Braterstwo krwi (10)

Annabeth, Apu i ja weszliśmy do jaskini, w której mieszkała Rachel. Wiem, to może się wydawać dziwne, że dziewczyna przyzwyczajona do luksusów mieszka w jaskini, ale to nie była zwykła jaskinia. Bo czy widzieliście kiedyś może jaskinię z łóżkiem wodnym i kinem domowym? Właściwie przypominała raczej wnętrze wieży, takiej jak w opowieściach o księżniczkach więzionych przez smoki/trolle/złego króla (niepotrzebne skreślić). Nasza wyrocznia miała więc tu całkiem przyzwoite warunki. Zastaliśmy ją przy sztalugach. Właśnie malowała coś, co wydawało mi się dziwnie znajome. Nieco przerażający widok na czarnym tle, błękitna twarz, rozbity zegar i medalion hipnotyzera.

– Cześć, Rachel – przywitała się Annabeth.

– Czeeść – powiedziała, nie przerywając malowania wyrocznia.

– Co to będzie? – zapytał Apu.

– Tak właściwie, to nie mam pojęcia. Widziałam ten obraz we śnie i staram się go odwzorować.

– A kojarzysz może takiego malarza jak Vartan Malakian? – zapytałem.

– Coś o nim słyszałam – odpowiedziała, odkładając pędzle i spoglądając na nas. – A co?

W odpowiedzi uniosłem koszulkę Obozu Herosów, pod którą nosiłem jeszcze jedną – T-shirt jednego z moich ulubionych zespołów – System of a Down, przedstawiający okładkę albumu „Hypnotize”. Rachel spojrzała na koszulkę, potem na malowidło, następnie znów na mnie.

– Niech to szlag! – krzyknęła, biorąc pędzel i łamiąc go na pół. – Znowu!

– Uspokój się! – zawołała Annabeth, powstrzymując ją przed zniszczeniem czegoś. – Co się stało!

– Czy jako wyrocznia nie mogę już malować jak kiedyś?! – Rachel kopnęła w stołek, na którym stał kubek z wodą i pędzlami. – Dawniej malowałam to co widziałam we śnie, a teraz? Widzę tylko to, co już istnieje!

Annabeth powiedziała mi i Apu, żebyśmy na chwilę wyszli. Siedzieliśmy przed wejściem do jaskini jakieś 10 minut, w końcu jednak mojej siostrze udało się uspokoić Rachel, bo gdy wyszły do nas, nie wyglądała na zdenerwowaną.

– Przepraszam was – westchnęła. – Potrzebujecie przepowiedni?

– Zgadza się – odrzekłem. – Annabeth, mogłabyś…?

– A, tak, jasne – gdy ktoś otrzymuje przepowiednię, w pobliżu nie powinno być innych osób. Ponieważ jednak misja należała zarówno do mnie, jak i do Apu, mogliśmy zostać obaj. Annabeth udała się w stronę obozu.

Z ust, nosa i uszu Rachel uniósł się zielony dym, który uformował się w węże. Już mnie nawet nie zdziwiło, że jej powielony głos mówił po polsku.

– Jam jest duch Delf, głos Fojbosa Apolla, zabójcy potężnego Pytona. Podejdź, poszukujący, i pytaj.

Miałem wielką ochotę zadać pytanie w stylu „Co jest na obiad” i wiedziałem, że Apu ma podobny pomysł. Jednak wiedziałem, co powinienem powiedzieć.

– Jakie jest nasze przeznaczenie?

Węże z ust Rachel zmieniły kształt. Uformowały się w kształt czterech mężczyzn. Rozpoznałem ich bez problemu – James Hetfield, Kirk Hammett, Robert Trujillo i Lars Ulrich – Metallica. Stali tak, jak na koncercie – James z przodu, po bokach Kirk i Robert, z tyłu Lars. Ale nie mieli instrumentów. Po chwili zielonkawy James przemówił głosem trzech Rachel:

Sześcioro herosów morze przepłynie

By prawdę odnaleźć w miejscu przeciętym przez róży linię

Ból z ukrycia zostanie zadany

Zew Apolla uratowany

Rany zostaną pogłębione

Serce i rozum wzmocnione

Zmiany nastąpią między herosami

Powrócą, lecz już nigdy tacy sami

Muzycy z powrotem zmienili się w węże, które powróciły do ciała naszej koleżanki. Rachel zamknęła oczy i upadła. Apu złapał ją tuż nad ziemią.

