Braterstwo krwi (12)

– Rosie? – zapytałem.

– Mhm?

– Wiesz może, dlaczego Alan nic nie mówi?

Lecieliśmy właśnie na pegazie nad Francją. Mijaliśmy pola, lasy i autostrady. Mimo, że nasza podróż z Nowego Jorku trwała bardzo krótko, różnica czasu „ucięła” sześć godzin i było już dość ciemno. Konie spokojnie leciały w kierunku Paryża. Wokół nas krążyli Percy, Annabeth, Lily i Apu. Rosie siedziała na pegazie przede mną, więc mogłem mówić jej wprost do ucha, nie zważając na szum powietrza.

– Annabeth kiedyś mi o tym opowiadała – westchnęła Rosie. – Alan przybył do Obozu jesienią, gdy na Obozie nikogo prawie nie było. Podobno bardzo długo tułał się po kraju, śpiąc pod mostami i licząc na odrobinę wsparcia. Jedyne co miał, to stara gitara, dzięki której mógł uzbierać trochę pieniędzy. W końcu odnalazł go jakiś satyr i zaprowadził do Obozu. Gdy już byli niedaleko, Alana zaatakowała Chimera. Któryś z doświadczonych herosów zabił ją, ale zanim umarła, zdążyła uderzyć Alana w gardło. Chejron robił co mógł, ale nic nie zdziałał. Gdy byli na Olimpie w zimowe przesilenie, tata chciał przywrócić mu głos, ale Zeus się nie zgodził – powiedziała z goryczą. – Jedyne, co tata mógł zrobić, to dać mu jego wymarzoną gitarę. Alan popadł w depresję i zaczął się ukrywać przed ludźmi. Cały czas ćwiczył i teraz gra tak jak słyszałeś. Przy okazji, wiesz kiedy on się urodził?

– Mogę się tylko domyślać.

– 5 kwietnia 1994.

– Dokładnie wtedy, kiedy Kurt…

– Zgadza się. To jego ulubiony wykonawca.

Zbliżaliśmy się do Paryża. Przed nami było już widać Sekwanę i Wieżę Eiffla. Miasto mieniło się w ciemnościach wszystkimi kolorami tęczy. Na pegazie obok Annabeth właśnie dostawała głupawki. Głowa jej latała na wszystkie strony, gdy chciała przyjrzeć się wszystkim budynkom dookoła naraz.

Nieco przed nami zauważyłem owalną budowlę, rozświetloną jupiterami i błyskającymi światłami. Rozpoznałem Parc des Princes, stadion Paris Saint-Germain. Trwał chyba właśnie jakiś koncert. Usłyszałem znajome, denerwujące dźwięki, które sprawiały, że miałem ochotę kogoś zabić. I ten ktoś właśnie występuje pode mną.

Muszę to zrobić, pomyślałem. Taka okazja zdarza się raz w życiu.

– Percy! – krzyknąłem.

– Tak?!

– Chcę coś tutaj jeszcze załatwić, lećcie dalej! Wylądujcie na katedrze Notre Dame!

– Okej, tylko nie wpakujcie się w tarapaty!

Następnie zwróciłem się do Rosie, kierującej naszym pegazem.

– Wyląduj tam, dobra?

Chwilę później lecieliśmy już w dół, zbliżając się do stadionu. Muzyka (to jest muzyka?) nasilała się. Rozpoznawałem już słowa piosenki. Wyraźnie było słychać dziewczęcy głos. Nasz koń zaczął krążyć nad zadaszeniem trybun. Z daleka widziałem tańczących murzynów, rozchichotany tłum głupiutkich dziewczynek i wreszcie wykonawcę – ni to chłopiec, ni to dziewczynka, w fioletowej bluzie i z fryzurą przypominającą kask.

Poniższy fragment może opisywać przemoc i nienawiść, osobom wrażliwym zaleca się przewinięcie strony w dół i udanie się do kuchni w celu przyrządzenia herbatki uspokajającej.

