Zabójca (4)

Wyruszyliśmy następnego dnia. Wczesnym rankiem zwlokłam Nica z łóżka i pojechaliśmy do Nowego Jorku po mój jacht –Jeanneau 57. Od razu skierowaliśmy się na wschód, zgodnie ze słowami przepowiedni.

O ile ja byłam morskim wilkiem, to mój najlepszy przyjaciel nie wiedział absolutnie nic o żeglowaniu, czyli innymi słowy był szczurem lądowym. Przez pierwsze pięć dni pogoda była piękna aż do chwili…

-Nico, szybciej refuj[1] grota[2] . – wykrzyknęłam.-Sztorm się zbliża ,a ja już nie mam mocy .

-Nie mogę ,fał[3] się zaciął.

Wtedy uświadomiłam sobie, że nasze położenie jest beznadziejne, ponieważ ja nie miałam siły – ani fizycznej, ani psychicznej, ani magicznej, a  na mojego towarzysza nie mogłam liczyć. Wyjęłam nóż, odcięłam tkaninę grota od bomu[4] oraz do najwyższego punktu na maszcie do, którego mogłam sięgnąć, po czym oderwałam resztę płótna i wrzuciłam do wody. Sytuacja,w jakiej się znaleźliśmy, wytłumacza takie środki powzięte przeze mnie.

Przez dwie doby nieustannie walczyliśmy z żywiołem, toteż żadne z nas nie spało. Gdy sztorm się skończył,a słońce zajrzało w nasze oczy, znowu poczuliśmy się, jak na Obozie. Suchy prowiant znudził się nam,więc postanowiłam coś złowić. Nie chciało mi się wędkować, zatem zwołałam ryby z okolicy pod Córkę Morza– tak nazywał się mój jacht. Zarzuciłam sieć i z pomocą Nica wyciągnęliśmy na pokład naszą,a raczej moją, zdobycz. Mój przyjaciel zajął się patroszeniem ryb, ja w tym czasie sterowałam łodzią.

Parę dni po tym na horyzoncie ujrzeliśmy ląd. Zauważyłam, że im bardziej się do niego zbliżaliśmy, towarzyszyło nam coraz więcej delfinów, które uciekały, gdy próbowałam z nimi porozmawiać.

Dopłynięcie do brzegu zajęło nam dwa dni. Na nasz port wybraliśmy sobie malowniczą zatoczkę z łąką nieopodal niej. Nico wyrywał się do zejścia na ląd, ale musiał mi pomóc w pracach bosmańskich, mianowicie przy składaniu żagli i myciu pokładu, ponieważ każdy szanujący się marynarz,włącznie ze mną, nie pozostawia swej łodzi w nieładzie. Po uprzednim posprzątaniu jachtu, rozbiliśmy namiot i ścięliśmy drzewo na ognisko. Wreszcie nadszedł czas odpoczynku.

Nad ranem zbudził mnie donośny szelest, przypominający trzepot skrzydeł nietoperza kilkanaście razy głośniejszy. Wyjrzawszy z namiotu, zobaczyłam ogromnego gada. Spiżowa łuskowana skóra mieniła się feerią barw w świetle poranka. Na tyle jego wielkiego łba widniały cztery pokaźne rogi, a z przodu, w jego paszczy, dostrzegłam białe, jak śnieg kły. Jego niebieskie oczy zwróciły moją uwagę, ponieważ fasetki wirowały w niebotyczny sposób. Spiżowy gigant posiadał sześć kończyn, licząc skrzydła, łapy zakończone były ostrymi, jak sztylety pazurami. Na grzbiecie miał siodło, siedział w nim jeździec. Jakie było moje zdziwienie, kiedy Nico zwrócił się do mnie:

-Witaj, Śpiąca Królewno, zwijamy się.

-O co chodzi?! Jak mi to wyjaśnisz? A, jacht, co ty w ogóle sobie myślałeś?! – wykrzyknęłam.

-Nie ma czasu na dyskusję. Po prostu mi zaufaj. Wejdziesz teraz na Mnementha, pomogę ci przy tym, następnie mocno złapiesz się F’lara, jeźdźca smoka. O nic się nie martw, obiecuję, że bezpiecznie dotrzemy tam, gdzie mamy dotrzeć.

Parsknęłam z niezadowolenia lecz czułam, że to jest dobra decyzją polecieć z Nico. Mój przyjaciel zręcznie wspiął się na prawie pięciometrowego smoka, ale ja miałam z tym kłopot, ponieważ tylko na pegazie wyzbywam się lęku wysokości. Opanowałam jednak drżenie mięśni i zamknęłam oczy, gdy startowaliśmy. Wnet poczułam, iż całe światło znika, a mnie ogarnia przenikliwy chłód – nie trwało to więcej niż trzy sekundy.

Zniżaliśmy lot, usłyszałam i poczułam głuche tąpnięcie, gdy lądowaliśmy. Nico szepnął mi do ucha, że jesteśmy na miejscu i mogę już otworzyć oczy.

[2] Grot –największy żagiel na jednomasztowcach

[3] Fał- lina do wciągania lub opuszczania żagla.

[4] Bom-poprzeczna, zwykle z lekkiego metalu, rura pusta w środku, utrzymująca żagiel u podstawy i dająca możliwość dogodnego ustawienia żagla, pozwalającego nam utrzymać daną prędkość.