Canny i jej świat (4)

Roztrzęsiona po otrzymaniu takiej ilości informacji siedziałam na chłodnej ziemi. W ręce zaciskałam mój nieszczęsny naszyjnik, teraz nie wiedziałam, co z sobą począć, byłam w rozterce.

-Hej, co jest? – usłyszałam za sobą głos Kirray’a.

Obróciłam głowę. Z zaniepokojoną miną zbliżał się w moją stronę.

-Nic – odpowiedziałam szybko i podniósłszy się z ziemi wytarłam spływającą po policzku łzę.

Chłopak przekrzywił głowę. Miałam nadzieję, że nie widział mojego żalu i rozpaczy.

-Ja lecę, zaraz wrócę – oddaliłam się i skierowałam w stronę lasu.

-Ale gdzie idziesz?

Nie odpowiedziałam. Przyspieszyłam kroku i uciekłam. Po chwili biegłam. Dotarłam do linii, gdzie drzew było nasadzone zdecydowanie gęściej. Przedarłam się przez nie i odpychałam krzewy. Biegłam coraz szybciej, powoli odczuwałam coraz większe zmęczenie. Pstryknęłam palcami i w prawej ręce pojawiła się puszka dietetycznej Coli. Zwinnie przeskakiwałam rowy. Nie wiedziałam, gdzie biegnę, co powinnam zrobić. Chciałam się jak najszybciej oddalić. Zwrócić naszyjnik Afrodycie  i jakimś cudem bezpiecznie dotrzeć do domu.

W końcu moje obolałe nogi wysiadły. Byłam już poza granicami obozu. Opadłam zmęczona na Asfalt. Z daleka widziałam jakiś samochód. Zatrzymał się tuż przede mną. Drzwi się otworzyły, a z czarnego Volvo c70 wysiadł jakiś mężczyzna. Miał ciemną cerę, czarne włosy, czarne oczy i był dość wysoki. Wyglądał na jakieś 19 lat. Był bardzo przystojny i nieco przypominał mi starszą wersję Nico.

-Co się stało, pomóc Ci? – wyrwał mnie z zamyśleń.

-Nie, dzięki.

-To dlaczego leżysz na ulicy? Usuniesz się z drogi, mam tylko kilka minut, żeby dojechać do Nowego Jorku.

-Jedziesz do NY?

-Tak, a co, podwieźć Cię?

-Chętnie – szybko wstałam i pomimo zbolałych nóg doczłapałam się do samochodu.

Zajęłam miejsce koło kierowcy i oparłam głowę o siedzenie.

-Jak się nazywasz?

-Jestem Canny. A ty?

– Alex. Miło mi – mruknął i gwałtownie obrócił głowę patrząc na coś za samochodem. Zaklął pod nosem i gwałtownie skręcił.

Chciałam zobaczyć, co go tak niepokoiło, ale nie udało mi się.

-Nie odwracaj się! – wrzasnął. Sparaliżowana wlepiłam wzrok w szybę.

W końcu Alex skręcił i wjechał na Piątą Aleję.

-Wysadź mnie tutaj – zażądałam obserwując uważnie swojego szalonego kierowcę.

On obrócił się. Otworzył mi drzwi i wypchnął.

Upadłam na ulicę, a on odjechał. Dopiero teraz zobaczyłam, dlaczego był tak zaniepokojony.

-Byk kreteński… -wyszeptałam do siebie, widząc piękne, mitologiczne zwierzę.

Biegł prosto na mnie, a z nozdrzy buchał mu ogień. Mimowolnie wrzasnęłam.

Zwierzę w końcu dobiegło do mnie, ale było to czymś dziwnym. Zamiast mnie zabić po drodze, on po prostu… Odbił się! Kiedy z niewiadomych powodów uderzył w powietrze tuż przed nim zamigała hologramowa, fioletowa tarcza. Poczułam ciepło w okolicach klatki piersiowej.  Wyciągnęłam amulet spod bluzki. Teraz był inny niż zwykle, świecił.

To właśnie była ochrona, o której wspominała mi Annabeth.  Zacisnęłam go w ręce. Wtedy poczułam, że coś jakby pękło. Rzemyka już nie było przy kamieniu, a on sam zaczął się stopniowo zmieniać w długi, połyskujący niebiańskim spiżem miecz. Widać, że Hefajstos pomyślał o wszystkim. Nie wiem, na co taka broń miała przysłużyć się Afrodycie, ale to nie istotne.

Mając w ręku potężną broń rzuciłam się do ataku. Cięłam raz, drugi, trzeci… Potwór cały czas robił uniki. Nie byłam w stanie go trafić. Pomyślałam wtedy o tym, co kiedyś powiedział mi jeden z moich braci. Mianowicie, że te zdolniejsze dzieci Dionizosa są w stanie wytworzyć winorośl. To znacznie ułatwiłoby mi sprawę.

Skupiłam się teraz na byku. W myślach powtarzałam swe zamiary i co kilka słów dodawałam „proszę”. W końcu otworzyłam oczy. Nic się nie działo, ja rozumiem, że do tego stopnia umiejętności trzeba  wielu lat ćwiczeń, ale byłam wyjątkowa. To była chwila, w której potrzebowałam tej sprawności. Nareszcie zrezygnowałam i cięłam na oślep.

Było to chyba jakieś przelotne szczęście, bo trafiłam. Cięłam prosto przez potwora. Rozpadł się w proch, a ja zasapana opadłam na kolana oglądając miecz.

Wtedy usłyszałam pisk opon. Odwróciłam głowę. Alex szybko zawrócił i podjechał do mnie. Wysiadł z samochodu. Chwycił mnie za ręce i podniósł do góry, jak więźnia.

-Kim jesteś?! – prawie splunął mi na twarz, taka buchała od niego wściekłość.