Dziedzic Asgardu

Mjollnir

Akcja dzieje się po ostatnim olimpijczyku.

Witajcie nazywam się Shizansen Parker, tak wiem że to dziwne imię ale tak to jest jak się mieszka w Afryce, a dokładnie to w RPA czyli południowej Afryce, w Newcastle. Mam jasne zawsze rozczochrane włosy, błękitne, zamglone oczy, 1.69 wzrostu, 14 lat, dysleksję i ADHD. Mój tata to Robin Parker jest biologiem morskim. Tak właściwie to Robin jest moim ojczymem powiedział mi, że moi rodzice oddali mnie jemu gdy miałem dopiero kilka miesięcy, od tamtej pory już nigdy ich nie spotkał. Mój ojczym powiedział mi też, że ten wisior w kształcie srebrnego młota jest prezentem od mojego ojca, podarował mi on go aby strzegł mnie w razie niebezpieczeństwa. No to tyle o mnie i mojej rodzinie. Skoro  już mnie znacie to zacznę opowiadać moją historię. Jest 22 czerwca czyli zakończenie roku szkolnego w szkole St. Shandar Institute. Nie chciałem się spóźnić na tę uroczystą okazję więc wstałem o 6.30 choć rozdawanie dyplomów rozpoczynało się   dopiero o 9. Mój tata już dawno był w pracy. Poszedłem na taras niosąc gorące kakao. Dzień  zapowiadał się świetnie. Moja kotka, którą nazwałem Bastet usiadła mi na kolanach i zaczęła mruczeć. Bastet jest rasowym egipskim Mau dostałem ją na moje 13 urodziny. Spojrzałem na zegarek. A niech to! już po 8?. Do szkoły miałem dość daleko. Postawiłem kotkę na podłodze założyłem bluzę i wybiegłem pędem z domu. Po drodze wpadłem na moją kumpelę Taralyn .

-część też zaspałeś?

-eee, nie zasiedziałem się.

-jasne, jasne biegnijmy szybciej bo spóźnimy się na zakończenie.

-co powiesz na wyścig?- zapytałem

-nie masz szans leszczu!

-no to dawaj karaluchu.

I biegliśmy tak szybko jak mogliśmy. Ciemne włosy Taralyn rozwiewały na wszystkie strony. Gapiłem się na nią jak głupi przez całą drogę do szkoły.

-uff na szczęście są dwa wolne miejsca.

-proszę, proszę a cóż to za spóźnienie panienko Lex i panie Parker.

To była nasza wychowawczyni pani  Stewart. Pani Stewart jest najwredniejszą kreaturą jaka chodzi po tej ziemi tak jak jej koleżaneczki pani Harley, pani Mindy i pani Bennet.

-pan to się nigdy nie zmieni z tym spóźnianiem panie Parrrker.- powiedziała chłodno i odeszła do przyjaciółeczek

W jej głosie było coś przerażającego.

-nienawidzę jej, to złośliwa, nędzna….- Tara nie dokończyła dałem jej kuksańca.

-Tara ona ma słuch jak nietoperz!

-racja, Shiz. Hej to dyrektor pan Brunner.

-witam wszystkich uczniów na zakończeniu roku szkolnego w St. Shandar Institute.- uczniowie zaczęli kląskać.

-więc zaczynamy rozdanie dyplomów od klas pierwszych gimnazjum.

Czekaliśmy na klasy drugie prawie godzinę.

-teraz klasy drugie, Justin Reynolds, Kath Phillips, Mandy Lewis-trzej uczniowie odebrali już swoje dyplomy.

– Shizansen Parker, Julia Myre, Taralyn Lex i Don Everal.

Ja, Tara i reszta stanęliśmy przed naszą wychowawczynią, która trzymała dyplomy. Najpierw wręczyła dyplom Juli potem Donowi. W końcu podeszła do mnie. Uśmiechnęła się chłodno i ścisnęła mi dłoń. Lecz ścisnęła ją tak mocno, że  się wystraszyłem.

-twój czas nadszedł panie Parrrker.- wysyczała cicho.