– Co ty chcesz zrobić?! – zawołała Rosie, przekrzykując jazgot.

– To Bieber! Zabiję dziada! – odkrzyknąłem.

– NIE!

– Dlaczego?

– Bo nie!

– Proszę cię!

– Echh… Nie chodzi o to, że go lubię! Chciałabym, żeby on nigdy się nie pojawił! Ale jak go teraz zabijesz, to wiesz co się stanie? Wiesz, co było jak zastrzelili Johna Lennona? Jak umarł Michael Jackson? Nagle stawali się strasznie popularni! Ludzie masowo kupowali ich płyty! W radiu ciągle leciały ich piosenki! – wzdrygnęła się. – Gdyby to coś zginęło, byłoby dokładnie to samo! Tak to możemy mieć nadzieję, że Bieber przejdzie mutację, skończy karierę i ludzie o nim zapomną! Jakby umarł, stałby się legendą, a tego chyba nie chcemy!

– On ma przejść mutację? U dziewczyn to chyba się nie zdarza!

– Fakt, masz rację – przyznała z uśmiechem.

– To go tylko pobiję!

– NIE!

– Ej no, tylko raz mu przywalę, ale tak od serca! Sprawiedliwość musi być!

– Powiedziałam NIE!

– No weź! Będę niewidzialny!

– Ehh… no dobra. Skoro musisz…

Zniżyliśmy lot i wylądowaliśmy na pustej trybunie po prawej stronie sceny. Założyłem medalion od Ateny, zeskoczyłem z pegaza i wbiegłem na scenę. Moje uszy i mózg ledwo znosiły zbliżenie się do kolumn, które niemiłosiernie wyły „BEJBE BEJBE BEJBE OOOH!”. Podszedłem do Biebera i przyłożyłem mu w łeb. Przez stadion przetoczył się krzyk przerażenia. Za Zeusa! – pomyślałem. Potem z kolanka w brzuch, sierpowym w twarz i z glana w nogi. Za Atenę! Za Apolla! Za Polskę! Jakieś dziewczyny zaczęły wrzeszczeć. Potem powaliłem go na ziemię i zacząłem go kopać. Za Smoleńsk! Za Metallicę! Za Kurta Cobaina! Za AC/DC! W końcu skupiłem się i całą moją nienawiść do tej osoby przelałem w kopniaka w gardło. DLA CIEBIE ROSIE! OK, zbliża się ochrona, trzeba się zmywać. Po cichu zbiegłem ze sceny. Przy okazji zauważyłem, że z kolumn nadal słychać „BEJBE BEJBE BEJBE OOOH!”. Czyli to prawda, że Bieber leci z playbacku.

– Miał być jeden raz! – zawołała Rosie, gdy podbiegłem do niej i zdjąłem medalion. Nie wyglądała jednak na rozgniewaną, wręcz przeciwnie, przysiągłbym, że właśnie przestała się śmiać.

– Sorki, nie mogłem się powstrzymać – powiedziałem wesoło. – Chyba nic poważnego mu się nie stało.

– A nawet jeśli, to co z tego? Żadna wielka strata. Byleby nie umarł.

– Masz całkowitą rację – wsiadłem na naszego pegaza i objąłem ją w pasie. – Potraktuj to jako prezent.

– Dzięki – powiedziała, z trudem tłumiąc kolejny wybuch śmiechu. Spięła pegaza i wznieśliśmy się w chłodne, paryskie powietrze.

***

Dolecieliśmy wreszcie do centrum Paryża. Na jednej z wież katedry Notre Dame czekała na nas reszta wycieczki. Percy, Apu i Lily grali w karty, a Annabeth oglądała budynek, robiąc notatki w swoim zeszycie. Pegazy sfrunęły na dół, żeby napić się wody z rzeki i poskubać trawę.

