Percy Jackson i wyprawa do Europy (2-3)

Rozdział II

W nocy znowu miałem koszmary. A w snach herosa najgorsze jest to, że zazwyczaj są to przepowiednie i to, co zdarzy się w przyszłości. A bywają tak przerażające, że często budzisz się
zlany potem.
W każdym razie, oto mój sen:
Poznałem ją od razy. Madame Kirke w swoim pałacu na wyspie. Powoli zbliżałem się do kolumny, za która chciałem się ukryć. Im byłem bliżej tym więcej udało mi się dosłyszeć.
-…ale Madame Kirke! Jeśli to zadziała, on stanie się.. sporym zagrożeniem.- powiedziała młoda kobieta trzymająca w ręku buteleczkę z płynem, który ciągle zmieniał barwę. Raz był zielony, raz niebieski, potem żółty i granatowy. Raz nawet wyglądał jak cola i sok pomarańczowy. Ta kobieta miała na sobie długą kremową suknię sięgającą aż do ziemi.
-Spokojnie moja droga Liliano. Nim opanuje tę moc, wiele czasu minie. Przecież nie jest zbyt bystry! –tu przerwała by się zaśmiać i wzięła od Liliany buteleczkę, spoglądając w głąb, jakby to była magiczna kula do zaglądania w przyszłość.
-Nie będzie wtedy nikogo, kto przybyłby mu z pomocą.  Przyjaciele będą mieli swoje, hm… problemy.
-Pani zawsze wie co należy zrobić. Ciekawe, czy spodoba mu się przemiana po raz drugi.
W tym momencie obie zaczęły chichotać, a ja powoli się budziłem.
O kogo chodziło? Co było w buteleczce i jak działa ten płyn? Obawiałem się, że chodzi o mnie, takie sny nie trafiają się chyba bez powodu. Na wszelki wypadek starałem się odgonic te myśl.
Szybko się ubrałem i poszedłem na śniadanie. Powoli toczyłem zaciętą walkę z tostami oraz herbatą, gdy innym szło to bez problemu. Gdy udało mi się pokonać natarczywy głód wstałem i ruszyłem do Wielkiego Domu. Miałem tam iść razem z Annabeth i Juliusem.
Na moje nieszczęście ta druga osoba, ten natarczywy chwast wyrósł tuż przede mną.
-Ej, słuchaj, Percy…-zaczął
-Hm..?
-…mógłbyś to dać Annabeth?- po czym podsunął mi malutka paczuszkę, z… serduszkiem?! Aż się we mnie zagotowało. Julius podlizuje się wszystkim drużynowym, Chejronowi i jeszcze robi takie coś? No cóż, chciałem od razu rozwalić mu łeb mieczem, ale niestety nie byłoby to bardzo dyplomatyczne wyjście.
-Nie mam zamiaru być posłańcem…-warknąłem i chyba właśnie wtedy obudziłem prawdziwe oblicze Juliusa.
-Hm.. nie to nie! A tam było napisane ,,Od Percy`ego” (taaa… jasne, bo mu uwierzę!). Zresztą ty to się pewnie boisz… No cóż.. twoja strata. Ja zdobędę ją pierwszy!
Teraz to na serio się wkurzyłem. Przyznam, czasem traktuję wspólne rzeczy w szkole jak swoje własne… ale Annabeth to dziewczyna. Nie jestem w dziedzinie związków ekspertem, ale wydaje mi
się, że ,,zdobywanie” kogoś jest mocno nie teges.
-Nie zamierzam jej zdobywać bo ona nie jest rzeczą…-warknąłem i ruszyłem z Juliusem na karku do Chejrona.
***
Do centaura pierwsza doszła Annabeth, który od razu zaczął nas wprowadzać:
-Słuchajcie wasza misja jest tajna, nikt nie może o niej wiedzieć. Musicie odbyć podróż do Europy..
-Po co?- zapytała Annabeth, która jak zwykle dba o szczegóły…
-We trójkę?- zapytał Julius, drugi ciekawski po Annabeth
-Tak daleko…?!-powiedziałem ja, co nie było bardzo inteligentne.
-Żeby odnaleźć tam Trójząb Posejdona. Tak Juliusie, i tak Percy.
-Trójząb?- zapytałem rozgoryczony odpowiedzią na dwa ostatnie pytania.
-Posejdon nie wie, kto to zrobił, ale żąda tego, aby mu go zwrócono. Przebywał wtedy w Europie..- rzekł Chejron.
-A przepowiednia?- chyba tym razem mi się upiekło i zadałem inteligentne pytanie, bo napotkałem na sobie wzrok Annabeth, w którym widać było uznanie.
-Ach tak… Przepowiednia.. A więc:
(Wybaczcie, rymów dobrych nie miałam :<)
Do Europy trójka i ktoś czwarty się wybierze…
Czy mała, czy wielka, pozostawiam waszej wierze.
Przejść Wam będzie dane przez ciężkie życie,
Sprawy ważne, sprawy błahe, kłótnie i dobicie.
Nie wolno Wam z trasy wyznaczonej pod żadnym pozorem zbaczać,
Bo Pan Mórz nie ma w zwyczaju tak łatwo przebaczać.
Przyjaciel, rzecz ważna, strzec jej trzeba,
Bo już niejeden w egoizmie dumę swą pogrzebał.
Z tarczą lub na tarczy powrócicie w trójkę,
Jeden bowiem musi zostać za przepustkę.
Gdy do wszystkich mniej więcej te słowa dotarły Juliusz się odezwał:
-Rozumiem. Mamy iść do Europy, znaleźć Trójząb i wrócić tak?
-Dokładnie.-odrzekł Chejron, a Annabeth się wtrąciła:
-W czym pewnie pomoże nam czwarta osoba, która potem pewnie się za nas poświęci byśmy mogli spokojnie wrócić.
Chejron spojrzał z lekkim uśmiechem.
-Kiedy…. Wyruszamy?- zapytałem
-Co do tego… Powiem drużynowym, żeby w wolnym czasie uczyli was wszystkiego, co powinniście umieć. Będą was w tym szkolić, na przykład władania mieczem, sztyletem, strzelaniem z łuku lub
kuszy..
-Czyli nauka wszystkiego?- dokończyłem
-Tak, właśnie tak. A teraz już zmykajcie dzieciaki. I pamiętajcie, nie mówcie nikomu! Nie chciałbym niepotrzebnego rozgłosu.
-Jasne..- mruknęliśmy i ruszyliśmy w stronę drzwi.
Julius i Annabeth pewnie poszli się ,,uczyć”, a ja ruszyłem w stronę jeziora, żeby jakoś odreagować to, czego się dowiedziałem o misji i pomyśleć nad słowami przepowiedni.
,,Do Europy trójka i ktoś czwarty się wybierze’’ , rozumiem mamy wybrać się w czwórkę gdzieś do Europy i znaleźć Trójząb.
,, Nie wolno Wam z trasy wyznaczonej pod żadnym pozorem zbaczać,
Bo Pan Mórz nie ma w zwyczaju tak łatwo przebaczać’’. Te wersy mnie niepokoiły. Znaczy, wiem, że mój tato rzadko ze mną rozmawia, jest bogiem i w ogóle, ale chyba nie będzie tak zły, żeby mnie spopielić, nie?
A reszta pozostała dla mnie tajemnicą. Annabeth zapewne od razu by odgadła większość, ale nie chciałem iść teraz do niej po rady.

