Nowa heroska (4)

Tej nocy nękały mnie koszmary- szliśmy kamienną ścieżką nad przepaścią (już na lądzie) i rozmawialiśmy o czymś w nerwach, coś ciągnęło mnie w dół ku przepaści, już ledwo stawiałam stopy na ziemi i wtedy się potknęłam, już nie miałam szans żeby wstać. Zaczęłam spadać, powoli traciłam przytomność; zdołałam tylko się czegoś chwycić, czegoś co rzucili moi przyjaciele.

Obudziłam się zlana zimnym potem. Był ranek Percy i Annabeth też nie spali. Annabeth usiadła na moim łóżku

– Hej! Co tam?- spytała z uśmiechem. Opowiedziałam jej swój sen i razem wywnioskowałyśmy, że to dotyczy kolejnych wersów przepowiedni, ale kiedy to się stanie?

W południe wszyscy byliśmy już na nogach i gotowi do drogi. Nie wiedzieliśmy gdzie mamy jechać, nie wiedzieliśmy co nas czeka, nic nie wiedzieliśmy. Wypłynęliśmy w jakiejś górskiej zatoczce, skały były tu takie same jak w moim śnie. Ruszyliśmy ścieżką najpierw w milczeniu, później zaczęliśmy dyskutować o tym gdzie teraz może być Luke. Po naszej prawej stronie powoli rosła przepaść, teraz była tak głęboka, że nie było widać dna! Coś zaczęło ciągnąć w dół, a potem było już tak samo jak w moim śnie: potknęłam się i zaczęłam spadać, ale udało mi się złapać skórę Drakona, którą rzucili mi towarzysze, a potem film się urwał.

Kiedy się obudziłam leżałam na jakiejś polanie w górach, a przy mnie siedziała Flora i karmiła mnie ambrozją.

– Nareszcie się obudziłaś!- szepnęła- Obudziła się!- krzyknęła do pozostałych i jak na dźwięk dzwonka koło mnie zjawili się wszyscy uczestnicy misji.

– Nareszcie! Byłaś nieprzytomna aż 2 dni!- powiedziała Annabeth.

– Gdyby nie Rick, nie było by Cię tutaj!- krzyknął Travis.

– To on rzucił skórę Drakona!- powiedział Beckendorf.

Uśmiechnęłam się promiennie do niego, nieco się speszył, ale odwzajemnił uśmiech. Zjedliśmy śniadanie składające się z chipsów paprykowych i soku jabłkowego.

Poszliśmy ścieżką na północ. Po 5 godzinach marszu nogi odmawiały mi posłuszeństwa, byłam strasznie zmęczona. Zrobiliśmy sobie postój na jakiejś polance między drzewami. Rozłożyłam się pod jakimś rozłożystym dębem i zajęłam się moją kanapką z szynką i serem. Nad naszymi głowami przeleciał jakiś ciemny kształt i wylądował po drugiej stronie polany, to był pegaz, a na jego grzbiecie siedział…

CDN