Kasandra (2)

-Co ty tu robisz?-zapytał zielonooki nie chowając broni.

-Mogłabym się zapytać ciebie o to samo-powiedziałam patrząc na niego z ukosa. Nareszcie mogłam przyjrzeć mu się bliżej i przyznam, że był ładny. Miał niestety jedno siwe pasmo. Zastanawiałam się skąd je ma. Po czym powiedziałam:

-Umiem śpiewać.

-No i?

-Potrzebujecie muzyki, a ja umiem śpiewać.

-Och…I co ty na to Nico?-zapytał zielonooki, patrząc na drugiego chłopaka.

Nico patrzył na nas chwilę nieobecnym wzrokiem, po czym powiedział:

-Myślę, że to dobry pomysł, ale najpierw się nam przedstaw-powiedział patrząc na mnie sceptycznie. Co ja mu takiego zrobiłam?

-Ok. Tylko wy mi też. Nazywam się Kasandra Miśkiewicz-powiedziałam [wszelkie podobieństwa nazwiska, lub postaci są niezamierzone], po czym dodałam- Jestem z Polski. Mój ojciec przeprowadził się tu niedawno, oczywiście razem ze mną. Matki nie mam, zginęła, kiedy byłam mała. Nawet tego nie pamiętam. I tyle- po powiedzeniu, że nie mam matki zaczęli się na mnie dziwnie gapić-A wy?

-Jestem Percy Jackson. Mieszkam tu od urodzenia, mieszkam z mamą. Tato…mieszka gdzie indziej. To jest Nico di Angelo…sorry, ale gdzie ty wcześniej mieszkałeś?

-Tego też zamierzam się dowiedzieć

Nie wiem dlaczego, ale przy nich czułam się bezpiecznie, nawet lepiej szedł mi angielski.

-Właściwie to, po co chcecie to otworzyć?

-I tak byś nie uwierzyła.

-Uwierzyłabym!

Chłopak uśmiechnął się i nareszcie schował miecz, ale nie zrobił tego w zwyczajny sposób. Nacisnął coś na rękojeści i miecz zamienił się w długopis. Chłopak schował go do kieszeni, a ja patrzyłam na niego ze zdumieniem.

-Może wstaniesz?- zaproponował i wyciągną rękę, żeby mi pomóc… Ale nagle wydarzyło się coś dziwnego. Po dotknięciu Percy’ego przed oczami ukazały mi się wizję z dotychczasowego życia chłopaka. Jedna przedstawiała jego może w wieku dwunastu lat, gdy grał w remika z dwoma facetami i chłopcem, który miał nogi jak kozioł, następna Percy’ego walczącego z cyklopem na jakiejś wyspie, kolejna Percy’ego podtrzymującego nieboskłon i jeszcze jedna przedstawiająca Percy’ego w wielkiej Sali, naprawdę ogromnej i czekającego na coś. W Sali było 12 tronów i wszystkie były pozajmowane przez ogromnych ludzi. Przed nim stała blondynka (chodzi o wygląd, nie zachowanie) z kręconymi włosami i szarymi oczami. Wizja się zmieniła, teraz Percy [moja pani od polskiego płacze] stoi nad wielkim sarkofagiem i patrzy z przestrachem jak wychodzi z niego chłopak, niewiele od niego starszy ze zUotymi [nie mogłam się powstrzymać, chodzi o złote] oczyma. Wizja się urwała, a ja z powrotem upadłam na podłogę. Spojrzałam na prawdziwego już Percy’ego z przestrachem. Co on zrobił? Kim jest?

-C…co ty zrobiłeś?-odsunęłam się od niego

-Co ja zrobiłem?-zapytał, ale wiedziałam, że on wiedział, że ja wiem, że on wie, że coś zrobił.

-Ja…ty…te wizje!

-Dobra, spokojnie-wyglądało na to, że próbuje nadać swojemu głosowi władczy ton-Opowiedz wszystko od początku.

Już się trochę uspokoiłam. Opowiedziałam mu swoje wizje. Potem zapytałam: kim oni są, co tu robią i po co tu są? Ale niestety chyba domyślałam się już odpowiedzi.

-Aaaa…-powiedział Percy i spojrzał pytająco na Nico’a, a ten skinął głową.

-Jesteśmy herosami, jesteśmy to po to, żeby dostać się do Hadesu i to jest też odpowiedź na twoje drugie pytanie

-Cooo? Jesteście rąbnięci!-nie takiego obrotu sytuacji się spodziewałam.

Percy zastanowił się chwilę, po czym powiedział:

-To też, ale najpierw chcemy…chcę cię poddać pewnemu testowi…możesz odmówić, bo to jest dosyć niebezpieczne…

-Jaki test?-zapytałam nieufnie. Z testami miałam złe doświadczenia, zwłaszcza z chemicznymi. Przez jeden nawet wyleciałam ze szkoły, ale to już później. Nico też wyglądał na zdziwionego.

-Najpierw muszę ci zadać kilka pytań-powiedział Percy tonem diagnosty [House MD rządzi!]-Masz dysleksję?

-Tak-powiedziałam lekko zawstydzona

-ADHD?

-Tak

-Często zmieniasz szkoły?

Nie odpowiedziałam. Skąd on to wiedział? Właściwie to mój ojciec przeniósł się do stanów też dlatego, bo nie mogliśmy już znaleźć dla mnie szkoły w Łodzi.

-Tak-powiedziałam w końcu. Teraz byłam już czerwona jak piwonia. Chłopak przez dłuższą chwilę przyglądał mi się uważnie. Zawsze moje oczy przyciągały wzrok, były szare jak chmury burzowe. Przez nie ludzie się mnie trochę bali. Potem przeszedł do moich włosów. Mam czarne włosy, jak…sami se znajdźcie porównanie. O! Były kruczoczarne. Teraz Percy popatrzył na moje ubranie. Nie powiem, ubierałam się trochę dziwacznie. Nosiłam jasną liliową tunikę, czarne rurki i…trapery. Wiem, że może to wyglądać dziwnie, ale ja lubię tak chodzić. Te buty są wygodne i właściwie na każdą pogodę.[w sumie ja sama się tak ubieram]

-No dobra-Percy wyciągnął z plecaka termos (o co chodzi?)-Napij się, ale tylko trochę. To bardzo niebezpieczne.

-A co? Dajesz mi arszenik? (chyba nie muszę wam tłumaczyć co to, nie?)

Podał mi termos, a ja otworzyłam go i powoli upiłam łyk. Smakował jak herbata, niesłodzona. A ja kocham niesłodzoną herbatę. Nie była to taka zwykła herbata, była najwspanialsza na świecie. Poczułam ciepło rozchodzące się po moim ciele. Chciałam więcej, ale Percy wyrwał mi termos.

-Wiesz, nigdy nie widziałem samozapłonu, ale wygląda na to, że nic ci nie jest, co oznacza…

-Że jestem herosem- dokończyłam. Nie wiem skąd to wiedziałam, ale po prostu wiedziałam. Tak samo jak wiedziałam, że napój, który wcześniej wypiłam to nektar. Nagle Percy i Nico spojrzeli na coś nad moją głową. Też spojrzałam w tamtym kierunku i zobaczyłam nad sobą gasnący hologram sowy.

-Atena. Jestem córką Ateny.

odopisek autora: Ja zawsze piszę dopisek autora. Ale teraz nie wiem co napisać. Hmm…Mam nadzieję, że wam sie spodoba 😀