Opowieść Chrisa

Akcja tego opowiadania zaczyna się 2 tygodnie przed Ostatnim Olimpijczykiem.

.

Część1

Mój dom się wali, czyli standardowy początek niestandardowej historii

Stałem na skale. Wpatrywałem się w jakieś ruiny. Właśnie wstawał krwawy świt. Niebo było czerwone. Miałem na sobie powiewający płaszcz. Czułem mściwą satysfakcję.

-Wstawaj Christinko- Zawołała Lola. Głośno jęknąłem. Nie nazywam się Christinka tylko Christopher. Jestem bardzo blady i chudy. Mam czarne, potargane włosy. Najdziwniejsze są moje oczy. Raz takie, raz takie. Zmieniają kolory, w zależności od humoru. Jestem dziwny. Mieszkam w sierocińcu. Starych nie znam. Lola też jest sierotą, jej mottem życiowym jest kopanie mi tyłka na każdym kroku. I dosłownie i w przenośni.

-Witaj Lolu, piękny dziś dzionek, co nie? Klasówka z biologii…- Lola była dyslektyczką, a ja klasowym kujonkiem. Tylko, że w ogóle się nie uczyłem. Ludzie nazywali mnie chodzącą Wikipedią. Nie lubiłem szkoły, ale dziś będę mógł podziwiać niezadowolone twarze durniów z mojej ,,cudownej’’ klasy. Byłem przez nią prześladowany. Głowa w kiblu to dla mnie normalka. Nienawidzę wszystkich ludzi jakich znam. I dorośli (nauczyciele, panie z sierocińca itp.), i dzieci zamieniają moje życie w koszmar. Wyskoczyłem z łóżka z uśmiechem na twarzy. Kocham klasówki. Nauczyciele są zmuszeni stawiać mi dobre stopnie. Moje oczy lśniły na zielono. Znak tego, że jestem w wyśmienitym humorze. Szybko się jednak opanowałem i zmieniłem ich kolor na brązowy. To mój oficjalny kolor. Jest w miarę uniwersalny. No wiecie i tak mają mnie za dziwaka, ale dziwak, któremu zmienia się kolor oczu? Tak więc w podskokach pobiegłem do szkoły. Biologia byłą druga. Pani Solar rozdała testy. Rzuciłem jej kpiące spojrzenie. Wszystko (jak dla mnie) było banalne. Napisałem w 15 minut.

-Nie masz ściągi? Nie ściągałeś?- Wypytywała nauczycielka. Pokręciłem głową.

-Jestem zmuszona postawić Ci 6, ale następnym razem nie będzie tak łatwo.- Uśmiechnąłem się szeroko. Na przerwie oczywiście zostałem pozbawiony kasy, którą wzięłam na coś do jedzenia. Na następnych lekcjach spałem. Przecież i tak wszystko umiem. Po lekcjach przy kibelku oczywiście czekała na mnie Lola i jej paczka.

-Siemka, byle nie za długo. Spieszę się.- Rzuciłem. Takie komentarze ich wkurzają. Dałem się zawlec to kabiny. To już od dawna nie robiło na mnie wrażenia. Nałykałem się trochę wody z kibla.

-Smakowało?

-I to jak, chcesz trochę? Zapraszam.- Oparłem. Twarze prześladowców poczerwieniały.

-Wiesz, poprosiłam panią Unter, żeby zapisała nas na basen.- Powiedziała Lola.

-Co? I mnie też?- Uśmiechnęła się kpiąco. O nie. Nienawidzę wody! Jest taka, taka… mokra. Prrr… Niezadowolony wróciłem do sierocińca. Tam faktycznie czekała na mnie torba z basenem. Lola także po chwili wróciła i wzięła swoją torbę. Pani od sprzątania nas zawiozła. W szatni gramoliłem się najbardziej jak się da, ale w końcu musiałem wyjść. Nasz pan instruktor był okropnym człowiekiem. Zobaczyłem to gdy dowiedziałem się, że mam przepłynąć 5 basenów krowlem za spóźnienie. Ludzie już pływali. Nic mnie nie zmusi do wskoczenia do tej lodowatej otchłani. Niestety myliłem się i już po chwili wylądowałem w wodzie. Czułem jak moja własna krew zamienia się w lód. Nie umiałem pływać i już po chwili zacząłem się topić. Pan instruktor dał mi rękawki. Zasapany przepłynąłem pół basenu.

-No dalej Christopher, dalej.- Ponaglał instruktor. Nie miałem siły. Po 45 minutach w końcu skończyła się ta tortura. Z uciechą pobiegłem to szatni. Do domu wróciłem wycieńczony. Ległem na łóżku, gdy usłyszałem wrzaski. Sierociniec się zatrząsł. Co się dzieje? Zaniepokojony zsunąłem się z łóżka. Nagle część sufitu się zawaliła. Ujrzałem głowę wielkiego potwora. Czułem panikę. Spanikowani ludzie często robię bardzo głupie rzeczy. Ja też. Wskoczyłem pod łóżko w walącym się domu. Ale ze mnie idiota. Już miałem wyjść, gdy reszta domu się zawaliła. Na łóżko i na mnie spadały tony gruzu. Przygniotły mi nogę. Wrzasnąłem i osłoniłem rękami resztę ciała. Zamknąłem oczy oczekując ciężaru, który miał mnie zabić. Nic się nie stało. Zobaczyłem, że w jakiś sposób gruz zatrzymał się nade mną. Z wielkim trudem odkopałem nogę i pomału wyczołgałem się spod gruzów. Wielki potwór akurat trzymał przerażoną Lolę. Na myśl o tym począłem mściwą satysfakcję. Pomału, mimo przerażającego bólu w nodze podniosłem się. Nagle poczułem mocne uderzenie w głowę. Usunąłem się na kolana i straciłem przytomność.

.

Od autora: W tej roli umieściłam chłopaka, gdyż nie wyobrażam sobie Chrisa jako dziewczyny. Sorry, że opowiadanie jest takie krótkie, ale to dopiero początek. Mam nadzieję, że wam się podobało. Postaram się by to opowiadanie także było oryginalne i nietypowe. A tak przy okazji jestem ciekawa co sądzicie o pochodzeniu itp. Chrisa. Ciekawe czy ktoś strzeli.