– No nareszcie! Ile można czekać! – zawołał Apu, gdy wylądowaliśmy. – Jakbyśmy wiedzieli, że tak długo was nie będzie, wzięlibyśmy od ciebie stolik i krzesła, a tak musieliśmy na marmurze siedzieć!

– Wybacz, musiałem załatwić ważną sprawę.

Gdy opowiedziałem o tym co zrobiłem (po angielsku) Apu wyszczerzył zęby w najszerszym uśmiechu jakim dysponuje. Percy i Lily zaczęli się śmiać. Tylko Annabeth nie wyglądała na zadowoloną

– Herosi nie powinni krzywdzić śmiertelników – powiedziała.

– To nie jest śmiertelnik! To potwór! Albo jakiś zły półbóg, na przykład syn Eris, bogini chaosu! Żaden człowiek nie może być aż tak okrutny!

– Hmmm…

– Mniejsza o to. Musimy teraz gdzieś przenocować – oznajmiłem. – I od razu mówię, że jak komuś przyjdzie do głowy nocowanie w magazynie – spojrzałem tu wymownie na Apu – to na Obozie zgłoszę go do sprzątania po satyrach. Ma ktoś pomysł gdzie?

Lily tylko się uśmiechnęła i wyciągnęła z torebki telefon. BlackBerry, wypasiony, różowo-czarny, strasznie drogi. Wykręciła numer i zadzwoniła.

– Tata? Cześć! Tak, jestem grzeczna. Nie, nie mam żadnych. Nic szczególnego. Co? Tak, fajnie. Tak. Słuchaj, jest sprawa. Mógłbyś nam załatwić nocleg w Paryżu? Tak, na misji. Na jedną noc. Sześć osób. Tak. Nie, bez spa! Nie! Bez śniadania do łóżka! Tak, żeby przenocować. Gdzie? Niedaleko Notre Dame. Słucham? OK, dobra, dzięki. Kocham cię, cześć! – schowała telefon z powrotem do torebki.

– Załatwione.

***

Hotel znajdował się tylko kilkaset metrów od katedry. Może i nie było tam spa, ale i tak mieszkaliśmy w luksusach. Dostaliśmy trzy pokoje. Ja zająłem pokój z Apu, dziewczyny zamieszkały we trzy obok nas, a Percy dostał własny pokój naprzeciwko dziewczyn. Pierwsza reakcja mojego brata, jak tylko weszliśmy do pokoju:

– Łoo kurde! Xboxa mają! Ale czad! I nawet Guitar Hero jest!

Pokoje były dość duże. Wykąpałem się i założyłem czyste ciuchy, bo śmierdziałem rybami, cyklopami i Justinem Bieberem. Nie zmieniłem tylko spodni, bo przełożenie tego wszystkiego do innych kieszeni mogłoby być osobną misją, znacznie trudniejszą od tej. Położyliśmy się spać dopiero około drugiej, bo jeszcze długo graliśmy na Xboxie. Dużo czasu spędzili też u nas Percy i Rosie. Założę się, że nie spotkaliście nigdy dziewczyny, która w Battlefieldzie zaliczyła 100% headshotów. Pięć razy z rzędu.

W nocy znów miałem sen o jeziorze. Tym razem zanim się obudziłem, zauważyłem w oddali sylwetkę wysokiego na około 5 metrów mężczyzny w garniturze. Obok niego szedł jakiś dzieciak. Wyglądał znajomo, ale nie mogłem skojarzyć kto to. Znowu za to pojawił się potwór, i znowu gdy zaryczał, obudziłem się.

Spojrzałem na zegarek. Była piąta nad ranem. Dziwnym trafem nie byłem już śpiący, więc ubrałem się i, nie wiedząc co robić, wyszedłem na balkon.

– Piękny jest Paryż nocą – usłyszałem głos obok siebie. Na leżaku siedziała Rosie w swoim granatowym szlafroku. Przeskoczyłem barierkę dzielącą nasze balkony i usiadłem obok niej.

