Tamida (4)

– Cześć dzieciaki. – odpowiedziała speszona Afrodyta. Zaraz potem rozpłynęła się w smudze światła. Wszyscy w samą porę zdążyli się odwrócić.

Herosi gapili się na mnie zdumieni czekając na wyjaśnienia.

– Słuchajcie – rzekłam – ja naprawdę nie mam pojęcia o co tutaj chodzi. – nienawidziłam czegoś nie wiedzieć, ale teraz uczucie poirytowania przesłaniała ciekawość i lekki strach. – Mamo?

Podeszła do mnie i mocno przytuliła.

– Chyba musisz pojechać do Obozu.

– Słucham? Przecież nie mogę was zostawić. Mam szkołę i, i …

I co? No właśnie – nie mam żadnych argumentów.

– Dobrze. – zgodziłam się. – Ale powiesz mi przynajmniej o co chodzi?

– Bardzo bym tego chciała, słońce, ale nie mogę. Percy – zwróciła się do chłopaka – ile ty właściwie masz lat?

– Szesnaście. – odparł.

– I to prawda, że teraz bogowie uznają wszystkie swoje dzieci?

– Tak.

– No to takim razie na Obozie wszystko się wyjaśni. – uśmiechnęła się blado. – A teraz idź na górę do swojego pokoju się spakować.

Weszłam po schodach i pierwsze co zrobiłam to otworzenie szuflady, w której trzymałam książki.

Nie ma! Gdzie one są?

– Mamo? – krzyknęłam drżący głosem. – Widziałaś moje książki?

– Które?

– Te… no wiesz…

– Nie. Hmmm. Pewnie Afrodyta je zabrała. Ale po co ci? I tak znasz je na pamięć.

No racja. Pamiętam słowo w słowo. Wszystkie pięć tomów. Po 20 minutach byłam gotowa do drogi.

Przez całą drogę Annabeth i Percy próbowali ze mnie wyjąć informacje na temat tych książek. Chciałam im wyjaśnić, ale jakiś cichy głosik w mojej głowie zakazał mi to mi tego robić.

Zatrzymaliśmy się na wzgórzu obok sosny Thali. Zaczęłam iść w dół. Wprost ku mojemu przeznaczeniu.

CDN