – przyznałam. – I głupich 25% człowiekiem. Moja krew jest złota, ale można mnie zabić.
– Wow. – podsumował Percy. – Jesteś spokrewniona z każdym z Olimpijczyków.
– Tak, ale pamiętajcie, ze nikomu macie nie mówić. Dalej się nienawidzimy. – uśmiechnęłam się uroczo i zmieniłam w Carter.
– Niech będzie. – powiedział niechętnie Percy. – Tylko mnie nie zabij.
– Ta jasne. – rzuciłam i wyszłam z WD.
Ruszyłam w kierunku domku numer 5 i o mało nie wpadłam na Clarisse.
– Gdzie ty znowu byłaś? – spytała. – Zaraz śniadanie.
– Już idę. – powiedziałam.
Weszłam do domku i przebrałam w czyste rzeczy. Kiedy wychodziłam z domku zauważyłam, że Percy i Annabeth dopiero wracają do domków. Ciekawe o czym gadali jeszcze z Chejronem? Razem z resztą dzieci Aresa poszłam do pawilonu jadalnego. Kiedy miałam już zacząć jeść wstał Dionizos. Po jego chamskim uśmieszku, który był skierowany w moim kierunku, wiedziałam, że coś będzie nie tak.
– Chciałem was powiadomić, że do Obozu dołączyła nowa heroska… – powiedział patrząc na mnie.
– No wczesna skapa! Jestem tu już od… kilku dni. – przerwałam mu.
– Udaje kogoś innego, bo boi się odtrącenia. – mówił.
Zaczął gadać, że ją zdemaskuje i tak dalej. W końcu pstryknął palcami, a ja się zmieniłam.
– Przed państwem Angela McLevis. – uśmiechnął się.
Zacisnęłam palce. Wstałam od stołu i odeszłam bez słowa. W drodze do domku szeptałam różne wyzwiska pod adresem Dionizosa, nie zważając na częste błyskawice.
– Idiota, grubas, dupek, psychiczny… – mówiłam wchodząc do domku numer pięć.
Chwyciłam mój plecak i zawróciłam. Ruszyłam w stronę lasu. Nadal wyzywałam Dionizosa.
– Angela! – usłyszałam za sobą.
– Idźcie stąd! – warknęłam i przyspieszyłam kroku.
– Uspokój się! – krzyknęła Annabeth.
– Odwalcie się!!! – wydarłam się.
– Przecież wszyscy wiedzą, że Dionizos to głupek. – powiedział Percy.
– Tak, ale inni mieli nie wiedzieć! – byłam wkurzona.
– No ale nie możesz opuścić obozu!
– Tak? – zagryzłam wargi. – To ja jestem wyjątkiem. W sumie zawsze byłam. 75 procent. Był ktoś taki?
– Eee…. – myślał Percy. – Nie.
– No właśnie!
Wsadziłam pięści do kieszeni bluzy i zaczęłam biec. Wtedy przypomniałam sobie o Omedze. Pstryknęłam palcami, a w moich rękach pojawiła się czarna kuleczka. Nagle jakieś zielsko oplotło mi kostkę. Dionizos! Ten debil! Czego on jeszcze chciał?! Zachwiałam się i upadłam. Odwróciłam się. Percy i Ann biegli w moją stronę. Za nimi kłusował Chejron, a za nim powolnym krokiem szedł Dionizos.
– Weźcie się odwalcie! – wrzasnęłam.
Winorośl oblatała coraz bardziej moją nogę. Nagle koło mnie znalazł się piekielny ogar. Ja nie dałam rady rozszarpać tej durnej winorośli, ale on najwyraźniej tak. Był tego jeden minus – ogar nie znał się na uwalnianiu i prawie rozwalił mi nogę. Po chwili po zielsku nie było śladu, ale za to po mojej nodze ściekało mnóstwo złotej krwi. Kałuża była już na ziemi. Percy i Ann byli coraz bliżej. Zamknęłam w oczy i klasnęłam w dłonie. I nagle zaczęła pochłaniać mnie ciemność… Otworzyłam oczy. Zamek w Hadesie. Sala tronowa! Na jednym tronie siedział mój wujek.
– Przepraszam za nogę. – powiedział pokazując na krwawiącą nogę. – Niestety ogary są zbyt silne i zbyt przyzwyczajone do zabijania.
– Tak. Ale prawie nie boli. – skłamałam, bo tak na prawdę mdliło mnie z bólu. – Dzięki za ratunek. – westchnęłam.
– Będą cię tu szukać.
– Wiem, ale trochę im to zajmie. Mam prośbę… Mógłbyś ich przytrzymać jeden dzień dłużej? Wyśpię się, opatrzę…
– Dobrze. A co potem zrobisz?
– Razem z Omegą zacznę podróżować po świecie, zdana tylko na siebie… Bez pomocy bogów. Jak normalna dziewczyna. Zmienię swój styl, nazwisko, przeszłość. Jestem w tym dobra. – uśmiechnęłam się przez ból. – Może zacznę chodzić do szkoły.
– Czyli mamy ci nie pomagać? – spytał.
– Nie. Chyba, że sytuacja będzie krytyczna, ale ja zdecyduje kiedy będzie. – przeczesałam włosy ręką i ziewnęłam. – Ale teraz chcę się wyspać.
Hades posłał mnie do jakiejś pustej komnaty. Zamknęłam ją na klucz i rzuciłam się na łóżko. Dziwne, ale nie śniły mi się koszmary…
.
.
Przepraszam, że tak krótko… I że tak dawno nie dodawałam. Miałam to już gotowe, ale dopiero teraz naszło mnie, żeby to zobaczyć… 😛 Wiem, że głupie…