– Już kiedyś tu byłem, ale czegoś mi brakowało. Może dlatego, że do miasta miłości trzeba przyjechać z kimś szczególnym…

Pochyliłem się ku Rosie. Czułem się, jakby czas nagle zwolnił. Annabeth opowiadała mi kiedyś o mocy Kronosa i uczuciu, jakiego się wtedy doznaje.

Usta Rosie były blisko…

Blisko…

Coraz bliżej…

Tuż tuż…

BUM BUM BUM! – ktoś zapukał do drzwi.

– Kur$&! Co za #&#%, ^#%&%$ – tu padło kilka nieprzyjemnych określeń z mojej strony – jest tak po%^&$^%, że przychodzi po nocy?! Mam iść otworzyć?

– Jakbyś mógł – powiedziała Rosie zawiedzionym głosem.

Wszedłem do pokoju. W łazience było zapalone światło, pewnie Lily się pindrzy, pomyślałem. Zdziwiło mnie jednak to, że w pokoju nie było Annabeth. Nic raczej się jej nie stanie. W tym momencie liczyło się tylko to, żeby gościu stojący za drzwiami pożałował, że nam przerwał.

Wyjrzałem przez wizjer (dobrze, że tu jest). Kur**, lokaj, walet pie&%$@^. Otworzyłem.

– Dzień dobry, czy to państwo zamawiali budzenie? – zapytał chamskim głosem po angielsku z wkurzającym, francuskim akcentem. Był wyjątkowo wysoki, miał krótkie czarne włosy i głupawą, okrągłą czapeczkę. Za sobą ciągnął wózek z jedzeniem, przykryty zasłonką.

– Nie, to pomyłka – warknąłem.

– A to pardon – powiedział, szczerząc swoje żółte zęby. – Może życzą sobie państwo coś do picia?

– Nie, dziękujemy – co za chamidło francuskie, pomyślałem.

– Rozumiem. Muszę jeszcze tylko na moment wejść sprawdzić licznik gazu – licznik gazu w pokojach? Pochrzaniło go?

Lokaj wszedł do pokoju, nadal ciągnąc za sobą ten swój cholerny wózek. Jednak gdy drzwi zamknęły się za nim, wózek zaczął znikać. Naprawdę mi się to nie podobało. Na jego miejscu pojawiło się ciało czarnego konia. Centaur wstał i nagle w jego rękach pojawiła się włócznia.

– Wy herosi nigdy nie zrozumiecie, jakimi jesteście bufonami! – krzyknął. Bufonami?! Ja bufonem? A kto, przepraszam, wtargnął mi do pokoju w czasie, kiedy normalni ludzie jeszcze śpią?! Otworzyłem Kentri i czekałem na atak.

Centaur natarł na mnie. Zdołałem jednak się obronić. Przez jakiś czas udawało mi się unikać ciosów, jednak w pewnym momencie włócznia przebiła moje lewe ramię. AUUUU! Na szczęście nie krzyknąłem, tylko zacisnąłem zęby i zacząłem zaciekle walczyć. Zmusiłem przeciwnika do wycofywania się. Jednak wtedy centaur zrobił coś nieoczekiwanego. Wyłamał drzwi do pokoju tylnymi nogami, złapał Rosie w pasie i zaczął uciekać. No nie, ten &%# na zbyt dużo sobie pozwala! Dwoma szybkimi ruchami złożyłem miecz i otworzyłem ukrytą w scyzoryku kuszę na zatrute strzałki. Wybiegłem z pokoju, gdy człowiek-koń zbliżał się do narożnika korytarza. Rosie krzyczała i próbowała się wyrwać.

Apollinie, proszę, pomóż mi ocalić twoją córkę, powtarzałem w myślach, celując w centaura.

