Percy i kłopoty

Nie miły początek wakacji

Na obóz Herosów zawiozła mnie mama .Podjechała pod sosnę Thalii , gdzie nadal strzegąc Złotego Runa chrapał smok Peleus. Pożegnałem się z nią i jak zwykle powiedziałem, że postaram się, żeby mi się nic nie stało (tak naprawdę sam w to nie wierzyłem). I popędziłem w dół wzgórza ciesząc się, że znów zobaczę Obóz Herosów.

Postanowiłem , że najpierw zerknę do domku Posejdona,  a potem pójdę się przywitać z innymi obozowiczami. Rozpakowałem się i  pobiegłem do Wielkiego Domu. Na werandzie siedział Pan D. i Chejron grając w karty.

-Dzień dobry –powiedziałem.

-O, nasz mały Peter Johnson-powiedział Pan D.

-Percy Jackson proszę Pana- mruknąłem

-Jak wy tam młodzi mawiacie : mnie to wisi i powiewa –odpowiedział  Pan D.

-Chejronie, czy Annabeth już przyjechała?– spytałem, nie zważając na kpiny Pana D.

-Nie, postanowiła poczekać na naszą Nową Wyrocznię, powinny  już tu być – odezwał się Chejron

Zdziwiłem się, Ann nie przepadała za Rachel, choć odkąd Annabeth została moją dziewczyną, stosunki między nimi  poprawiły się nieco.

-Siema!– krzyknęły Rachel i Ann wyskakując za krzaków.

-Cześć –zaśmiałem się – jakaś nowa przepowiednia, Rachel?

-Nie kpij ze mnie – powiedziała i zaśmiała się

-To my się przejdziemy –mrugnąłem do Ann

-Ale…- Chejron chciał zaprotestować.

-Chejronie, daj im trochę czasu – powiedziała  Rachel.  Poczułem, że robię  się czerwony jak burak.

Pobiegliśmy do lasu i usiedliśmy przy strumieniu.

-Annabeth  – powiedziałem – czy Atena wie, że ze sobą chodzimy?

-Yy… no nie. A Posejdon wie? –zapytała.

– Nie chciałem mu mówić, bo, no wiesz,  Atena i Posejdon niezbyt się lubią?

-Musimy utrzymać nasz związek w tajemnicy…..- szepnęła.

-Wiem,  ale pół obozu już wie …nie wiem czy nawet  Chejron się nie dowiedział– powiedziałem i pocałowałem ją. Nagle poczułem, że ktoś nas obserwuje, rozejrzałem się i zobaczyłem siedzącą sowę.

-Chodźmy już – powiedziałem i pociągnąłem Annabeth w kierunku morza.

-Co się stało?

-Aaa… nic – mruknąłem.  Objęliśmy  się i moglibyśmy tak siedzieć w nieskończoność, gdyby nie dźwięk konchy wzywającej na kolację. Speszeni pobiegliśmy do swoich stołków. Po kolacji poszedłem do Domku Posejdona, położyłem się i zasnąłem. Śniła mi się Rachel, jakby mi coś mówiła,  stojąc nad strumykiem, przy którym się umówiłem z Ann na ten wieczór.  Obudziłem się.  Leżałem na swoim łóżku w Domku Posejdona, nade mną wisiał róg Minotaura. Niewiele myśląc wstałem i pobiegłem nad strumyk.

W umówione miejsce za pięć minut powinna przyjść Ann, w tym czasie powinienem zdążyć porozmawiać z Rachel (tak naprawdę nie wiedziałem o czym).

-Cześć –krzyknąłem do Rachel.

-Hej – odpowiedziała.

-Co chciałaś? – zapytałem.

-Ach… porozmawiać,  strasznie długo się nie widzieliśmy …czy to prawda, że Annabeth jest twoją dziewczyną?

-Y… tak, skąd wiesz? – to było bardzo dziwne, skąd Rachel mogła to wiedzieć?

-Ach… nieważne.  Słuchaj,  chciałam ci coś powiedzieć – szepnęła mi do ucha  – że niedługo mogę znów wyruszyć na misję.

Z perspektywy patrzącego wyglądało to tak, jakbyśmy się całowali. Nagle usłyszałem, jak ktoś płacze.

-Słuchaj to pa! Dzięki za informację,  ja mam teraz… –przerwałem, bo usłyszałem, jak ktoś się oddala – spotkanie z Ann.

Nagle Rachel zgięła się wpół i zaczęła mówić nieswoim głosem, a wokół niej zrobiła się zielona mgiełka :

Podjąć Herosów czterech musi wyzwanie

inaczej bliska tobie osoba się z tobą rozstanie

Gdy już wojna rozpęta się morza i głowy

to nie będzie już odmowy !

Nie wkurzaj bogów , nie lataj samolotami

yyyy…….

-Co się stało Rachel? Dlaczego przerwałaś przepowiednię?

-Ja… ja… nie wiem… – jęknęła i pobiegła do Wielkiego Domu.

-Chyba nie będzie  dzisiaj mojego spotkania z Annabeth – powiedziałem do siebie po pół godzinnym na nią oczekiwaniu. Wstałem i poszedłem do domku Ateny zapytać się, co się stało i opowiedzieć o przepowiedni.  Kiedy podszedłem do drzwi i zapukałem, ci z domku Ateny zaczęli mnie obrzucać pomidorami, wrzeszcząc:

– Gdzie jest Annabeth?!

-Co?!- wrzasnąłem nic z tego nie rozumiejąc, gdy  nagle przypomniał mi się drugi wers przepowiedni:

„inaczej bliska osoba się z tobą rozstanie „

Przypomniało mi się też, jak Rachel szepnęła mi coś do ucha . Nie zważając na pomidory, pobiegłem do Wielkiego Domu (na szczęście Pana D. nie było).

-Chejronie,  moja …yy… Annabeth zniknęła –powiedziałem.

-Twoja dziewczyna? –  zapytał Chejron.  Zatkało mnie.  Skąd on mógł to wiedzieć?!

-Wiem.  I co nadal się nie znalazła? – ciągnął –Pewnie jest u siebie w domku.

-Yyy…  nie, byłem u  niej w domku,  znaczy pod yyy… jej domkiem.  Nie ma jej tam,  jej rodzeństwo obrzuciło mnie pomidorami- jęknąłem.

-Co?! Musimy zacząć jej szukać! –krzyknął Chejron.

-Nie! –krzyknąłem.  Chejron  spojrzał na mnie z ukosa.

-Znaczy Rachel miała przepowiednię – i opowiedziałem mu wszystko.

-Muszę  to omówić z Dionizosem.  Jutro, być może później, wyruszycie na  misję . (Teraz bogowie się na pewno dowiedzą).

-Ale nie wiemy,  co mamy robić i w ogóle… –powiedziałem.

-Dowiesz się później – powiedział dość ostro Chejron.

-Co?- krzyknąłem.

-Koniec dyskusji! Idź, porozmawiaj z przyjaciółmi albo… no, nie wiem, przygotuj się do bitwy o sztandar. – powiedział. – No, już zmykaj !

Zawlokłem się do domku Posejdona, położyłem się na łóżku  i jakoś nie mogłem  zasnąć.  Jutro miała się rozpocząć bitwa o sztandar. W końcu zasnąłem. Nagle do domku wpadł…….