Lucy

Nie widziałem Anabeth od końca wakacji dlatego zdziwiłem się kiedy weszła do mojego pokoju.

Ale to nie była ta sama Anabeth. Była dziwnie gruba.

-Cześć Percy

-Anabeth co ci się stało?! – powiedziałem nawet nie odpowiadając na jej powitanie.

-Nie wiem jak ci to powiedzieć…

-CO!?

-Percy będziesz ojcem… – wyszeptała – za niecałe dwa miesiące.

Zatkało mnie.

– Jak …– wyszeptałem

Anabeth milczała. Wstałem. Cofnęła się a z jej oczu widać było, że się bała.

– Jedziemy na obóz – wyksztusiłem.

Przytaknęła. Po kilku minutach byliśmy na miejscu. Chejron grał w pokera z Panem D. Przerwał grę i podniósł wzrok znad tali kart.

– Witajcie!… – zawołał ale umilkł kiedy zobaczył Anabeth.

– Chejronie za dwa miesiące będę mieć dziecko. – powiedziała.

– O NIE! – zawołał Pan D. – kolejny bachor na tym obozie. NIEEEEE!!!

–  Anabeth masz dopiero szesnaście lat! – zawołał centaur – NIE POWINNAŚ!!

– Wiem – szepnęła.

– WIESZ?! Co z tego, że WIESZ!? – grzmiał dalej Chejron, który już zdążył się nakręcić – WIESZ!? WIESZ!?

Przytuliłem Anabeth i pobiegliśmy do jej domku. Przez całą drogę płakała, a ja gładziłem ją po głowie. Przy pawilonie jadalnym zastaliśmy Rachel. Stała nieruchomo. Nagle odwróciła się

– Percy miałam wizję to nie za dwa miesiące, to już!

W tej chwili Anabetch zgięła się wpół  krzycząc z bólu. Rozległ się głos należący do… Hery.

– Anabeth Chase! Nareszcie się odegram! A teraz zobaczymy jak rodzi się dziecko morza i umysłu!

Fajnie. Właśnie Rachel zaczęła coś nawijać tym swoim głosem wyroczni o poświęceniu się bliskiej mi osoby, Anabeth krzyczała z bólu, a na dobitkę ze wszystkich stron zalewały nas fale. Jak miło bogini małżeństwa i Wyrocznia Delficka potrafią zepsuć dzień!  Nagle między falami pojawiła się mała dziewczynka z włoskami jak Anabeth ale jej szeroko otwarte rozumne oczy były zielone jak moje. I wtedy wszystko się skończyło, fale zniknęły. Anabeth leżała martwa na ziemi. Dziecko miało na imię Lucy.