Puściła moją rękę i aż westchnąłem, wręczyła mi dyplom i podeszła do Tary. Co jej u licha odbiło?- pomyślałem – mój czas nadszedł? Chora jakaś czy co!?Usiedliśmy z Tarą milcząc, a dyrektor, pan Brunner wywoływał kolejno osoby…… Jessica Bayer, Cole Zetana, Fred Opilo, Vera Soper, Peter Layonel itd. Po rozdaniu dyplomów dla klas trzecich. Klasa 1 zorganizowała dyskotekę z okazji pożegnania klas trzecich. Tańczyłem z Tarą. Tara nagle przechyliła głowę.

– co? -zapytałem

– twoja ręka.

– hmmm.. to Stewart, hej twoja też.

– tak, i do tego powiedziała jeszcze: twój czas nadszedł panno Lex.

-dziwne do mnie też tak powiedziała.

-co!?

-no tak.

Po chwili podszedł do nas Cole Zetana, chłopak chodził o kulach. Nie przyjaźniłem się z nim za bardzo.

– Część.-przywitał się

– hej.- odpowiedzieliśmy mu.

– Co wam się stało w ręce?

– eeee… to pani…..- w ostatniej chwili ugryzłem się w język.

– nieważne, pan dyrektor chce was widzieć.

– pan Brunner? Ale my nic nie zrobiliśmy.

– oczywiście, że nie.

– to czemu chce nas widzieć.?

– dowiecie  się wszystkiego na miejscu.

Szliśmy za Col’em. W dyrekcji czekał już siedząc w swoim wózku pan Brunner.

– witajcie, wezwałem was po to by poinformować was o tym, że już czas abyście odwiedzili Obóz Herosów.

– OBÓZ HEROSÓW!?-krzyknęliśmy

– czyli półbóg półczłowiek

– jak to ale przecież herosi to mity MITY, MITY!!- krzyknąłem

– tłumaczyć im teraz Chejronie?- zapytał Cole

– wytłumaczę wam wszystko w obozie obiecuję!- zwrócił się do nas Chejron, który udawał pana Brunnera.

– czemu nie teraz?- zapytała już zbita z tropu Tara.

– ponieważ……….

Drzwi do gabinetu nagle wybuchły i stanęły w nich te złośnice(wiecie o kim mówię)

– Cóż to za zzzebrrrrrranko Chejrrronie?.- zasyczała pani Stewart

– pani Stewart- zasłoniłem Tarę i resztę.(co się ze mną stało, zawsze byłem tchórzem!)

– bohaterrrrrr się znalazł! siostrrrrry łapać ich!!

Nauczycielki zmieniły się w demoniczne istoty i zaatakowały. Bałem się, nie wiedziałem co robić, nagle usłyszałem głos, twardy głos który mówił „Mjollnir użyj Mjollnira tego wisiorka”. Zerwałem wisior i z moich ust wydobył się głos którego nigdy nie słyszałem.

-PRZYBĄDŹ MJOLLNIRZE!!!!

Natychmiast w mojej dłoni pojawił się młot, tak najprawdziwszy stalowy młot zrobiony prawdopodobnie ze stali lub tytanu. Był strasznie ciężki!. Hej, zaraz,  zaraz młot Mjollnir?. Ale nie było czasu na myślenie. Walnąłem młotem panią Stewart prosto w jej pusty łeb.

– to za rękę maszkaro!

– pożałujesz tego herosku!

Zanim się obejrzałem drasnęła mnie w szyję. Wściekłem się i poczułem prąd elektryczny. Już wiedziałem co to za młot! Zakręciłem  Mjollnirem coraz szybciej i szybciej aż w końcu zaczęły strzelać z niego błyskawice, które oczywiście kierowałem w stronę demonów.

– nieeeeeeeeeeeee- krzyczały.

Po chwili potwory rozsypały się w pył i w tym momencie zemdlałem

Wiem, że trochę chaotyczne, ale to moje pierwsze powiadanie. Poprawie się w następnych rozdziałach.