Po drugiej stronie lustra

„Zamieniam zimę na lato”

Już myślałem, że najgorsza przygoda w moim życiu dobiegła końca ale myliłem się. Po wojnie, przez którą prawie straciłbym życie nie spodziewałem się, że spotkać mnie może coś jeszcze gorszego. Wszystko zaczęło się parę miesięcy po pokonaniu Kronosa. Bogowie coraz to bardzie dotrzymywali obietnicy, a mianowicie chciałem aby uznawali swoje dzieci i doceniali pomniejsze bóstwa. W Obozie Herosów przybyło jeszcze kilka domków dla nich. Na razie nikt tam nie zamieszkał, gdyż  dzieci bogów tych trochę mniej ważnych jeszcze niezbyt chętnie są przyznawane. Jutro jest pierwszy dzień zimy. Cieszyłem się bo spotkam Annabeth, co prawda widziałem już ją kilka razy w jej szkole z internatem, ale to nie to samo. Teraz mieliśmy dla siebie kilka dni. Nowy York jest tuż cały otulony białym, puszystym śniegiem. Ulice były zatłoczone, a chodniki przepełnione ludźmi, którzy spieszą się kupić prezenty. Wigilia to wspaniałe święto, a zarazem koszmar. Te wszystkie powitania z rodziną, porządki, przytulanie i co najgorsze całusy oraz mówienie „ ale już jestem dużym mężczyzną”. Wszytko to łagodzi mi moja mama, która zawsze potrafi wyciągnąć mnie z doła swoimi przepysznymi, niebieskimi smakołykami. Nie wspominając o moim ojczymie, który jest równie dobry jak mama. Jeszcze nie mogę się nadziwić jak bez trudu pokonał potwory w wojnie na moje szesnaste urodziny.

–        Mamo, wychodzę spotkać się z Annabeth –  powiedziałem, ubierając kurtkę.

–        Dobrze kochanie, tylko wróć przed północą – odpowiedziała z kuchni.

Prawda, że kochana mama. Po drodze spotkałem kilka mikołajów zbierających pieniądze na dzieci z biednych rodzin. Miło jak ktoś się troszczy o kogoś, kto nigdy nie zaznał ciepła domowego. Chociaż Hestia robiła co w jej mocy. Podchodząc pod szkołę mojej dziewczyny, nogi zaczęły robić mi się jak z waty. Zawsze tak mam przed spotkaniem z Annabeth.

–        Cześć Glonomóżdżku –  uśmiechnęła się promiennie.

–        Cześć Annie – dała mi kuksańca w ramie, gdyż nie lubiła jak ją tak nazywam. Ja zaś uwielbiałem jak się troszkę złościła – to gdzie chcesz iść?

–        Może do parku? – zapytała nieufnie, wiedziała bowiem, że źle mi się kojarzy to miejsce, gdyż tam Morfeusz zaczarował mojego najlepszego kumpla Grovera przez co spał kilka miesięcy .

–        Okey, jak chcesz. – wszystko zrobię dla Annabeth.

Gdy zbliżaliśmy się do Central Parku, poczułem jakby źródło energii całego świata znajdywało się w moim pobliżu. Podchodząc bliżej  miałem wrażenie, że mózg mi się topi. Annabeth miała to samo, wiec postanowiliśmy usiąść na ławce. Ujrzeliśmy światło dobiegające z dwóch drzew splecionych ze sobą. Wcześniej tego nie zauważyłem, ale razem tworzyły jakby drzwi. Podeszliśmy do tego miejsca, z jednego miejsca widać było złocistą plażę, zaś z drugiej kompletnie nic, jak w najgłębszej szczelinie Tartaru. Zaniepokoiło mnie to, więc zamierzałem sprawdzić co to było.

–        Percy, nie wchodź tam – krzyknęła do mnie Annabeth.

–        Chce tylko sprawdzić o co tu chodzi – wiedziałem, że to może być niebezpieczne, ale jestem przecież odporny na broń oprócz mojego sekretnego miejsca, które może mnie zabić – zostań, to będziesz bezpieczna.

–  Nie Percy! Nie wybaczyłabym sobie gdyby coś ci się stało –  już tyle razem przeżyliśmy, że nie odmówię jej tej wyprawy, gdyż wiedziałem jak uwielbia wyruszać ze mną na misję.

Koniec cz. I