.

ROZDZIAŁ III cz.1
Mam nadzieję, że Wam się spodoba :].

Przez cztery dni ciągle pobieraliśmy dodatkowe nauki. Zwalniano nas nawet z bitw o sztandar, co mnie zadziwiło w takim stopniu, że dziś postanowiłem nie dać ciała…
Nawet nieźle mi szło strzelanie z kuszy, ale jak się zagapiłem to strzeliłem chyba na drugi koniec lasu…
-No, Percy, to tak dla rozgrzewki poleć teraz po tą strzałę.-zachichotał George Preought (czyt. Prołt)
-Śmiej się, śmiej..- mruknąłem i poleciałem w kierunku, w którym poleciała strzała.
Zagłębiałem się coraz bardziej w las aż w końcu doszedłem do wniosku, że idę wzdłuż jeziora. Tak więc by się nie przedzierać przez chaszcze zacząłem iść wzdłuż plaży. Po chwili znalazłem zgubę i mocno zacisnąłem na niej rękę. Następnie popędziłem w kierunku George`a.
-Brawo Percy! Zakończyłeś dodatkowy trening!
-A ta strzała? Po kiego po nią biegłem…
-Sam nie wiem. To ubaw patrzeć na kogoś, kto ocalił świat i lata za strzałą jak jakiś kretyn!
-Kretynem to zaraz będziesz ty, ty…!- ale nie zdążyłem dokończyć, ponieważ Julius mnie zawołał. Pobiegłem do Wielkiego Domu, gdzie czekał już Chejron, Julius i Annabeth.
-A więc, herosi. Teraz odbędzie się bitwa o sztandar. Wy w tym czasie szybko czmychniecie z obozu i ruszycie.
-No, dobra. A ta czwarte osoba to..?- zapytała Annabeth
Chejron dał jakiś znak ręką… szafie z książkami? Nagle zza tej szafy wyszedł Nico!
-Nico będzie was prowadził.- oznajmił centaur
-Hej, Percy. Hej Annabeth… Hej…
-..Julius.- dokończył Julius
-No, hej.- odpowiedziałem.
Dostaliśmy od Chejrona cztery plecaki. W każdym był termos z nektarem, paczka ciasteczek z ambrozji, mapa Europy oraz Ameryki, 100 dolarów i 10 złotych drachm.
-No, całkiem solidne wyposażenie. –stwierdziłem, a Annabeth zgromiła mnie wzrokiem.
Gdy wyruszyliśmy zauważyłem kilka zmian w Nicu. Wydoroślał i urósł, jego włosy również się przedłużyły. Na palcach chłopaka zagościły nowe pierścionki z czaszkami, a na szyi jeden srebrny naszyjnik. Miał na sobie szare, potargane na kolanach spodnie, rozciągnięty czarny podkoszulek z czaszką i napisem: ,,Death In Sea” oraz skórzaną, czarną kurtkę z licznymi kieszeniami.
By nie słuchać mdłych opowiadań Luliusa dogoniłem Nica i zagadnąłem:
-Jak Ci idzie życie w Podziemiu?- ostatnie słowo wypowiedziałem ciszej.
-No, jakoś leci. Strasznie jest tam nudno…
-No to się przygotuj na dawkę adrenalin.
-A czemuż to?
-A dlatego, że zawsze jak mnie wysyłają na misję to wrażeń mi nie brakuje.
-Ach, no tak. Słyszałem, że podobno Morze Potworów się przemieściło.
I tu stop. Właśnie taśma z wydarzeniami w przyśpieszonym tempie przewinęła mi się przed oczami. Złote Runo, wyspa Polifema i… wyspa Madame Kirke.
-Już nie wiem co gorsze.- mruknąłem.
-Ale co?- zapytał zdziwiony syn Hadesa
-Ostatnio, jak tam byłem, to doświadczyłem bliskich kontaktów z takim jednym cyklopem i… ziemią..
