Nowa heroska (5)

Na grzbiecie pegaza, który wylądował na polanie siedział Luke, z tą swoją odważną miną.

– Percy, Annabeth- znowu się spotykamy! Travis, Beckendorf, Flora, Rick co wy robicie z tymi frajerami?! A wy?- spojrzał na mnie i na Jasona- Was nie znam. Kim jesteście?

– Nie twoja sprawa baranie!- odkrzyknęłam w odpowiedzi słudze… Sługa to Luke czyli następna linijka przepowiedni spełniła się. Co ten nadęty bufon sobie myślał?! Że co, że niby jest królem świata?! Jeszcze czego?!

– Czego chcesz?!- krzyknęłam do zdrajcy

– Uważaj…

– Nie boję się ciebie, gamoniu!

– Nie rób tego, on jest najlepszym szermierzem od 300 lat.- szepnęła mi do ucha Flora.

Nie miałam pojęcia w co się pokuję stając do walki z Lukiem, ale na szczęście nie byłam sama: Percy, Travis, Jason i Annabeth (Annabeth założyła swoją czapkę i zrobiła się niewidzialna) stali jak mur gotowi do walki; Flora skryła się w krzakach i już naprężyła cięciwę, a Rick i Beckendorf szykowali różnego rodzaju,… eee, no różne rzeczy, które przydadzą się nam w walce. Wyciągnęłam mój scyzoryk i otworzyłam go, w tym  momencie w mojej ręce pojawił się mój kochany miecz. Otoczyliśmy go, ale i tak był od nas lepszy.

– Nigdy nie uda wam się mnie pokonać!

Już chciałam się na niego rzucić, kiedy z lasu dobiegł nas krzyk i z zarośli wyskoczył chłopak. Miał 14 lat, bujne ciemne włosy i piwne oczy. Biegł jak opętany i już miał ściąć Luke’owi głowę, ale on rozpłyną się w ciemności.

– Co jest?! Czemu zawsze jest tak samo?!- powiedział zażenowany- Jestem Mike Morenson, a wy?- wszyscy przedstawiliśmy się po kolei.

– Kim jesteś?- spytałam, ale to było bez sensu skoro już się przedstawił.

– Nie uwierzycie…

– Skoro wiesz, że nie uwierzymy to po co mówisz?- przerwał mu Travis, zignorował go.

– Ja jestem herosem, to znaczy…

– Wiemy co to heros, bo też jesteśmy herosami, czyim jesteś synem?

– Jestem synem Nike- bogini zwycięstwa, chociaż jeszcze nigdy niczego nie wygrałem, bo wszystko z czym walczę zawsze ucieka… A wy czyimi jesteście dziećmi?

– Annabeth jest córką Ateny, Flora Apolla, Rick i Beckendorf są synami Hefajstosa, Travis, Jason i ja jesteśmy dziećmi Hermesa, a Percy, Percy jest synem…- chciałam zbudować napięcie- jest synem Posejdona!

– Wow! Wielka Trójka! A jak tam na Olimpie jest?

– Cudownie, nie licząc bogów, którzy się na mnie wkurzają za każdym razem kiedy ich odwiedzam.- zaśmiał się Percy.

– Zamknij się Glonomóżdżku!- skarciła go Annabeth, ale on spojrzał na nią swoim słynnym spojrzeniem, a ona od razu się zarumieniła. Było widać, że coś do siebie czują. Wtedy przypomnieliśmy sobie o tym pegazie na którym przyleciał Luke. Percy pobiegł po niego i wrócił do nas.

– To jest Mroczny.- poinformował nas.

– Fajnie, a co z nim zrobimy?- zapytał Rick.

– No, chyba będziemy musieli zabrać go ze sobą.- powiedziała Annabeth.

– Mieszkam niedaleko, może wpadniecie coś zjeść i odpocząć?- spytał Mike, wymieniliśmy z Travis’em porozumiewawcze spojrzenia.

– Jasne, jesteśmy bardzo zmęczeni.- powiedziałam.

Szliśmy już jakieś 20min. gdy przed nami ukazał się mały domek, a za nim (jakieś 2km dalej) małe miasteczko.

– To mój dom, mieszkam z ojcem, ale jest teraz w pracy- wskazał na ten mały domek zbudowany z cegieł.

– Ładny, też chciałabym tak mieszkać!- powiedział Percy- Wcześniej mieszkałem w centrum miasta.

– Aha, ja nie lubię takich klimatów, tu jest spokojniej, no nie licząc potworów…- powiedział Mike.

– Tak, tu jest ślicznie… Lubię las, jest taki mądry w swojej ciszy…- wyraziłam się jak dyrektor mojej poprzedniej szkoły.- Ooo, sorry, to było dziwne.

– No, normalnie jakaś poetka, ha ha ha.- wszyscy nie mogli powstrzymać śmiechu, tylko Rick i Mike starali się nie śmiać, ale nie wychodziło im to najlepiej.

– To było wspaniałe, nie wyraziłbym tego lepiej…- dobiegł nas głos z tyłu.

Odwróciłam się, a za mną stał chłopak, miał jakieś 18 lat, blond włosy i niebieskie oczy; był ubrany w jeansy i jakiś modny podkoszulek.

– Siemka, chyba wiecie kim jestem?- mieliśmy dziwne miny- Nie wiecie?! Co nie oglądaliście „Złotowłosy”- ten serial miał największą oglądalność na Olimpie, nagrano 999 999 odcinków. Czy teraz wiecie kim jestem?

– N-no.- powiedzieliśmy niepewnie

– Nie „ no” tylko Apollo, cześć córuś!- zwrócił się do Flory.- Zaraz wygłoszę specjalnie dla was nowe haiku:

W słońcu się trawa zieleni

Jestem tu by wam pomóc,

Ależ jestem boski

Zaczęliśmy się chichrać, próbując zatamować napady śmiechu, ale zdawało mi się, że Apollo nie wie o co nam chodzi.

– Nie ma rymu…- powiedziała Flora i znowu zaczęła się turlać za śmiechu.

– Ale o co wam chodzi… Z resztą nie ważne.- spoważniał- Musicie coś dla mnie zrobić, kiedy byłem w miasteczku w teatrze zostawiłem swoją lirę, chciałbym żebyście po nią poszli i oddali mi ją do jutra do północy, ok?- przestaliśmy się chichrać.

– Ok.- powiedziałam- To do jutra.

Odwróciliśmy się, a on pokazał swoją prawdziwą boską formę i zniknął.

– To co siostra, teraz przeprowadzisz się do domku Apolla? Poetko!- i znowu zaczął się chichrać, wszyscy skarcili go spojrzeniem.

CDN