– Echhh… – powoli odzyskiwała przytomność. – Tak jak zawsze. Powinnam się przyzwyczaić.

– Przynajmniej nie było tak strasznie – powiedziałem. – Mówiłaś kiedyś po polsku?

– Nie… chyba nigdy.

– Zła odpowiedź – uśmiechnął się Apu. Pomógł jej wejść do jaskini, gdzie opadła na łóżko. Po chwili spała. Wyszliśmy po cichu i wróciliśmy do obozu.

***

– I co? – zapytał Chejron, gdy wróciliśmy do Wielkiego Domu. Przetłumaczyliśmy przepowiednię na angielski. Centaur zamyślił się.

– A więc wyruszacie jutro rano – rzekł w końcu. – Gdy was nie było, uzgodniliśmy, że do Francji popłyniecie statkiem. Samolotem byłoby niebezpiecznie, szczególnie teraz.

– A co to będzie za statek? – zapytał Apu.

– Szczerze mówiąc, to nie mam pojęcia. Percy mówił, że jego ojciec coś załatwi. A teraz idźcie się spakować.

– Chejronie – powiedziałem. – Jest jeszcze jedna sprawa.

– Słucham cię, dziecko.

– Bo wiem, że zbliża się Dzień Niepodległości, i chcielibyśmy z tej okazji zagrać koncert, tu na Obozie.

– Jeżeli odpowiednio wcześnie wrócicie z misji, to ja nie miałbym nic przeciwko. Ale nie do mnie należy decyzja, tylko do Pana D., to on tutaj rządzi. Poza tym, jak chcielibyście to zorganizować, skoro was tu nie będzie?

– Ja już wiem, kto się tym zajmie – powiedziałem.

***

Apu wrócił do domku, żeby przygotować się do wyprawy, a ja poszedłem porozmawiać z dyrektorem Obozu. Pan D. przechadzał się właśnie po polach truskawek. Tam gdzie przechodził, krzaki ożywały. Liście stawały się wielkie jak płyty CD, a owoce rozmiarem dorównywały pomidorom. Właśnie miałem zerwać jedną z truskawek, gdy usłyszałem:

– Nawet o tym nie myśl! – zawołał Dionizos.

– Nawet się pan nie odwrócił! – odpowiedziałem. Postanowiłem, że do boga będę mówił po polsku.

– Ty mi tu nie pyskuj! – Pan D. odwrócił się do mnie i wycelował we mnie palec. Na szczęście nic się nie stało, mógł mnie przecież zamienić w wiewiórkę, czy coś. – W ogóle skąd się urwałeś, że mówisz do mnie w tym dziwnym języku?!

– Z Polski – odpowiedziałem spokojnie.

– Z Polski? – z Dionizosa cały gniew jakby uleciał. Spojrzał na mnie przepraszająco. – Wybacz mi, nie poznałem. Chciałeś o coś zapytać?

– Chcielibyśmy na Dzień Niepodległości zagrać koncert – odrzekłem, zaskoczony tą nagłą zmianą.

-Tak, jasne, nie ma problemu. – powiedział Pan D. speszonym głosem. – Tylko nie mów nikomu, że jestem dla ciebie miły!

– Oczywiście, panie dyrektorze – powiedziałem, wracając do domku nr 6, zastanawiając się nad dziwnym zachowaniem boga wina.

***

Po drodze do domku spotkałem Larsa. Nie był zadowolony z tego, że nie zabieramy go na misję. Próbowałem mu wyjaśnić, że gdziekolwiek poza obozem Hera będzie próbowała go zgnieść, a potwory wyczuwałyby go na wiele kilometrów. Tak naprawdę nie chciałem, żeby z nami jechał, bo wiedziałem, że synowie Zeusa i duńscy perkusiści uwielbiają się rządzić. Po około pół godziny zdołał się jednak uspokoić.

