Percy Jackson i Synowie Olimpu (2)

– Synami Olimpu? – zapytałem, nie mając zielonego pojęcia kim są ci „Synowie Olimpu”.

– Co mamy ci streścić naszą historię?? – odpowiedział pytaniem na pytanie jeden z mężczyzn.

Natomiast drugi spojrzał na pierwszego, popukał się w czoło i powiedział:

– Synami Olimpu, czyli powstaliśmy ze skał, z których zbudowany jest Olimp. Rozumiecie? – zapytał nas z ironią w głosie.

Spojrzałem na uzbrojonych facetów i obliczyłem szybko nasze szanse. Jeden z łukiem będzie w nas strzelał, a niechby drugi rzucił na nas siatkę? Raczej nie będzie happy endu. Ale co nam zostało.

Rzuciłem się do walki, a Annabeth włożyła swoją „magiczną czapeczkę” i stała się niewidzialna. Znając jej strategię zaszła ich od tyłu.

Zacząłem atakować tego z mieczem. Kiedy już miałem wytrącić mu broń z ręki coś innego przeciągnęło moją uwagę, mianowicie latająca siatka, która zaplątała swojego właściciela. Wiedziałem, że to Annabeth, ale jednak wyglądało to niesamowicie. Mężczyzna z mieczem wyczuł, że nie jestem przygotowany na atak, więc przygwoździł mnie z zaskoczenia do podłogi. Kiedy miał pchnąć ostrze w moją klatkę piersiową, zauważyłem otwór w jego plecach. Szybko podniosłem miecz i zza jego pleców uderzyłem. Zrobiłem gwałtowny unik, a on zamienił się w kupkę popiołu, bezskutecznie wbijając broń w podłogę, gdzie przed sekundą byłem ja.

Niewidzialna córka Ateny zdziałała naprawdę wiele. Kiedy odwróciłem się gotowy jej pomóc, zastałem jednego wroga szczelinie zawiniętego w siatkę, a drugiego naszpikowanego swoimi własnymi strzałami. Zamienili się w dwie kupki popiołu gdy moja przyjaciółka zmaterializowała się przede mną.

– No, muszę przyznać, że nieźle sobie poradziłaś. – stwierdziłem.

Uśmiechnęła się.

– Wracamy do Obozu? – zapytałem.

– Jasne. –  odpowiedziała.

Ale kiedy już mieliśmy wyjść drzwi otworzyły się i do Sali Tronowej wpadł Posejdon. Mój tato rozejrzał się po Sali i zapytał:

– Czy paliliście ognisko?

Ze śmiechem opowiedzieliśmy mu co się stało.

– Że też wy macie takie parszywe szczęście do potworów! – pokręcił głową.

– Przyzwyczailiśmy się. – powiedziałem.

– Lepiej wracajcie do Obozu Herosów. – powiedział Posejdon.

– A kto to posprząta? – zapytała Annabeth.

Mój tata popatrzył na nią, jakby pierwszy raz słyszał o sprzątaniu. Pstryknął palcami i do Sali wpadła ogromna fala morskiej wody, pozbywając się wszystkich śmieci i naprawiając wszystko co zostało zniszczone.

– Dziękujemy. – popatrzyłem z uznaniem na tatę.

– Żaden problem. – mrugnął do mnie porozumiewawczo, pomachał Annabeth i odszedł.

– Chodźmy. – stwierdziła Annabeth.

Kiedy byliśmy już w Obozie zapytałem Annabeth:

– Myślisz, że za tydzień też tak będzie?

– Możliwe, Glonomóżdżku… – odpowiedziała tajemniczo.