Inna niż wszyscy (2)

-O, obudziłaś się wreszcie.

Otworzyłam powoli powieki. Widziałam wszystko podwójnie. Nade mną stała jakaś dziewczyna z jasnymi, kręconymi włosami, która karmiła mnie czymś, co wyglądało jak  budyń, ale z pewnością budyniem nie było. Smakowało mi to jak ciasteczka z kawałkami czekolady, które jadłam tylko raz w życiu. Za dziewczyną stał jakiś gościu, który miał oczy na każdym kawałku ciała. Moment.. oczy?! Chyba mam halucynacje. Cóż podjęłam najrozsądniejszą decyzję, jaką mogłam podjąć: zasnęłam.

Obudziłam się w tym samym pomieszczeniu. Powoli zlustrowałam pokój. Nie było tu chyba niczego oprócz łóżka i małego stolika. Leżała na nim jakaś szklanka z chyba sokiem. Wypiłam powoli łyk, smakowało to z kolei jak koktajl owocowy. Gdy skończyłam pić wróciła tamta dziewczyna.

– Możesz chodzić? Musimy iść do pana D.

– Chyba tak, spróbuję, ale kto to jest pan D.?

-Dowiesz się niedługo, a teraz chodź.

Pomogła mi wstać, po czym poszłyśmy na taras, zeszłyśmy z niego i szłyśmy dalej, aż do dużego domku mniej więcej na początku tego obozu? biwaku? nie miałam zielonego pojęcia. W środku był jakiś niewysoki, gruby gość z czerwonymi, załzawionymi oczami oraz chłopak z kopytami zamiast nóg oraz centaur. Że co?! Chyba znowu miałam halucynacje. Widząc moje zdziwienie centaur przedstawił siebie oraz gościa z kopytami.

– Jestem Chejron, a to Grover. To satyr jak pewnie zauważyłaś.

Potem odezwał się ten gruby gość: Oczywiście muszę coś powiedzieć. Jak zwykle. Witaj na Obozie.

-Chwila, jakim obozie?- przerwałam mu

-Och, ci herosi jak zwykle niecierpliwi i NIE PRZERYWAJ MI JAK MÓWIĘ. Jesteś na Obozie Herosów.

-Dobra, luzik spokojnie- powiedziałam cicho do siebie . Minuta, coś nie kontaktuję, na Obozie Herosów???

– Tak- powiedział Chejron -Bo widzisz znasz pewnie mity greckie, tak?

-Zeus, Kronos, Hydra i te klimaty? No tak.- gdy to mówiłam w oddali zagrzmiał piorun

– Bo widzisz ci Bogowie istnieją. Żyją tu w Ameryce. Na początku byli w Grecji, potem w Rzymie i tak dalej… Rozumiesz? Aha i nie wymawiaj imion Bogów, one mają moc.

– Ok.

Kurczę trafiłam do psychiatryka jak nic. Jeez!- pomyślałam Ups! Czy ja powiedziałam to na głos?

-Tak- powiedział ten satyr czy coś tam

-Ok. Tylko ja kompletnie nie wierzę w to. Znam chyba wszystkie mity świata, ale przecież to bzdury, bajki. Wymyślono je , żeby jakoś wyjaśnić, że pada deszcz i takie tam.

– Czy ty młoda damo, byłabyś szczęśliwa, gdyby ktoś Cię nazwał bajką?

– No nie. Pan jest Bogiem?!!!

– Tak.

– Aha. Ok, dobra. Ale jakim?

A, minuta był taki gość Deniajstos czy coś. Ten kulawy, co go zawsze dziewczyny rzucały

-JESTEM DIONIZOS! BÓG WINA!

– Ok, luz. Może jakaś herbatka na uspokojenie, co?

– Annabeth odprowadź ją do domku numer jedenaście i wyjaśnij jej wszystko- rzekł centaur szybko (może dlatego, że pan D. zaczął być leciutko (ta, jasne) czerwony)

-Dobra Chejronie.

Annabeth powiedziała mi kiedy są kolacje, jakie mamy zajęcia itp. Dowiedziałam się, że każdy bóg ma określony domek i że Ann jest z domku Ateny. Gdy szłyśmy, drogę nam zastąpiła wysoka dziewczyna z gęstymi brązowymi włosami.

– Ej! Nowa!

-Clarisse mogłabyś pójść?

-Nie, nie mogłabym Księżniczko. A z resztą CO to jest? Kolejne chuchro z domu Afrodyty?

– Jakbyś nie zauważyła to jestem osobą, a nie kimś- powiedziałam

– O, i jeszcze  mówi!

