Historia Evy

Hej. Powinniście mnie już kojarzyć z opowiadania o mojej siostrze Rose. Nazywam się Eva. Mam 13 lat. Herosem jestem od roku. Nie… jestem nim od urodzenia, ale wiem o tym od roku. Myślę, że jeśli ma być to kompletne opowiadanie musimy się cofnąć ponad rok w tył.

***

Obudziłam się kilka minut po dziewiątej. Ubrałam białe rurki i różową tunikę w papugi. Związałam włosy w wysokiego kucyka (w tym kucyku sięgały za łopatki). Gdyby to był film widzielibyście teraz niewysoką ok. 150 cm dziewczynkę z grzywką wczesaną w kucyk o kolorze słomy, wąskimi ustami, wielkimi oczami w ciepłym kolorze brązu. Drobny nos zasypany złotymi piegami. Tak to właśnie ja, Eva House.

Zeszłam na śniadanie. Tak przy okazji, moi rodzice to Cristina i Fred House, moja siostra to 16- letnia Laura (też oczywiście House).

Kiedy weszłam do kuchni w oczy rzuciła mi się sterta pachnących omletów. Przy stole siedziała już Laura w ręczniku na ciemnych włosach i makijażu na piwnych oczach. Mojego taty już naturalnie nie było, bo pojechał do swojej firmy. Natomiast moja 40-letnia mama ubrana w białą bluzkę i szare spodnie, myła patelnię. Kuchnia była bardzo mała więc idąc na moje miejsce przy stole potknęłam się o worek ze śmieciami.

-Jasny gwint…- Jęknęłam masując stopę.- Co za bystrzak postawił tutaj ten worek?

– To nie jest pytanie na miejscu. Jest nim pytanie: co za bystrzak nie zauważa worka na śmieci stojącego praktycznie na środku?- odpowiedziała z błyskiem w oku Laura, a ja wiedziałam, że to ona postawiła tam przyczynę mojej gleby.

Jadłyśmy w spokoju omlety. Zauważyłam jak moja mama zerka na mnie kontem oka.

-EVA! Jak ty moje dziecko jesteś ubrana? Na koniec roku?- Krzyknęła Cristina House.

No tak. Było by dziwne gdybym czegoś nie przeoczyła, na przykład końca roku.

Kiwnęłam głową i poszłam zmienić ciuchy. Wakacje, a po wakacjach VI klasa i prawdopodobnie nowa szkoła. Norma. Jestem dyslektykiem i mimo, że staram się być spokojna i grzeczna, nie do końca mi to wychodzi. Ja i moja siostra byłyśmy praktycznie przeciwieństwami. Laura jest dość wysoka, ma 173cm. A ja? Poza tym ona w szkole jest wzorowym uczniem, w domu zwariowaną nastolatką, ja na odwrót.

Kiedy wróciłam na dół Laura już była w butach, a mama zakładała swój zgrabny, szary żakiet.

Wsiadłyśmy do samochodu, jak zwykle Laura włączyła swoją ulubioną stację (100% Bieber)

-WEŹ, ZARAZ SIĘ ZRZYGAM!!!- wydarłam się tradycyjnie.

Moja siostra wzruszyła ramionami i całkiem wyłączyła radio. Po paru minutach wysiadłam z samochodu i pomachałam Laurze i mamie. Szukałam wzrokiem mojej jedynej przyjaciółki – Tibby. To wysoka dziewczyna o kasztanowych  włosach, dziwnie żywo brązowych oczach i ostrych rysach.. W końcu poszłam w dziki tłum. Spotkałam sporo znajomych np.: piękna i delikatna Kate, Josh chodzący o kulach, kujon Alex, Sophie przypominająca mysz. W końcu znalazłam ją w łazience.

Po 2 godzinach plecenia bzdur dyrektorki mieliśmy wakacje.

– Idziemy na spacer? – zaproponowała Tib.

Przytaknęłam i zamiast do domu skręciłyśmy w inną uliczkę. Nagle dziewczyna mocno wciągać powietrze.

-Kryj się!- zaszumiała dziwnie, wtapiając się w szelest drzew.

Szybko ujęła moją rękę i pociągnęła za sobą na jakieś drzewo.

-Co ty…- zaczęłam zdumiona, ale ona zatkała mi usta. Nagle, niby nie wiadomo skąd wyłoniło się coś co przypominało wielkiego psiaka. Wytrzeszczyłam oczy, a Tibby zeskoczyła prosto na grzbiet tego czegoś. Ten zaczął się miotać. Chyba jednak nie miał szans z atakującą. Tibby stojąca już obok mnie na gałęzi drzewa krzyknęła:

– Okropny ogarze! Poddaj się dopóki mam litość!

Byłam przekonana, że miałam teraz oczy jak 5 złotych. Dziewczyna znowu pociągnęła mnie za sobą. A pies zapadł się pod ziemię. Miałam mnóstwo pytań.

-Musimy się zmywać!- powiedziała patrząc mi w oczy.

Nic nie rozumiejąc pobiegłam za nią. Zawędrowałyśmy do mojego domu. Przyjaciółka kopnęła z lekkością drzwi.

-Pani House?! Panie House?! Lauro?!- Wołała wszystkich Tib.

Po chwili Laura zbiegła schodami.

-To już Lauro. Zaatakował ogar.- Wyjaśniła dziewczyna, jakby moja siostra cokolwiek rozumiała. Ale ona odpowiedziała.

-Znak od Joshuy.- tu Tibby pokręciła przecząco głową- Nie?? Nie mów mi tylko, że coś was zaatakowało to  Jamajka! Tu praktycznie nie ma potworów. Ale nie ważne, dzwonię po tatę.

Kiedy wsiadaliśmy odezwałam się.

-Co tu się dzieje? Gdzie ja jadę?

– Słuchaj Evo. Od początku. Kojarzysz może mity greckie? Zeus, Hefajstos, herosi, nimfy et cetera? No właśnie no to mamy niespodziankę. To wszystko jest prawdziwe- tu wyplułam sok, który właśnie zamierzałam połknąć.- mało tego, Eva ty jesteś jego częścią. Na h.

-Hefajstos?? – to wydało mi się dość nie logiczne, ale dobra.

-Niee. Jesteś herosem. Pół bogiem.

Zatrzymałam się w pół ruchu. Pokręciłam głową. Tibby przytaknęła.

-Ja mam dwoje rodziców!! To niemożliwe… chyba, że…

Tib. Znowu przytaknęła.

-No, ale nie jesteś sama. Ja też moim rodzicem jest Ares.

I znowu oczy jak 5 złotych.

CDN