Wystrzeliłem. Usłyszałem świst lecącego pocisku i odgłos trafienia w ciało. Centaur zdążył zniknąć za zakrętem,  gdzie, sądząc po dźwiękach, zamienił się w proch.

Pobiegłem w kierunku Rosie. Klęczała na czerwonej wykładzinie, wpatrując się w krąg czarnego pyłu. Przykucnąłem obok niej.

– Jesteś ranny – powiedziała drżącym głosem. Zdjęła mi bluzę i położyła dłonie na moim przedramieniu. Wypowiedziała parę słów po grecku, a rana zaczęła znikać. Po chwili nie było po niej żadnego śladu.

– Dzięki – szepnąłem.

– To ja powinnam dziękować tobie – odpowiedziała, przysuwając się do mnie. – Co to w ogóle było?

– Nie jestem pewien, ale… – wyciągnąłem z kupy potwornego pyłu identyfikator. – Tak, teraz jestem pewien. To był Nessos, największa szmata wśród centaurów. Zupełne przeciwieństwo Chejrona. Nienawidzi herosów, za to uwielbia porywać piękne dziewczyny – w tym momencie Rosie lekko się uśmiechnęła. – Dawniej zabił go Herakles. Nessos porwał mu żonę.

Wstaliśmy i poszliśmy z powrotem do pokojów. Po drodze jeszcze zapytałem:

– Czy on… nic ci nie mówił przed śmiercią?

– Nie… nic – odpowiedziała Rosie.

– Rosie – powiedziałem stanowczo. – Na pewno nic?

– A o co ci chodzi?! – zawołała.

– Posłuchaj mnie. Gdy Nessos zginął z ręki Heraklesa, powiedział jego żonie, żeby zebrała trochę jego krwi, bo dzięki temu będzie mogła sprawdzić, czy Herakles jest jej wierny. Kilka lat później, gdy podejrzewała męża o zdradę, wyprała w niej jego ubranie. Gdy Herakles się w to ubrał, krew przeżarła mu skórę. Tak cierpiał, że żeby się nie męczyć, popełnił samobójstwo. Zeus go wtedy wskrzesił i uczynił nieśmiertelnym.

Rosie tylko pociągnęła nosem i wyciągnęła z kieszeni szlafroka małą buteleczkę. Wyciągnąłem ją z jej ręki i wyrzuciłem do najbliższego śmietnika. Następnie zatrzymałem się i przytuliłem Rosie.

– Nie zrobiłabyś tego, prawda?

– Nie, oczywiście że nie!

– No ja myślę.

Zbliżaliśmy się już do naszych pokojów. Właśnie zza drzwi wyłoniła się głowa Apu.

– Kurde, Wojtek, wiem, że żeby dobrze śpiewać trzeba ćwiczyć, ale ogarnij się i daj mi się wyspać!

– Sorki, to nie moja wina – powiedziałem. – Zbierajcie się, za chwilkę wybywamy z tego lokalu – dodałem po angielsku, bo właśnie na korytarzu pojawiła się Annabeth. Nie wiem, co mnie bardziej zdziwiło. Czy to, że jej blond włosy, zwykle idealnie uporządkowane i uczesane w każdej sytuacji, były tym razem zwichrzone, rozczochrane i spadały jej na twarz, czy to, że właśnie wyszła z pokoju Percy’ego. Spojrzała na nas nieprzytomnym wzrokiem, rzuciła jeszcze spojrzenie na wywalone drzwi i weszła do pokoju.

– Heej! Ziemia do Annabeth! – powiedziałem.

– Coest? – zapytała, odwracając się.

Rozejrzałem się. Apu poszedł się spakować, tak jak Rosie, Lily jeszcze siedzi w kiblu. Pochyliłem się do mojej siostry i zapytałem z szerokim uśmiechem:

– Będę wujkiem?

Annabeth tylko zachichotała i poszła się przygotować do opuszczenia hotelu.