Percy Jackson i bogowie olimpijscy- Przeklęte miasto (2)

Po usłyszeniu tej przepowiedni, wybiegłem z pokoju. Za dużo jak na jeden dzień. Lato zaczęło się bardzo obiecująco, nie ma co… Zamknąłem się u siebie w domku, nie mając ochoty z nikim rozmawiać. Do kolacji nikt nie nękał mnie niechcianymi wizytami. Leżałem gapiąc się bezmyślnie w sufit, gdy odwiedził mnie Chejron.
– Musisz wyruszyć na misję, Percy. – oznajmił mi.
– A któżby inny? Zawsze ja!
– Wiem, że może cię to już męczyć ale to twój obowiązek. Bratobójcza wojna będzie straszna. Wyobraź to sobie. Heros zabija herosa. Co byś czuł, gdybyś miał stanąć do walki z Annabeth lub Groverem?
– Grover nie jest herosem, nie mieszaj go do tego.
– Grover jest satyrem, a satyrowie należą do orszaku Dionizosa.
– Czyli… Grover też musi wybrać?
– Nie, Percy. Musi stanąć po tej samej stronie co Dionizos.
– Ach tak? A jaką stronę wybiera Pan D. jak…
– Percy!
– Co?! Mam już tego wszystkiego dość!
– Mówiłem, że to nie będzie łatwe. Dlatego musisz wyruszyć na misję.
– Oczywiście z samego rana?
– Wybierz dwóch towarzyszy.
– No to chyba jasne, że…
Zamarłem. Annabeth nie pójdzie ze mną, przez tą głupią wojnę. Pierwszy raz muszę udać się w podróż bez mojego ,,kieszonkowego przewodnika”. Co prawda już raz byłem na misji bez niej, ale ruszałem ją ratować, więc to było co innego.
– W takim razie…
Nico jest synem Hadesa. Też nie pójdzie. Clarisse – córka Aresa. Grover – satyr. Tyson – daleko. Rachel – wyrocznia. Kto do diabła ma wyruszyć ze mną na tą misję?
– Chejronie… Kogo mam ze sobą zabrać?
– Myślę, że powinieneś zabrać ze sobą braci Hood.
– No… tak, niech tak będzie.
Było mi nieco głupio, że zapomniałem o nich. Ale ucieszyłem się, że w ogóle będę miał towarzyszy. Następnego ranka zakradłem się po cichu pod domek Ateny, zostawiając pod drzwiami list dla Annabeth. Nastepnie udałem się do Wielkiego Domu, by spotkać się tam z braćmi Hood. Gdy dotarłem do niego, ujrzałem jedynie Chejrona i Travisa.
– A gdzie Connor? – zapytałem.
– W nocy został zamieniony w żabę. – powiedział Travis.
– Bardzo śmieszne. No gdzie jest?
– Naprawdę. Podejrzewam, że to sprawka Hekate. – oznajmił Chejron.
– Czyli Hekate wybrała stronę Ateny?
– Na to wygląda. Najwyraźniej Atena nie chce dopuścić do powodzenia waszej misji.
– Zaraz, a tak właściwie to gdzie my się udajemy? Troje herosów wyruszy do miasta Kadmosa… Co to za miasto?
– Kadmos był założycielem Teb. Poświęcił to miasto Atenie,  jednak klątwa rodu Labdakidów zrujnowała to miasto. Dziś jest  jedną wielką ruiną.
– Czyli ruszamy do Teb? W jakim celu?
– Odnajdą skrytą córkę Zeusa… Być może gdy odnajdziecie zeusową córkę to nakaże zakończyć waśnie…
– Tylko, że miało wyruszyć nas troje. – wtrącił się Travis. – A jest nas dwóch.
– Racja. Musi ktoś jeszcze z nami wyruszyć. Jestem pewien, że Nico…
– Ja pójdę! – usłyszałem niski głos za swoimi plecami.
Odwróciłem się. Stał tam jeden z nowych herosów, akurat ten był tymczasowo nieokreślony, prawdopodobnie bogowie kompletnie zapomnieli o przysiędze z powodu wojny. Heros ten był raczej niewysoki, nieźle zbudowany  i miał brązowe,bardzo potargane włosy. Z tego co mi wiadomo, lubił sport i interesował się mitologią jeszcze zanim dowiedział się, że jest herosem, przez co jest jakby kopią Annabeth (Tylko znacznie brzydszą kopią). Mimo tego, że dopiero w tym roku przybył do Obozu, ma 16 lat. Cztery lata czekał na satyra, widać trafił mu się bardzo spóźnialski satyr (Zastanawiałem się czy Grover wiedział coś o tym). Spojrzałem na niego. Tyson to to nie był, ale miał dość sporo siły. Przyda się w drodze.
– Biorę. – powiedziałem patrząc mu w oczy. Miał je ciemnozielone.

.

P.S.: Za pomysł na końcowy wątek i ogólne natchnienie dziękuje pewnej mądrej córce Afrodyty ;D