(Cóż jak przeczytaliście mój opis to wiecie, że mam ADHD. Właśnie dało o sobie znać.) Z całej siły walnęłam Clarissę z liścia. Nikt nie będzie tak do mnie mówił! Kompletnie nikt, a szczególnie Clarisse!

– Auć! Ty idiotko! Co zrobiłaś!

– To na co zasłużyłaś. A z resztą sądzę, że nie tylko ja chciałabym to zrobić!

Wokół nas zaczął gromadzić się mały tłumek obozowiczów.

-Ach tak?! No to masz za swoje! Wyzywam Cię na walkę. Tu i teraz! Jesteś już trupem, jestem córką boga wojny.

– Dobra. Walka będzie wręcz.- rzekłam i pomyślałam: Ta jasne, a  ja jestem potworem z bagien.

***

Clarisse pokiwała głową na znak, że się zgadza. Walka się zaczęła. Clarisse rzuciła się szybko naprzód, zamachując się gwałtownie lewą ręką. Uniknęłam jej ciosu i sama wyprowadziłam kontrę. I znowu… Ciągle te same ruchy: cios, unik, cios, unik, cios… W końcu zauważyłam, że moja przeciwniczka zaczyna się męczyć. Ponownie wyprowadziłam kontrę. Udało mi się; mój lewy sierpowy prawie zwalił ją z nóg. Clarisse warknęła i kopnęła mnie w brzuch. Cofnęłam się. Potem obie próbowałyśmy się podciąć. Żadnej z nas to się nie udało. Clarisse męczyła się coraz bardziej. Wykonałam swój specjalny cios: wygląda on tak, że odbijam się na rękach do przodu i kopię mocno przeciwnika w klatkę piersiową. Clarisse opadła na ziemię. Tak zakończyło się nasze pierwsze starcie.

– Wiesz naprawdę nie wierzę żebyś była córką Aresa. Łatwiej pokonywałam dzieci w przedszkolu.

Powiedziawszy to odeszłam.

– Wow, pokonałaś Clarisse!

-To takie dziwne?

-Ona na serio jest córką boga wojny.

-Chyba żartujesz!

Mina Annabeth wystarczyła mi za odpowiedź.

Fajnie, nie minął dzień, a już narobiłam sobie wrogów- pomyślałam

Razem z Annabeth w końcu dotarłyśmy do domku numer jedenaście.

– Hej! To nowa. Natasza Ann Vennie

– Określona?- spytał ktoś

– Nie.

– O co chodzi z tym „określona”?- spytałam

– Chodzi o to czy jesteś córką Hermesa, wtedy jesteś określona, czy jeszcze nie wiadomo czyją córką jesteś to wtedy jesteś nieokreślona- powiedział jakiś chłopak

-Aha kapuję.

– Przy okazji jestem Luke –powiedział  (nawiasem mówiąc był całkiem niczego sobie)

– Natasza

– Teraz chodź zaraz będzie kolacja.

Wyszliśmy przed domek i ustawiliśmy się. Potem poszliśmy na kolację. Dionizos wstał i powiedział: Jutro będzie bitwa o sztandar. To trofeum jest teraz w posiadaniu domku numer pięć. Aha, i mamy nową. Nazywa się Natalia Wanna

– Natasza Vennie- wrzasnęłam

– Możliwe i tak mnie to nie obchodzi.

Nimfy zaczęły chodzić wokół stolików. Nie wiedziałam co zrobić gdy podeszłą do mnie jedna z nich, a wtedy odezwał się chłopak o ciemnych włosach siedzący obok mnie:

– Powiedz jej co chcesz do picia, byle nie coś alkoholowego.

-Koktajl owocowy

Puf! I nagle w szklance pojawił się mój ulubiony koktajl.  Masakra, będę musiała się do tego przyzwyczaić (będzie trudno).

-A teraz, zdrowie bogów!

-Zdrowie bogów- powtórzyliśmy

-Przy okazji Percy Jackson- wyciągnął do mnie rękę

– Natasza, jak pewnie zresztą już usłyszałeś.

– Nie przejmuj się, Dionizos zawsze przekręca imiona. Zdążyłem  się przyzwyczaić, mimo, że jestem tu od niedawna. Teraz chodź, złożymy ofiarę bogom.

Podeszłam za nim do trójnogu i wrzucając jabłka pomyślałam: Proszę chcę wiedzieć kim jesteś i kim ja jestem

-A teraz jazda na wasze głupie ognisko!!!- wrzasnął pan D.

Zaczęło się ognisko. Na początku wystąpili ludzie od Apolla z pieśniami. Potem było pieczenie kiełbasek. Pycha, dawno nie jadłam czegoś tak dobrego! Pod koniec poszłam do domku i zasnęłam. Tak skończył się mój pierwszy dzień w Obozie Herosów.