Córka cienia (2)

Byle jak wrzucała ubrania do plecaka. Co chwila odgarniała włosy z czoła, z trudem powstrzymując łzy cisnące się jej do oczu. W końcu zamknęła walizkę, postawiła ją obok komody i usiadła na łóżku.

Znalazł ją jakiś dzieciak od Hermesa. Gdy już wciśnięto w nią ambrozję nadal nie do końca przytomna zaczęła pleść o duchu, który kazał jej odwiedzić Hadesa. Oczywiście nikt jej nie uwierzył. Od tej pory uważano ją za jeszcze większą świruskę i omijano szerokim łukiem. Przyzwyczajona do głupich komentarzy na jej temat nie zdała sobie z tego sprawy. I tak nie miała żadnych przyjaciół, nawet pozostali potomkowie boga śmierci jej nie lubili.

Kilka dni po tym niemiłym incydencie poszła do Chejrona i oznajmiła, że chce odwiedzić ojca. Sama nie wiedziała dlaczego. Przecież przyrzekła sobie, że nigdy, przenigdy nie odwiedzi ojca.

A jednak.

Centaur był…. Zaskoczony. Nic dziwnego, przecież mieszkała w obozie od siedmiu lat i do tej pory go nie opuszczała, mimo iż prawie wszyscy obozowicze co lato udawali się na jakieś misje.

Zdjęła z szyi obozowy wisiorek i przyjrzała mu się uważnie.

Wróciły wspomnienia. Szczęśliwie? Nie do końca… Westchnęła. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, jak bardzo jest nielubiana. Zrobiło jej się ciężko na sercu.

Zagryzła wargi.

– A więc Chejron mówił poważnie? Wyjeżdżasz? – Usłyszała. Podniosła głowę. Stał przed nią Nico, jej przyrodni brat. Jedynie on od czasu do czasu z nią rozmawiał.

– Nie wiedziałam, że jest taki gadatliwy – mruknęła.

– Dokąd jedziesz?

– Chcę się spotkać z ojcem.

Nico wydawał się być równie zszokowany co Chejron.

– Chcesz?

– No dobra… Muszę się spotkać z ojcem.

Chłopak uśmiechnął się i podszedł do swojego łóżka.

– Tak myślałem. A mogę wiedzieć jak chcesz to zrobić?

– Normalnie. Pojechać autostopem do Las Vegas. – Wzruszyła ramionami. A jest jakaś inna droga?

– Nie wolisz podróżować cieniem?

Skrzywiła się lekko.

– Ja tak nie potrafię…

– Na pewno potrafisz – przerwał jej Nico.

– …i chcę zobaczyć kawałek tego świata – kontynuowała.

– No to powodzenia. Wiesz ile potworów na ciebie czyha?

Zagryzła wargi.

– Może tak, może nie. Nie wymądrzaj się. Nie każdy brał udział w walce z Kronosem.

Wyszczerzył do niej zęby w uśmiechy.

– Ja w tym czasie nie wiedziałam, że moim ojcem jest jakiś bóg śmierci – mruknęła. – A określona dopiero zostałam po bitwie, dobrze o tym wiesz.

– Wiem, wiem. – Nadal nie przestając się uśmiechać wstał i podszedł do niej. Z kieszeni wyjął sztylet.

– Masz, może ci się przydać.

– Eee…Wiesz, że gardzę przemocą. W moich rękach to może być niebezpieczne.

– Bo to ma być niebezpieczne, Juliet.

– Wiesz, że gardzę przemocą – powtórzyła.

– Zmienisz nastawienie gdy jakiś potwór będzie chciał cię zjeść – mruknął, wcisnął jej do ręki broń i wyszedł z domku.

Przez chwilę otępiała wpatrywała się w ostrze. W końcu wsadziła sztylet do kieszeni swoich dżinsów. Sprawdziła czy na pewno ma przy sobie drachmy i czy nie zapomniała ambrozji. A potem wstała, rozejrzała się jeszcze po domku, narzuciła plecak na ramię i opuściła pomieszczenie.