-Wywróciłeś się?- zadrwił Nico
-Byłeś kiedyś świnką morską?- zapytałem zdenerwowany.
-Nie..?
-To nie komentuj.- tutaj chyba wreszcie zrozumiał o co mi chodzi, bo zrobił wielkie oczy i stłumił śmiech.
-Em…? Percy, Nico?- powiedziała nagle Annabeth
-Hm..?- spytaliśmy równo wyrwani z kontekstu.
-Gdzie teraz?
Spojrzeliśmy przed siebie i okazało się, że stoimy przed skrzyżowaniem.
-Yyy… W prawo.. nie.. lewo? A tak prosto!- rzekł szybko Nico i ruszył niepewnie przed siebie.
-I on ma być przewodnikiem?- zakpił Julius mówiąc cicho do Annabeth
-Słyszeliśmy!- odpowiedzieliśmy równo.
Cieszyło mnie to, że Nico przestał być taki skryty… A właśnie.
-Nico…- powiedziałem
-Hm..?
-Gdzie dokładnie idziemy?- odpowiedziałem i spojrzałem na wejście do kina, przed którym staliśmy.
Syn Hadesa miał zakłopotaną minę i uśmiechał się głupio.
-Pokaż mapę, ty ofiaro losu.- mruknęła żartobliwie Annabeth, podeszła do Nica i wyjęła mu mapę z rąk.

.

ROZDZIAŁ III cz.2

Odkąd Annabeth zaczęła nas prowadzić jedynym problemem było odciąganie jej od sklepów.. Tego nigdy nie zrozumiem, jak można latać po sklepach z pękiem toreb i piszczeć: ,,Muszę mieć to
i tamto..!’’
-Będziemy przemierzać Morze Potworów? Proszę nie…- mruczałem pod nosem, gdy nagle za mną rozległ się głos Juliusa:
-Jasne, że tak! A co, już nie lubisz świnek morskich?
Zgromiłem go wzrokiem za wspomnienie o tym drobnym… incydencie, ale niezbyt dobrze mi to wyszło. Przeniosłem więc wzrok na Annabeth, która zrobiła przepraszającą minę. Och, dziękuję,
moje przygody to niby książka tak?!*
***
Gdy w końcu się zatrzymaliśmy konałem ze zmęczenia. (Annabeth jeśli chce to chodzi jak mała wyścigówka…) Byliśmy na plaży przed pomostem. Był stary, kilka desek miał urwanych, a z boków porośnięty był glonami, do niego przyczepiono trzy łodzie.
-No, to którą wybieracie? –odezwał się nagle Nico
-Że my niby mamy tym pływać? –burknął Julius
-Na to wygląda… -odpowiedziałem i czekałem na słowa Annabeth, która jak zwykle miała coś mądrego do powiedzenia.
-Weźmy tą największą, wygląda najbezpieczniej. Em… Percy…?
-Co?-
Annabeth przewróciła oczami:
-Ty na serio masz plankton zamiast mózgu… Rusz jakoś tę łódź i płyńmy do Europy..
-A… gdzie to jest?
Dziewczyna pomyślała chwilę, spojrzała na mapę i pokazała ręką wyznaczony kierunek.
-Okey.- podszedłem do łodzi i skupiłem na niej swoje myśli. Po chwili liny zostały rozplątane a łódź kołysała się spokojnie na falach.
Gdy każdy już wgramolił się do łodzi wsiadłem i ja, każąc prądom morskim zanieść nas jak najszybciej w kierunku Europy..

.
Od autorki:(że mnie :])
*-Percy, cicho siedź i nie marudź i rób swoje, zanim do ciebie dotrze, że to co powiedziałeś to prawda!
**-Wybaczcie, jeśli są powtórzenia i błędy.
Staram się wtapiać w myśli postaci, jednak jak mi nie wychodzi, to też wybaczcie