Lucy (4)

Jechaliśmy autostopem: ja i Nico. Kierowca słuchał nudnej łagodnej muzyczki. Wysiedliśmy w parku, tam gdzie było wejście do podziemia. Nico zaintonował jakąś pieśń i drzwi się otwarły. Weszliśmy do środka.Godzinę potem stałem przed pałacem.

– Percy… – zaczął Nico.

– Nie Nico nie wycofam się. Nigdy.

Drzwi otwarły się. Przeszliśmy przez Ogród Persefony prawie dałem się skusić słodkimi owocami. Przeszliśmy przez pałac aż do sali tronowej.  Hades siedział na tronie z ludzkich kości, Anabeth klęczała obok z kajdanami na rękach i szyi, twarz miała odrapaną i pociętą. Krzyknąłem. Podniosła na mnie wzrok. Hades uśmiechnął się złowróżbnie szarpnął łańcuchem i Anabeth jęknęła.

– Wiedziałem, że przyjdziesz Perseuszu Jacksonie!

– Wypuść ją! – krzyknąłem.

– Nie broń jej.

Postąpiłem krok do przodu.

– Ona potrafi tylko zawodzić, zawiodła mnie, zawiodła Hermesa, zawiodła Herę, ona nie zasługuję na litość.

– Nie! – zawołałem – Nie mówisz prawdy Hadesie, czy Hermes jej nie przebaczył? Czy Hera nie odegrała się na niej? Nie, nie mówisz prawdy Hadesie!

Bóg zatrząsł się z gniewu.

– Nie będziesz składać swych fałszywych obietnic, nie odezwiesz się puki zaginione dziecko się nie odnajdzie. Anabeth Chase przeklinam cię!

Podbiegłem do tronu.

– Zmiażdżyć go!!! – wrzasnął Hades

Szkieletowi żołnierze rzucili się na mnie. Pokonałem ich bez przeszkód. Po chwili Hades leżał na ziemi z mieczem na gardle.

– Wypuść ją!

Pan Umarłych wzdrygnął się.

– Ekhem, wolałbym negocjować w trochę innych warunkach.

– Wypuść ją! – powtórzyłem.

– Dobrze – szepnął.

Podszedłem do Anabeth i rozciąłem jej łańcuchy. Ruszyliśmy do wyjścia a Nico osłaniał tyły.

Doszliśmy do końca tunelu. Wezwałem taksówkę i pojechaliśmy na Olimp.

– Poproszę na sześćsetne piętro. – powiedziałem.

Tym razem strażnik nie próbował mnie zwieźć i podał mi kartę. Wsiedliśmy do windy.

– Dlaczego to zrobiłaś? – zapytałem Anabeth.

Poruszyła wargami ale nie wydała żadnego dźwięku. Wtedy zrozumiałem na czym polega klątwa Hadesa, Anabeth nie mogła mówić. W jej oczach zobaczyłem strach, taki sam jak ten, który miała w oczach młoda Wyrocznia w moim śnie. Przytuliłem dziewczynę. Winda drgnęła i wysiedliśmy na Olimpie (był on teraz dużo ładniejszy odkąd Anabeth została jego architektem) i weszliśmy do pałacu Zeusa. W sali siedzieli: Zeus, Atena, Posejdon. Uklękliśmy pod tronem Zeusa.

– Zeusie, Hades przeklął Anabeth czy mógłbyś…

– Nie, nie mogę zdjąć z niej klątwy. Bogowie nie mogą tego robić, albo klątwa się dopełni, albo zdejmie ją ten kto ją założył.

– Co mamy zrobić w takim wypadku – zwróciłem się do Ateny.

– Czekać! A poza tym od kiedy interesujesz się tak losami mojej córki? Odkąd zaszła w ciążę tak!?

– Ateno! – krzyknął ostrzegająco Posejdon.

– Cisza! – ryknął Zełus – nie możemy wam pomóc.

Odwróciliśmy się zrezygnowani.

– Jeszcze jedno! Percy dziecko się odnajdzie, a klątwa zostanie ściągnięta. – powiedział  mój ojciec.

Wróciliśmy do Obozu Herosów. A ja przez całą drogę rozmyślałem o tym co mi powiedział. Jakie zaginione dziecko miało się odnaleźć?

– Ty podejrzewasz o co chodzi. – zapytałem Anabeth.

Kiwnęła głową. Nico całą drogę milczał, dopiero kiedy dotarliśmy na miejsce zapytał:

– O jakim dziecku mówił Posejdon?

– Też chciałbym wiedzieć. – odparłem

Weszliśmy do mojego domku i usiedliśmy na łóżku.

– Dlaczego Posejdon w ogolę mówił o jakimś dziecku?

Ciągle mamrotał Nico.

Tydzień później do obozu przyszły Łowczynie, na ich czele stała Artemida po jej prawej stała Thalia, a po lewej około jedenastolnia dziewczyna dziwnie znajoma z włosami Anabeth i oczami jak moje.

– Przyprowadzamy zgubę! – powiedziała Artemida.

Wtedy zrozumiałem, że to Lucy.

– Lucy! – krzyknęła Anabeth

Zrozumiałem, to Lucy była zaginionym dzieckiem.

Ale zaraz dlaczego Lucy ma jedenaście lat?

– Przepraszam, że Lucy wraca starsza, ale nie umiem zajmować się dziećmi i dlatego musiałam ją postarzyć.

Lucy przytuliła się do Anabeth.

– Mamo! – w jej oczach błyszczały łzy.

Znowu byliśmy razem!!!