Rzeka Porzuconych Marzeń

-To już ostatni dzień szkoły -pomyślałam głośno.

Mam na imię Julie, mam 13 lat. Mam kasztanowe, przechądzące w rude, włosy i bladą cerę.

Weszłam po schodach na górę i otworzyłam drzwi do mojego  pokoju. Rzuciłam plecak na podłogę, nie obchodziło mnie to. W moim pokoju zawsze panuje bałagan. Na łóżku leżały ciuchy, kosmetyki i inne nieważne rzeczy. To w (i na) biurku przechowywałam te ważniejsze. Podniosłam papierek po batoniku i wrzuciłam do już przepełnionego kosza na śmieci. Sprzątnęłam (czyli rzuciłam na łóżko) jakieś książki i siadłam na obrotowym krześle i otworzyłam mojego srebrnego laptopa.

Usłyszałam otwierające się drzwi.

– Wróciłam – krzyknęła mama.

Teraz parę słów o niej:

Moja mama, Liz Maryweather ma niebieskie oczy (tak jak ja) i blond włosy. Jest chyba najfajniejszą mamą na świecie, choć potrafi skarcić. Jestem jedynaczką, taty też nie mam , mama nie lubi o nim opowidać.

Zeszłam na chilę do kuchni.

– Mamo – powiedziałam – zrobisz coś do ża… jedzenia? Umieram z głodu!

– Tak zrobię, ale najpierw wytłumacz co to jest. – odpowiedziała.

– Ale co?

– To żajedzenie!

Obie wybuchnęłyśmy śmiechem.

– Zaraz coś zrobię – powiedzała mama ze śmiechem.

– Może nie rób… – pójdę na spacer.

– Hmm… – powiedziała mama już poważnie. – Dobrze, ale wróć na kolację.

– Wrócę. – odpowiedziałam. – a jak nie na kolację to na śniadanie. – dodałam cicho.

Wyszłam z domu i skierowałam się do domu mojej przyjaciółki Alice.

Spojrzałam w niebo. Taki widok mnie urzekał mogłam tak patrzeć w nieskończoność. I patrzyłabym tak, gdyby ciemne chmury nie przysłoniły wszystkiego. Spojrzałam na zegarek ” osiemnasta? „. Zrobiło się cicho. Śmiechy dzieci biegających po parku umilkły.

– Cześśść.- usłyszałam syczący głos.- Maszszsz ochotę na przekąssskę?

Odwróciłam się i zamarłam. Przedemną stała kobieta. Ale nie zwykła kobieta. Zamiast nóg miała… ogony.

– Dziś serwujemy heroska!- krzyknąła i rzuciła się na mnie.