– Słuchaj, jak tak bardzo chcesz dostać misję, to ja ci ją przydzielam tutaj – powiedziałem stanowczym głosem. – Pan D. się zgodził, żebyśmy zagrali koncert na Dzień Niepodległości. I ty masz się tym zająć. Pogadaj z ludźmi od Hermesa, żeby skołowali jakiś sprzęt, z Hefajstosami, żeby zbudowali scenę i przygotowali fajerwerki. Masz się postarać, żeby wszystko było zaje*. Od teraz ty tym rządzisz – na słowo „rządzić” Larsowi od razu przeszedł zły humor.

– Niech będzie – odpowiedział po namyśle. – Tylko nie mamy drugiego gitarzysty.

– Weźmiemy Alana Lee z domku Apolla.

– Tego, co nic nie gada?

– Dokładnie.

Alan Lee był jedynym synem Apolla, który grał na gitarze. Bo widzicie, dzieciaki z domku nr 7 są: doskonałymi łucznikami, świetnymi medykami, wspaniałymi sportowcami, w dodatku wszyscy mają znakomity słuch. Jednak większość z nich (właściwie wszyscy poza Rosie i Alanem) byli sztywniakami, którzy słuchają poważnej muzyki i grają na instrumentach typu skrzypce i obój, a jak słyszą słowo „opera” lub „filharmonia” dostają napadu głupawki. Alan był zupełnie odmienny. Ubierał się niedbale, na zmechaconej koszulce obozowej nosił starą flanelową koszulę, był wysoki i chudy, miał długie blond włosy i niebieskie oczy. Zawsze miał ten sam, ponury wyraz twarzy. Przypominał młodego Kurta Cobaina. Nigdy nie słyszałem, żeby cokolwiek powiedział, podobnie nigdy nie widziałem, żeby jakaś dziewczyna (poza jego siostrami) nie obejrzała się za nim. Na gitarze grał jednak tak, że ten, co patrzył, dostawał epilepsji. Gdy się go kiedyś zapytałem, czy zagra z nami w zespole, skinął tylko głową.

– W porządku – powiedział Lars, zacierając ręce. Ustaliliśmy repertuar i każdy z nas udał się w swoją stronę.

***

Sądzicie pewnie, że przed misją powinniśmy się wyspać? Błąd. Misja misją, a wcześniejsze plany swoją drogą. Jakieś pół godziny po ciszy nocnej pożyczyłem od Annabeth czapkę-niewidkę i poszedłem po Apu, skąd niewidzialni udaliśmy się do domku Hermesa, gdzie Travis i Connor Hoodowie zaprosili nas na pokera. Oprócz nas przyszli również Lars, Polluks z domku Dionizosa, jeden z Kamikadze i jakiś latynos od Hefajstosa. Większość osób nie może rozróżnić braci Hood, lecz ja nie miałem z tym problemu. Dlaczego? Mianowicie Travis (wyższy) był wobec mnie i Apu bardzo przyjazny, natomiast Connor (niższy) co chwilę spoglądał na mnie, jakbym mu babcię zabił. Mimo, że dawno nie grałem w pokera, razem z Apu ograliśmy wszystkich niemal do zera, łącznie z Larsem, który oczywiście nie był z tego zadowolony. Obiecaliśmy mu jednak, że w Paryżu kupimy mu nowe pałki, więc się zamknął.

Kiedy gdzieś o czwartej nad ranem wróciłem do domku, padłem od razu na łóżko. Śniło mi się, że jestem gdzieś na brzegu jakiegoś długiego jeziora. Dookoła ciągnęły się górskie szczyty, zarośnięte zielonymi łąkami. Był to piękny widok, lecz wyczuwałem w tym coś tajemniczego. Poza tym, ta okolica wydała mi się dziwnie znajoma… Nagle wody jeziora wzburzyły się i wynurzyła się z nich głowa potwora. Przypominała ona trochę węża, trochę jakiegoś smoka. Poza tym, była ogromna. Sam pysk miał długość około trzech metrów. Nagle potwór ryknął tak, że obudziłem się w swoim łóżku, zlany potem.

– Zbieraj się – powiedziała Annabeth. – Za chwilę wyruszamy.