Oszustwo Herosa (4)

Od autorki:

Zmiana planów. Aby całe opowiadanie trzymało się fabuły itp. zmieniam nieco jedną rzecz.

1. Opowiadanie nie jest pomiędzy „Złodziejem Pioruna” a „Morzem Potworów”. Jest oparte na wydarzeniach po „Ostatnim Olimpijczyku”, ale pare rzeczy jest pozmieniane. Ann nie jest (jeszcze) z Percym. Nico di Angelo nie zostal znaleziony. Ale np. Thalia jest już Łowczynią. Percy już poznał większość bogów. Silena nie jest szpiegiem. Luke żyje – du du dum. Mam nadzieję, że będzie się lepiej czytało.

Spotykam wroga mojego taty

Potem razem z Annabeth wyszliśmy z pawilonu.

Słońce nadal intensywnie świeciło, a z lasu słyszałem ćwierkanie ptaków.

-Chcesz popływać? – spytalem nagle.

-Będe mokra.

-Nie. Zobacz.

Wziąłem ją za rękę i pociągnąłem w stronę jeziora.

Miała wyraz twarzy z serii „On chce mnie zabić!!!”.

Weszliśmy do pasa, a ja poczułem się jakbym dopiero co się urodził.

Skupiłem się na tym, że trzymam ją za rękę. Sprawiłem, że jej zamoczona część ciała wyschła.

Zabrało mi to dużo siły wiec wszedłem w wodę głębiej.

-Jestem sucha. – powiedziała zachwycona.

Zanurkowaliśmy i dla bezpieczeństwa utworzyłem bąbel powietrza wokół jej ciała.

Perseuszu Jacksonie. Posejdon wzywa cię i córkę bogini mądrości. – powiedziała nimfa, która właśnie przypłynęła.

-Dobra. Ann?

-Hm?

-Tata nas wzywa. – powiedziałem.

-Okej. Po co?

Spojrzałem na nimfę.

-Dowiecie się na miejscu.

Chwilę później płyneliśmy na „Konikach” (tak by je Tyson nazwał) w stronę pałacu Posejdona.

Nagle przypomniałem sobie, że nie wziąłem babeczek z pawilonu.

Mmmm…. Babeczki….

No tak. W końcu to koń. Słyszę jego myśli.

Jestem Bruno.

A ja Percy.

Wiem.

No tak. Ładne imię. Pasuje Ci.

Tak pasowało mu. Bruno był koloru capuchino (nie wiem czy to tak się pisze).

Też tak myślę. – odezwał się koń Ann.

Cicho! Rozmawiamy! – skarcił go Bruno. – Przepraszam Cię panie. Travie jest bardzo….

Jaki?! No, Jaki?! – spytał Travie.

Miły, serdeczny? – zaproponowałem.

O tak. – powiedział mój koń.

-Annabeth? twój koń ma na imię Travie.

-Tak? Fajne imię.

Dotarliśmy do pałacu Posejdona.

Nie interesowałem się jego wygladem, bo byłem zmartwiony powodem dla którego miałem tu przybyć.

Mój tata miał na sobie niebieską bluzkę z napisem „Ratownik” , krótkie szorty i japonki.

Zachwycałbym się pięknymi rzeźbami gdyby nie to, że Ann szturchneła mnie.

-Co? – spytałem zirytowany.

Pokazała mi ciemny kąt w sali.

Wytężyłem wzrok i zamarłem.

Stała tam kobieta. Mniej więcej 25 lat.

Miała ręce złożone na piersi. Jej sukienka była do kolan – biała z poświatą złota.

Jej włosy – do ramion – były czarne.

Od samej kobiety biło mądrością.

Atena.

Zwróciłem uwagę na Posejdona.

-Witaj, ojcze. – powiedziałem.

Mój tata skinął lekko głową.

-Hej mamo. – powiedziała Ann.

Atena spojrzała się na nią i uśmiechnęła się.

Do sali weszla nimfa morska i stanęła przy tronie mego ojca.

Pan mórz nie może się z tobą komunikować bezpośrdnio więc będe mówiła do Ciebie za niego.

Nie rozumiem.

Skapniesz się o co chodzi jak już trochę pogadamy.

Ok.

Atena wyszła z mroku. Dopiero teraz ujżałem jaka jest piękna.

Po chwili na jej ramieniu pojawiła się sowa. Nie wiem jak mogła oddychać pod wodą, ale to pewnie sprawka mojego ojca.

Ann zamarła.

-Percy ja słyszę mysli tej sowy.

-Przywykniesz. – Aż za dobrze znałem to uczucie.

Tu znacząco spojrzałem się na nimfę.

-Ty słyszysz…?

-Tak.

Nimfa powiedziała w myślach:

Teraz pan mórz będzie mówił do Ciebie w moich myślach.

Synu? – spytał Posejdon.

Tak, panie?

Oh, Percy. Zostaw to między nami, ale ja nie jestem taki… obrażalski jak inni bogowie. Mów mi „tato”.

Uśmiechnąłem się. Miło było dzielić z ojcem nie tylko cechy wyglądu, ale też charakteru.

Dobrze. To słucham tato.

Chciałbym Ci powiedzieć, że znam twoją tajemnicę…

CDN